Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grażyna Śliwińska Sędziowie Sędzia WSA Dorota Pawłowska Sędzia WSA Danuta Szydłowska (spr.) po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 21 września 2021 r. sprawy ze skargi T. S.A. z siedzibą w W. na decyzję Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia [...] stycznia 2021 r. nr [...] w przedmiocie wezwania do nieodpłatnego udostępnienia programów oddala skargę
Pismem z dnia [...] stycznia 2021 r. P. K.R. R. i T., na podstawie art. 43a ust. 2 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (Dz. U. z 2020 r., poz. 805), w związku z wnioskiem operatora V. S.A. z siedzibą w G. z dnia [...] września 2020 r. wezwał do nieodpłatnego udostępniania przez T. P. S.A. programów [...], [...] oraz regionalnych programów telewizyjnych operatorowi V. S.A. z siedzibą w G. rozprowadzającemu programy telewizyjne w ramach usługi dostępnej dla użytkowników końcowych za pośrednictwem Internetu dostarczanego w każdej formule technologicznej (streamingu IP, realizowanego pomiędzy urządzeniami końcowymi użytkowników końcowych podłączonymi do sieci Internet dowolnego operatora telekomunikacyjnego w Polsce a węzłem CDN, hostowanym przez H. Sp. z o.o., spółkę zależną należącą do grupy kapitałowej V.). Usługa udostępniana jest użytkownikom w Polsce (z zastrzeżeniem zapisów Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zapewnienia możliwości transgranicznego przenoszenia na rynku wewnętrznym usług online).
W skardze na powyższe wezwanie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. Spółka pod firmą T. P. Spółka Akcyjna wniosła o uchylenie wezwania stanowiącego inny akt, o którym mowa w art. 3 § 1 i 2 pkt 4 ppsa na podstawie art. 146 § 1 ppsa w zw. z art. 145 §1 pkt. 1 litera a i c oraz zasądzenie kosztów postępowania.
Skarżąca podniosła zarzut naruszenia:
1. przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, a to:
- art. 43a ust.2 w zw. z art.43 ust. 1 i art.4 pkt 8 ustawy o radiofonii i telewizji z dnia 29 grudnia 1992r. (Dz.U. z 2020 poz. 805) oraz w zw. z art.8 ustawy - Prawo przedsiębiorców (Dz.U.z 2018r., poz. 646, t.j. Dz.U. z 2021 poz. 162) w zw. motywu 44 oraz art.31 dyrektywy 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników przez błędną jego wykładnie i błędne zastosowanie przejawiające się w przyjęciu, że:
a) skarżąca (nadawca) jest zobowiązana "do nieodpłatnego udostępniania (...) programów telewizyjnych operatorowi V. S.A. z siedzibą w G. rozprowadzającemu programy telewizyjne w ramach usługi dostępnej dla użytkowników końcowych za pośrednictwem Internetu dostarczanego w każdej formule technologicznej (streemingu IP, realizowanego pomiędzy urządzeniami końcowymi użytkowników końcowych podłączonymi do sieci Internet dowolnego operatora telekomunikacyjnego w Polsce, a węzłem CDN, hostowanym przez H. Sp. z o.o., spółkę zależną należącą do grupy kapitałowej V.)" w warunkach gdy "Usługa jest udostępniana w Polsce (z zastrzeżeniem zapisów Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zapewnienia możliwości transgranicznego przenoszenia na rynku wewnętrznym usługę online)";
b) na skarżącej, jako nadawcy programów określonych w art. 43 ust.1 u.r.t., ciąży obowiązek tzw. must offer na rzecz operatora usługi świadczonej drogą elektroniczną za pośrednictwem Internetu, w sytuacji gdy art. 43a ust. 1 z zawartym w nim odesłaniem do art. 43.ust. 1 u.r.t wyraźnie zakreśla hipotezę normy do "sieci telekomunikacyjnych"- zdefiniowanych w art. 4.pkt 30 u.r.t, a nie rozszerza jej do "systemu teleinformatycznego" oraz nie zawiera innej normy odesłanej przez co analogia do rozprowadzania programów w sieciach telekomunikacyjnych jest niedopuszczalna i stanowi działanie contra legem;