Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Aneta Lemiesz Sędziowie Sędzia WSA Grażyna Śliwińska Sędzia WSA Zbigniew Rudnicki (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Jan Czarnacki po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 sierpnia 2015 r. sprawy ze skargi F. z siedzibą w L. na postanowienie Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] listopada 2014 r. nr [...] w przedmiocie wszczęcia postępowania oddala skargę w całości
Postanowieniem Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] listopada 2014 r., wydanym na podstawie art. 61a § 1 w zw. z art. 144, art. 127 § 3 oraz art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267, z późn. zm., dalej: kpa), po rozpatrzeniu wniosku z dnia [...] września 2014 r. wnioskodawcy - F. z siedzibą w L. o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej postanowieniem Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] września 2014 r., utrzymano w mocy zaskarżone postanowienie Ministra Skarbu Państwa o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Ministra Skarbu z dnia [...] sierpnia 1949 r. o mianowaniu B. likwidatorem C. w L. S.A. w likwidacji.
W uzasadnieniu przypomniano, że F. z siedzibą w L. (zwana dalej "wnioskodawcą") wniosła w dniu [...] lipca 2014 r., na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 Kpa, wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji nr [...] Ministra Skarbu z dnia [...] sierpnia 1949 r. o mianowaniu B. likwidatorem C. w L. Spółka Akcyjna w likwidacji.
W uzasadnieniu wniosku podano, że ww. decyzja wydana została z rażącym naruszeniem przepisów prawa, jednakże nie wywołała nieodwracalnych skutków prawnych. Zwrócono uwagę, że decyzja z dnia [...] sierpnia 1949 r. wydana została przez niewłaściwą osobę oraz że przy jej podjęciu doszło do rażącego naruszenia prawa - jest bowiem podejrzenie, że decyzja, która była podstawą wpisu do rejestru RHB nowego likwidatora, być może nigdy nie została podjęta.
Po rozpatrzeniu sprawy, Minister Skarbu Państwa ustalił następujący stan faktyczny i prawny:
W dniu [...] lutego 1950 r. Minister Skarbu, działając na podstawie art. 13 dekretu z dnia 25 października 1948 r. o zasadach i trybie likwidacji niektórych przedsiębiorstw bankowych (Dz. U. Nr 52, poz. 410, z późn. zm.), wydał decyzję w sprawie uznania C. w L. S.A. w likwidacji - za zlikwidowany, bez przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego. Decyzja została opublikowana w Monitorze Polskim z dnia 3 marca 1950 r., Nr A-24 poz. 244.
Po postępowaniu wyjaśniającym ustalono, iż akt mianowania likwidatora nie miał cech decyzji administracyjnej, a tym samym nie mają do jego wydania zastosowania przepisy kpa, ponieważ Minister Skarbu w tym zakresie nie był organem uprawnionym do wydawania decyzji administracyjnych.
Aby dany akt został uznany za decyzję administracyjną, musiałby być wydany przez uprawniony do tego organ administracji publicznej, a uprawnienie to musiałoby wynikać z przepisów prawa materialnego. Każda decyzja musi mieć również swoją podstawę prawną w procedurze, a gdy rozstrzyga ona o istocie sprawy, czyli o prawach lub obowiązkach stron postępowania, to musi również mieć powołaną podstawę materialno-prawną. Wolą prawodawcy było, by akt ten nie był traktowany jak decyzja administracyjna.
W myśl zaś poglądów doktryny, podstawowe znaczenie dla rozróżnienia aktów, dających się przyporządkować właściwości kontrolnego postępowania administracyjnego, a następnie kognicji sądów administracyjnych, od innych aktów ma to, czy norma prawa administracyjnego wymaga konkretyzacji przy wykorzystaniu sformalizowanej procedury administracyjnej określonej w Kodeksie postępowania administracyjnego ("Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz" pod red. prof. R. Hausera i prof. M. Wierzbowskiego, wyd. C. H. Beck, Warszawa 2011 r., str. 55). W rozpoznawanej sprawie kwestionowany akt (mianowanie likwidatora) nie był natomiast wydany na podstawie w/w aktów prawnych, bo podstawę jego wydania stanowiły wyłącznie przepisy prawa materialnego, w postaci art. 4 dekretu z dnia 25 października 1948 r. o zasadach i trybie likwidacji niektórych przedsiębiorstw bankowych. Nie każdy przejaw działalności administracji publicznej, który nie jest decyzją administracyjną, może być, niejako automatycznie, traktowany jako akt lub czynność władczego działania.