Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zdzisław Romanowski Sędziowie Sędzia WSA Pamela Kuraś-Dębecka (spr.) Sędzia WSA Grzegorz Nowecki Protokolant st. sekr. sąd. Eliza Mroczek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 sierpnia 2018 r. sprawy ze skargi M. K. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] listopada 2017 r. nr [...] w przedmiocie zawieszenia praw z licencji detektywa 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Komendanta Policji z dnia [...] września 2017 r.; 2. zasądza od Komendanta Głównego Policji na rzecz skarżącego M. K. kwotę 697 (sześćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Zaskarżoną decyzją Komendant Główny Policji (dalej "Komendant GP") utrzymał w mocy decyzję Komendanta Policji (dalej "Komendant") z [...] września 2017 r., którą zawieszono prawa M. K. (dalej "Skarżący") wynikające z licencji detektywa.
Jako podstawę prawną skarżonej decyzji wskazano art. 138 § 1 pkt 1 i art. 268a ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2017 r. poz. 1257), dalej "k.p.a." oraz art. 38 ust. 2 ustawy z dnia 6 lipca 2001 r. o usługach detektywistycznych (Dz.U. z 2017 r. poz. 556 ze zm.), dalej "u.u.d.".
Powyższe decyzje zapadły w następującym stanie faktyczno-prawnym.
W 2008 r. Komendant wydał Skarżącemu licencje detektywa.
W lipcu 2017 r. do Komendanta wpłynęła z Prokuratury Okręgowej w W. informacja, że [...] czerwca 2017 r. ogłoszono postanowienie o postawieniu Skarżącemu zarzutu popełnienia przestępstwa umyślnego.
W konsekwencji Komendant z urzędu wszczął wobec Skarżącego postępowanie w sprawie zawieszenia jego praw wynikających z licencji detektywa, o czym go zawiadomił i pouczył o przysługujących mu w tym postepowaniu prawach i ciążących obowiązkach.
Komendant, na podstawie art. 38 ust. 2 u.u.d., zawiesił Skarżącemu prawa wynikające z posiadanej przez niego licencji detektywa, ponieważ uzyskał informację, że w Prokuraturze Okręgowej w W. toczy się przeciwko niemu postępowanie karne o czyn z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 229 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k., tj. polegający na podżeganiu, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, innej osoby do popełnienia czynu zabronionego polegającego na udzielaniu korzyści majątkowych ustalonemu funkcjonariuszowi Policji w zamian za naruszenie przez niego przepisów prawa i dokonanie sprawdzeń danych osobowych, danych firm, danych pojazdów w systemach informatycznych CEL, PESEL, CEPiK, KSIP, w ten sposób, że zlecał ustalenie tych danych w celu późniejszego ich wykorzystania w ramach prowadzonej przez siebie działalności detektywistycznej, będąc świadomy, że ich uzyskanie bez podstawy prawnej i faktycznej nie jest możliwe w sposób legalny za pośrednictwem osób mających dostęp do ww. systemów informatycznych.
Skarżący z zachowaniem trybu i terminu od decyzji zawieszającej odwołał się. Podniósł, że zawód detektywa wykonuje zgodnie z prawem oraz zasadami etyki zawodowej, a ponadto, jako były funkcjonariusz Policji, cieszy się nieposzlakowaną opinią w miejscu zamieszkania. Wskazał, że zarzut, który mu przedstawiono, jest wynikiem pomówienia i nieporozumienia, a osoba pomawiająca przyjęła linię obrony polegającą na zrzucaniu odpowiedzialności na niego.
Komendant Główny Policji wskazując na art. 38 ust. 2 u.u.d. stwierdził, że przeciwko Skarżącemu toczy się postępowanie karne o popełnienie przestępstwa z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 229 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. - przestępstwa umyślnego, tj. o podżeganie innej osoby do uzyskiwania dla niego w sposób bezprawny (poprzez udzielanie korzyści majątkowych funkcjonariuszowi Policji) różnych danych pochodzących z systemów informatycznych w celu ich wykorzystywania w prowadzonej działalności detektywistycznej. Nadto - odnosząc się do argumentu, że Skarżący został pomówiony przez osobę, która broni się w ten sposób przed odpowiedzialnością karną za własne czyny, organ uznał, że dla sprawy istotne jest, że Prokuratura na podstawie dokonanych ustaleń zdecydowała się ostatecznie na przedstawienie Skarżącemu zarzutu popełnienia określonego przestępstwa, wskazując konkretne dane, którymi był on zainteresowany. Prokuratura musi zatem być przekonana o dużym prawdopodobieństwie popełnienia przez Skarżącego zarzucanego mu czynu, co poddaje w wątpliwość argument o pomówieniu.