Podejmując decyzję o cofnięciu pozwolenia na broń organ musi wyszczególnić, jakie okoliczności wskazują na istnienie uzasadnionej obawy użycia broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego. Do takich okoliczności można zaliczyć naruszanie porządku prawnego przez osobę posiadającą takie pozwolenie. W rozpatrywanej sprawie taka sytuacja zachodzi, gdyż jak już wyżej wskazano, skarżący został skazany prawomocnym wyrokiem sądu karnego z dnia [...] września 2003 r. za winnego popełnienia przestępstw umyślnych z art. 164 § 1 w zw. z art. 163 § 1 pkt 3 kk (przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu powszechnemu) oraz w zb. z art. 183 § 1 kk (przestępstwo przeciwko środowisku), jak również z art. 263 § 2 kk (przestępstwo przeciwko porządkowi publicznemu).
Nadto, co jest w tej sprawie okolicznością istotną, we wrześniu 2006 r. znowu postawiono mu zarzut popełnienia przestępstwa z art. 183 § 1 kk, a więc takiego samego, za które m. in. został skazany wyrokiem z dnia [...] września 2003 r. na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania tytułem próby na okres lat 5. Nie może przy tym ujść uwadze, że zarzut ten (skuteczny jak się później okazało, gdyż z przebiegu rozprawy przed Sądem w dniu 16 lipca br. wynika, że skarżący został za to skazany na 3 lata pozbawienia wolności w zawieszeniu na 5 lat) przedstawiono mu w czasie, kiedy nie upłynął jeszcze okres próby wynikający z poprzedniego skazania. Oznacza to, że skarżący podjął ponowne działania naruszające porządek prawny w obliczu zagrożenia wykonaniem zawieszonej kary pozbawienia wolności, co nie mogło pozostać bez wpływu na ocenę cech jego charakteru w kontekście dotychczasowego postępowania i uprawniało organ do akcentowanego już stwierdzenia, iż fakty te wskazują na nieodpowiedzialność skarżącego oraz jego lekceważący stosunek do obowiązującego prawa - dodatkowo w sferze zachowań, które mogą spowodować zagrożenie dla życia lub zdrowia osób lub albo mienia w wielkich rozmiarach. Nie sposób w tych okolicznościach zakwestionować prawidłowości ustaleń organów wydających decyzje w tej sprawie w kwestii oceny skarżącego jako osoby, co do której istnieje obawa, o której mowa w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy. Okoliczności te wskazują, wbrew twierdzeniom skargi, iż między popełnionymi przez skarżącego czynami, za które został skazany i jego postępowaniem w tym zakresie wynikającym niewątpliwie z cech charakteru, zachodzi związek pozwalający na zaistnienie obawy, iż może on także użyć broni z naruszeniem przepisów, a zatem - jak stanowi przepis, w celach sprzecznych z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego.
Z wszystkich względów Sąd nie dopatrzył się naruszenia przepisów prawa w ustaleniu dokonanym w zaskarżonej decyzji, iż przestępstwa, za które skarżący został skazany oraz postawiony nowy zarzut wskazują na zajście przesłanek, o których mowa w przepisie art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy w zw. z art. 18 ust. 1 pkt 2, co uzasadnia cofnięcie mu pozwolenia na posiadanie broni palnej myśliwskiej. Wobec istnienia wspomnianego wyroku oraz postawienia nowego zarzutu rzeczą skarżącego było obalenie takiego domniemania przez przedstawienie takich dowodów, które przekonywałyby organ Policji, że pozostawienie mu uprawnienia do posiadania broni nie stanowi zagrożenia użycia jej w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego. Dowód, na który powoływał się skarżący, w postaci pozytywnej opinii macierzystego Koła Łowieckiego "O.", prawidłowo nie został uznany przez organy Policji za przekonywający w omawianej kwestii, choćby z tego względu, iż nie oceniono w niej istotnego dla sprawy faktu skazania skarżącego prawomocnym wyrokiem oraz inicjowania postępowania karnego w nowej sprawie. Nadto organ zasadnie odnotował, że chociaż w opinii podkreślono dbałość skarżącego o przyrodę, to z drugiej strony nie tylko został on skazany za przestępstwo przeciwko środowisku, ale ponownie stanął później pod zarzutem popełnienia takiego samego przestępstwa (jak wynika z przebiegu rozprawy sądowej z dnia 16 lipca br. został za nie w marcu br. skazany).
Zdaniem Sądu z całą pewnością od posiadacza broni palnej wymagać należy nieskazitelnej postawy, w tym unikania wchodzenia w kolizje z prawem. W ocenie Sądu naruszając ład prawny (popełniając m. in. dwukrotnie przestępstwo z art. 183 § 1 kk), skarżący takiej postawy nie okazał, a więc nie daje - jak prawidłowo oceniły to organy wydające decyzje w sprawie - gwarancji bezpiecznego używania broni palnej myśliwskiej, a co za tym idzie zachodzi obawa, że może użyć jej w celach sprzecznych z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego.
Uwzględniając powyższe, Sąd na podstawie art. 151 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji wyroku.