Sąd podkreśla, że GITD zarówno przed wydaniem decyzji z dnia [...] grudnia 2018 r., jak i decyzji z dnia [...] lutego 2019 r. nie wystosował do strony pism w trybie art. 10 § 1 k.p.a. Takie zachowanie organu jednoznacznie uznać należy jako naruszenie przepisów postępowania. Trzeba jednak zauważyć, że stawiając w skardze skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie zarzut naruszenia art. 10 § 1 k.p.a., strona nie wykazała, by została pozbawiona możliwości udowodnienia swoich twierdzeń czy możliwości złożenia wyjaśnień i by uchybienie przedstawionemu przepisowi mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Skarżący powołuje się przy tym, że do akt złożyłaby "wydruki wpłat na konto urządzenia, jak również inne uznane dowody". Tezy te jednak uznać należy za gołosłowne. Strona nie złożyła takich dowodów ani przed wydaniem decyzji pierwszoinstancyjnej, ani też skarżonej w sprawie, mimo że składała także inne pisma procesowe, w tym wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy. Dowody te nie zostały także wniesione przed WSA w Warszawie. Dlatego też, wobec ogólności powyższych tez, zarzut ten Sąd uznaje za niezasadny.
Powyższe nie zmienia jednakże faktu, iż z uwagi na naruszenie art. 13n udp skarżone decyzje GITD należało jako wadliwe uchylić i dlatego Sąd, działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a w zw. z art. 135 P.p.s.a., orzekł jak w punkcie I sentencji.
Z kolei umarzając postępowanie administracyjne (pkt II sentencji), Sąd kierował się dyspozycją art. 145 § 3 P.p.s.a., zgodnie z którym w przypadku, o którym mowa w § 1 pkt 1 i 2 (tj. uchylenie decyzji, stwierdzenie jej nieważności), sąd, stwierdzając podstawę do umorzenia postępowania administracyjnego, umarza jednocześnie to postępowanie. Dodanie § 3 do art. 145 p.p.s.a. nastąpiło na podstawie art. 1 pkt 37 ustawy z dnia 9 kwietnia 2015 r. o zmianie ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2015 r. poz. 658), która weszła w życie w dniu 15 sierpnia 2015 r., co obligowało Sąd do jego zastosowania w rozpatrywanej sprawie.
Komentowany przepis jest przeniesieniem na grunt postępowania sądowoadministracyjnego instytucji obligatoryjnego umorzenia postępowania administracyjnego, przewidzianej w art. 105 § 1 k.p.a. Sąd, wstępując w rolę organu administracji publicznej, wykonuje przypisany organowi obowiązek. Wydane orzeczenie sądu zastępuje więc rozstrzygnięcie organu administracji publicznej i pełni funkcję decyzji umarzającej postępowanie administracyjne w całości lub w części, kończąc postępowanie bez rozstrzygania sprawy co do jej istoty (por. R. Hauser, M. Wierzbowski (red.), Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz. Wyd. 5, Warszawa 2017, wyd. elektr.). W ten sposób, kierując się zasadami ekonomiki procesowej, ustawodawca umożliwił, aby wyrok sądu administracyjnego w takiej sytuacji definitywnie załatwiał sprawę administracyjną bez potrzeby ponownego angażowania organu administracji publicznej tylko po to, żeby wydał decyzję o umorzeniu postępowania (por. P. Szustakiewicz. A. Skoczylas, (red.) Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz. Warszawa 2016, wyd. elektr.; zob. też uzasadnienie do projektu ustawy o zmianie ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Druk sejmowy Nr 1633 i 2538, VII kadencja, s. 17). Umorzenie postępowania nie zależy więc od woli sądu, lecz od stwierdzenia istnienia obiektywnej przyczyny bezprzedmiotowości postępowania administracyjnego, co miało miejsce w rozpatrywanej sprawie. Skoro bowiem nastąpiło przedawnienie wszczęcia postępowania administracyjnego, to nie jest możliwe jego dalsze prowadzenie i postępowanie to należy umorzyć.
W przedmiocie kosztów postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 200, art. 205 § 1 oraz art. 209 P.p.s.a., zasądzając na rzecz skarżącego na jego wniosek od GITD kwotę wpisu (100 zł) - punkt III sentencji.