Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grażyna Śliwińska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Grzegorz Nowecki Sędzia WSA Jakub Linkowski po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 4 listopada 2016 r. sprawy ze skargi P. Sp. z o. o. z siedzibą w U. na postanowienie Ministra Rozwoju z dnia [...] lutego 2016 roku nr [...] w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności zażalenia oddala skargę
P. Sp. z o. o. z siedzibą w U. (dalej też jako "skarżąca" lub "spółka") wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na postanowienie Ministra Rozwoju z dnia [...] lutego 2016 roku nr [...]. Zaskarżonym postanowieniem Minister Rozwoju stwierdził niedopuszczalność wniesionego przez skarżącą zażalenia na postanowienie Zarządzającego K. S. A. (dalej też jako "Zarządzającego SSE") z dnia [...] marca 2015 roku nr [...] wyrażające pozytywną opinię w sprawie cofnięcia skarżącej zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie K.
Podstawę prawną zaskarżonego postanowienia stanowił art. 134 w związku z art. 144 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz.U z 2016 r. poz. 23 - dalej też jako k.p.a.).
Do wydania zaskarżonego postanowienia doszło w następującym stanie faktycznym:
W toku wszczętego przez Ministra Gospodarki postępowania w przedmiocie cofnięcia P. Sp. z o. o. z siedzibą w U. zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie K., Zarządzający SSE postanowieniem z dnia [...] marca 2015 roku nr [...] wyraził pozytywną opinię w sprawie cofnięcia skarżącej przedmiotowego zezwolenia. Podstawę prawną wydanego postanowienia stanowił art. 106 § 1 i 5 k.p.a. w związku z art. 16 ust. 5 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 282, zwanej dalej ustawą o sse). Zarządzający SSE wskazał, że skarżąca posiada ważne zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie K. Z treści udzielonego skarżącej zezwolenia wynika, iż powinna rozpocząć działalność gospodarczą na terenie Strefy w terminie do dnia 31 grudnia 2009 r. W tym terminie powinna także ponieść nakłady inwestycyjne w wysokości co najmniej 3 099 000 złotych oraz zatrudniać co najmniej 60 pracowników na terenie strefy. Ustalenie warunków tego zezwolenia, w brzmieniu obecnie obowiązującym, nastąpiło w wyniku zmian dokonanych przez Ministra Gospodarki na wniosek skarżącej. Z kolei kontrola realizacji warunków zapisanych w treści zezwolenia potwierdziła, że skarżąca nie rozpoczęła w terminie inwestycji na terenie strefy, nie utworzyła określonej liczby nowych miejsc pracy, jak też nie poniosła wydatków inwestycyjnych w określonej wysokości. W związku z powyższym Zarządzający K. S. A. uznał, że skoro skarżąca nie wypełniła warunków określonych w zezwoleniu, winno ono być cofnięte.
Na postanowienie Z. S. A. z dnia [...] marca 2015 roku nr [...] skarżąca wniosła zażalenie do Ministra Gospodarki. W zażaleniu zarzuciła naruszenie art. 77 § 1 k.p.a. oraz sprzeczność istotnych ustaleń z zebranym w sprawie materiałem dowodowym.
Minister Rozwoju postanowieniem z dnia [...] lutego 2016 roku nr [...] stwierdził niedopuszczalność wniesionego przez skarżącą zażalenia na postanowienie Zarządzającego K. S. A. z dnia [...] marca 2015 roku nr [...]. W pierwszej kolejności organ wyjaśnił, że na mocy rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 17 listopada 2015 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Rozwoju (Dz. U. poz. 1895) został organem właściwym do kierowania działem administracji rządowej - gospodarka. Dalej zaznaczył, że zgodnie z art. 134 k.p.a. pierwszy etap postępowania odwoławczego dotyczy powinien badania przesłanek formalnych dopuszczalności złożonego zażalenia. W tym kontekście organ podkreślił, że zgodnie ze stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego zaprezentowanym w wyroku z dnia 25 czerwca 2015 r. sygn. akt II GSK 1167/14 opinie wydawane przez Zarządzających strefami w postępowaniach w sprawie zmiany i cofnięcia zezwolenia, o których mowa w przepisie art. 16 ust. 5 ustawy o sse nie mogą mieć charakteru postanowienia administracyjnego wydawanego w trybie art. 106 k.p.a. Zdaniem organu, w świetle uzasadnienia ww. wyroku zakwestionowana została legitymacja zarządzających specjalnymi strefami ekonomicznymi do wydawania postanowień administracyjnych w trybie współdziałania organów w rozumieniu art. 106 k.p.a. Z przedstawionej przez Sąd wykładni art. 20 ustawy o sse wynika bowiem, że Zarządzający strefami w zakresie wydawania opinii nie posiadają przymiotu organu. Organ wskazał, że minister właściwy do spraw gospodarki w świetle art. 20 ust. 1 ustawy o sse powierzył Zarządzającemu strefą tylko udzielanie, w jego imieniu zezwoleń na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie strefy uprawniających do korzystania z pomocy publicznej i tym samym Zarządzający strefą uzyskał przymiot organu administracji publicznej. Natomiast nie posiada takiego przymiotu przy wydawaniu opinii przewidzianej w art. 16 ust. 5 ustawy o sse. Tym samym, w ocenie Ministra Rozwoju, skoro żaden przepis nie przewiduje formy postanwoienia dla opinii wydanej przez Zarządzającego strefą w ramach art. 16 ust. 5 ustawy o sse, nie podlega ona zażaleniu. W konsekwencji zażalenie skarżącej na opinię Zarządzającego K. S. A. jest niedopuszczalne.