Sprawa ze skargi na decyzję Prezesa Narodowego Banku Polskiego w przedmiocie decyzji dewizowej
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Magdalena Maliszewska Sędziowie Sędzia WSA Andrzej Czarnecki (spr.) Sędzia WSA Andrzej Wieczorek Protokolant st. sekr. sąd. Jan Czarnacki po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 września 2012 r. sprawy ze skargi S. B. na decyzję Prezesa Narodowego Banku Polskiego z dnia [...] lutego 2012 r. nr [...] w przedmiocie decyzji dewizowej oddala skargę

Uzasadnienie strona 1/5

VI SA/Wa 734/12

Uzasadnienie

Prezes Narodowego Banku Polskiego decyzją z dnia [...] lutego 2012 r., na podstawie art. 8 ust. 2 i 5 ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. Prawo dewizowe (Dz. U. Nr 141, poz. 1178 ze zm.) i art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 105 § 1 k.p.a., uchylił decyzję dewizową nr [...] z dnia [...] sierpnia 2007 r. zezwalającą na zawarcie ugody dotyczącej spornej płatności za część prac objętych umowa nr [...] z dnia [...] stycznia 2003 r. oraz na dokonanie rozliczenia między S. B. prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą Z. O. "[...]" w Z. i A. sp. z o.o. z siedzibą w S. do kwoty 140 000 euro oraz umorzył postępowanie w pierwszej instancji.

Decyzję wydano w następujących ustaleniach;

Decyzją nr [...] z dnia [...] sierpnia 2007 r. Prezes NBP zezwolił na zawarcie ugody wskazanej w wymienionej decyzji pomiędzy adresatem decyzji (wskazano S. B.) i [...] sp. z o.o. z siedzibą w S. - dalej jako A. Decyzja ważna była do [...] września 2007 r.

Od decyzji pełnomocnik A. złożył [...] września 2007 r. wniosek z dnia [...] września 2007 r. o ponowne rozpatrzenie sprawy domagając się uchylenia decyzji. Decyzji zarzucono naruszenie art. 10 k.p.a. przez uniemożliwienie zajęcia stanowiska przez A., który nie został powiadomiony o wszczęciu postępowania, naruszenie art. 8 ust. 2 Prawa dewizowego przez jego zastosowanie, podczas gdy przepis ten odnosi się do udzielania zezwoleń indywidualnych, na które niepotrzebne było zezwolenie Prezesa NBP, nieuwzględnienie, że umowa na roboty budowlane objęte kontraktem nr [...] z [...] stycznia 2007 r. była zawarta pomiędzy [...] prowadzonym przez M. i S. B., a zezwolenie dewizowe wydano dla tego zakładu bez podania, że prowadzi go także M. B.

W odpowiedzi pełnomocnik S. B. w piśmie z dnia [...] listopada 2007 r. wnosił o oddalenie wniosku. Podkreślano, że strony zawarły w dniu [...] sierpnia 2007 r. ugodę określającą warunki rozliczenia i płatności kwoty 140000 euro przez S. B. za część prac wykonanych przez A. zgodnie z umową nr [...] z [...] stycznia 2003 r. i S. B. z ugody się wywiązał stwierdzając w piśmie z dnia [...] grudnia 2007 r., że w dniu [...] sierpnia 2007 r. dokonał przelewu kwoty określonej w umowie na konto A. Zdaniem S. B. wnioskodawca nie został pozbawiony praw z art. 10 k.p.a., gdyż był obecny na wszystkich posiedzeniach Sądu Arbitrażowego wraz z pełnomocnikiem i negocjował wszystkie zapisy ugody. Zarzut naruszenia art. 8 ust. 2 Prawa dewizowego, w ocenie S. B. jest jedynie próbą podważenia ugody o płatności w walucie polskiej po kursie uzgodnionym. Natomiast co do zarzutu nieuwzględnienia w decyzji imienia M. B. wskazano, że osoba ta była wpisana wraz ze S. B. do ewidencji działalności gospodarczej, lecz oboje nie stanowili spółki prawa cywilnego. W dacie sporu przed Sądem Arbitrażowym w ewidencji figurował już jedynie S. B. dlatego decyzja dewizowa nie mogła już obejmować M. B.. Na dowód zawarcia ugody jedynie ze S. B. przedłożono protokół z ugodą, w którym S. B. (określany jako pozwany) zobowiązywał się do wystąpienia do NBP o uzyskanie decyzji zezwalającej na ustalenie płatności i dokonanie zapłaty w euro.

Strona 1/5