Związanie organu oceną prawną i jej konsekwencjami w postaci wskazań, co do dalszego postępowania wynikało, w dacie podejmowania przez Krajową Radę Radców Prawnych zaskarżonej uchwały, z art. 30 obowiązującej wówczas ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./. Zapatrywania prawne wynikające z oceny Sądu dokonanej w orzeczeniu mają moc wiążącą do czasu, aż wyrok zostanie wzruszony w trybie przewidzianym przepisami. Odmienna ocenia materiału dowodowego stanowi prawnie niedopuszczalną polemikę z prawomocnym wyrokiem sądowym.
Przepis art. 156 par. 2 Kpa określa dwie podstawy, których zaistnienie skutkuje niestwierdzaniem nieważności decyzji. Pierwsza dotyczy decyzji, których nieważność wynika z zaistnienia przesłanek określonych w art. 156 par. 1 pkt 1, 3, 4 i 7, jeżeli od doręczenia lub ogłoszenia decyzji upłynęło 10 lat, a druga dotyczy decyzji, których nieważność wynika z jednej z przesłanek wskazanych w art. 156 par. 1 pkt 1-7, a która wywołała nieodwracalne skutki prawne. Konsekwencją braku możliwości stwierdzenia nieważności decyzji wskutek okoliczności, o których mowa w art. 156 par. 2 Kpa jest obowiązek organu administracji, wynikający z art. 158 par. 2 Kpa, stwierdzenia wydania zaskarżonej decyzji z naruszeniem prawa wraz ze wskazaniem okoliczności, dla których nie stwierdzono nieważności decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia Sędziowie : Sędzia WSA Protokolant: Magdalena Wieczorek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 lipca 2004 r. sprawy ze skargi A. K. na Krajowej Rady Radców Prawnych nr [...] z dnia [...] czerwca 2001r. w przedmiocie stwierdzenia podjęcia uchwał Rady Okręgowej Izby Radców Prawnych w [...] o odmowie wpisu na listę aplikantów radcowskich z naruszeniem prawa oddala skargę
Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 24 stycznia 2001r. ( sygn. akt II SA 1891/00 ) uchylił uchwałę Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia [...] czerwca 2000r. Nr [...] oddalającą wniosek A. K. o ponowne rozpatrzenie sprawy o stwierdzenie nieważności uchwały Nr [...] Rady Okręgowej Izby Radców Prawnych w [...] z dnia [...] czerwca 1992r., uchwały Nr [...] Rady OIRP w [...] z dnia [...] czerwca 1993r. oraz uchwały Nr [...] Rady OIRP w [...] z dnia [...] czerwca 1994r. odmawiające wpisu skarżącego na listę aplikantów radcowskich. Sąd uznał, że kwestionowane uchwały Rady OIRP w [...] z lat 1992 - 1994, dotyczące odmowy wpisu skarżącego na listę aplikantów radcowskich, zawierały wadę prawną, oparte zostały bowiem na postępowaniu konkursowym nieprzewidzianym w ustawie o radcach prawnych według jej treści obowiązującej w tym czasie, nie oznacza to jednak, że zaistniały przesłanki do stwierdzenia nieważności wszystkich wskazanych uchwał, stoją temu bowiem na przeszkodzie przepisy art. 158 § 2 i 156 § 2 Kpa. NSA wskazał w uzasadnieniu, że organ samorządu radcowskiego rozpatrujący wniosek skarżącego winien rozważyć czy zaskarżone uchwały zostały dotknięte wadami nieważności z art. 156 § 1 pkt 2 Kpa.w świetle przytoczonego w wyroku orzecznictwa Sadu Najwyższego i Naczelnego Sądu Administracyjnego i jakie konsekwencje prawne z takiego stwierdzenia mogą wynikać. Szczegółowo należało, zdaniem NSA, rozważyć przesłanki z art. 156 § 2 i art. 158 § 2 Kpa., co mogłoby doprowadzić do stwierdzenia wydania kwestionowanych uchwał Rady OIRP z naruszeniem prawa oraz wskazać okoliczności, z powodu których nie mógł organ rozstrzygający stwierdzić nieważności przedmiotowych uchwał.
Krajowa Rada Radców Prawnych dnia [...] czerwca 2001r. podjęła uchwałę Nr [...] w sprawie stwierdzenia nieważności uchwał: Nr [...] z dnia [...] czerwca 1992, Nr [...] z dnia [...] czerwca 1993r. i Nr [...] z dnia [...] czerwca 1994r. mocą której stwierdziła, że wskazane uchwały podjęte zostały z naruszeniem prawa oraz przyznała skarżącemu symboliczne odszkodowanie w wysokości jednego złotego. Organ samorządu radcowskiego opierając się na ocenie prawnej wyrażonej w uzasadnieniu cytowanego wyroku z dnia 24 stycznia 2001r. i biorąc pod uwagę orzecznictwo Sadu Najwyższego i NSA przytoczone w podjętym orzeczeniu NSA, stwierdził że zaskarżone uchwały, jako podjęte z rażącym naruszeniem prawa - przepis art. 33 ustawy o radcach prawnych w jej ówczesnym brzmieniu nie dawał podstawy do przeprowadzania konkursu, dotknięte były wadą nieważności. Krajowa Rada wskazała również na nieodwracalne skutki prawne, dla których nie stwierdziła nieważności wskazanych uchwał, a jedynie ograniczyła się do stwierdzenia, że zostały one podjęte z naruszeniem prawa.