Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grażyna Śliwińska Sędziowie Sędzia WSA Pamela Kuraś - Dębecka (spr.) Sędzia WSA Zbigniew Rudnicki Protokolant st. sekr. sąd. Karolina Pilecka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 sierpnia 2015 r. sprawy ze skargi M. D. na uchwałę Komisji Egzaminacyjnej II Stopnia nr 4 przy Ministrze Sprawiedliwości do rozpoznania odwołań od uchwał o wynikach egzaminu radcowskiego który został przeprowadzony w dniach 19-21 marca 2014 r z dnia [...] stycznia 2015 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia wyniku egzaminu radcowskiego oddala skargę w całości
Zaskarżoną uchwałą z [...] stycznia 2015 r. Komisja Egzaminacyjna II stopnia nr [...] przy Ministrze Sprawiedliwości do rozpoznania odwołań od uchwał o wynikach egzaminu radcowskiego, który został przeprowadzony w dniach 19-21 marca 2014 r. (dalej Komisja II stopnia) utrzymała w mocy uchwałę Komisji Egzaminacyjnej do przeprowadzenia egzaminu radcowskiego z siedzibą w [...] (dalej Komisja Egzaminacyjna) z [...] kwietnia 2014 r., którą ustalono, że M. D. (dalej skarżący) uzyskał negatywny wynik z egzaminu radcowskiego. Jako materialnoprawną podstawę skarżonej uchwały wskazano art. 368 ust. 1, ust. 9 i ust. 12 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 637), dalej u.r.p.
Do powyższych rozstrzygnięć doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym;
Skarżący M. D. w dniach 19-21 marca 2014 r. przystąpił do egzaminu radcowskiego, który składał się z czterech części. Z zadania z zakresu prawa karnego otrzymał ocenę bardzo dobrą, z prawa gospodarczego ocenę dostateczną, z prawa administracyjnego ocenę dostateczną, natomiast z prawa cywilnego niedostateczną przy dwóch cząstkowych ocenach niedostatecznych.
Z akt sprawy wynika, że zadanie egzaminacyjne z prawa cywilnego polegało na przygotowaniu apelacji lub w przypadku uznania, że brak jest podstaw do jej wniesienia, na sporządzeniu opinii prawnej.
Istotą zadania z zakresu prawa cywilnego była kwestia rozliczeń z tytułu nabycia przez powoda działającego w dobrej wierze samochodu ubezpieczonego w pozwanym P., który to samochód , jak się okazało, został wcześniej skradziony. Wobec tego powód po zwrocie samochodu właścicielowi wystąpił z pozwem przeciwko P. o wydanie rzeczy następnie zmieniając powództwo na roszczenie odszkodowawcze, które określił na kwotę 119.987 zł. Sąd Okręgowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 79.800 zł , zaś w pozostałej części powództwo oddalił. Skarżący w swojej pracy przyjął koncepcję zaskarżenia wyroku sądu I instancji w całości, tj. również w części już przez sąd oddalonej w I instancji. Apelację oparł na twierdzeniu, że powód nie udowodnił dobrej wiary przy zakupie samochodu oraz, że nie zaistniały przesłanki nabycia przez powoda prawa własności pojazdu określone w art. 169 § 2 k.c., w związku z tym zarzucił sądowi błędne zastosowanie ww. przepisu do roszczeń powoda.
Egzaminatorzy ocenili pracę skarżącego jednolicie na ocenę niedostateczną, gdyż ich zdaniem w zadaniu egzaminacyjnym z zakresu prawa cywilnego celowym było wniesienie apelacji na korzyść pozwanego od wyroku uwzględniającego powództwo. Skarżący zastosował zbyt szeroki zakres zaskarżenia obejmujący także część oddaloną. W apelacji nie podniesiono szeregu zarzutów. Zdaniem egzaminatorów należało podnieść zarzut naruszenia prawa procesowego tj. art. 233 § 1 k.p.c. polegający na dokonaniu przez sąd sprzecznych ustaleń faktycznych z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, przez ustalenie, że pozwany był posiadaczem spornego samochodu w dniu 8 września 2011 r., wbrew ustaleniom wynikającym z dokumentów prokuratury, iż najwcześniej w dniu 22 grudnia 2011 r. samochód został wydany pozwanemu, a w związku z tym od tej daty można mówić o pozwanym jako o posiadaczu pojazdu.