Reasumując w ocenie Sądu organy w sposób prawidłowy wyliczyły należną od skarżącej opłatę zapasową uznając, że w zaistniałym stanie faktycznym nie ma zastosowania art. 5 ust. 6 pkt 1 ustawy o zapasach.
Odnosząc się do pozostałych zarzutów skargi należy wskazać, że zgodnie z przywołanymi powyżej przepisami Ordynacji podatkowej obowiązek opłaty zapasowej powstaje z chwilą zaistnienia zdarzenia (przywozu paliwa), czyli powstaje z mocy prawa i strona skarżąca jest zobowiązana do jej wynoszenia.
W niniejszej sprawie Sąd nie dopatrzył się także naruszenia art. 7, 77 k.p.a., gdyż postępowanie było prowadzone zgodnie z zasadami zawartymi we wskazanych przepisach.
W ocenie Sądu w niniejszej sprawie z uwagi na interpretowaną normę prawną art. 5 ust. 6 pkt 1 ustawy o zapasach, Sąd nie dopatrzył się naruszenia konstytucyjnej zasady równości wobec prawa, gdyż polega na tym, że wszystkie podmioty prawa (adresaci norm prawnych), charakteryzujące się daną cechą istotną (relewantną) w równym stopniu, mają być traktowane równo. A więc według jednakowej miary, bez zróżnicowań zarówno dyskryminujących, jak i faworyzujących.
W niniejszej sprawie ustawodawca w art. 5 ust. 6 pkt 1 ustawy o zapasach wyraźnie wskazał, że do pomniejszenia podstawy do obliczenia opłaty zapasowej uprawnieni są tylko ci handlowcy i producenci, którzy uprzednio przywiezione w ramach dostawy wewnątrzwspólnotowej ropę naftową lub paliwa wywiozą w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy poza terytorium RP.
Mając powyższe na uwadze działając na podstawie art. 151 p.p.s.a. Sąd skargę oddalił.