Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Czarnecki Sędziowie Sędzia WSA Jacek Fronczyk (spr.) Sędzia WSA Dorota Wdowiak Protokolant st. sekr. sąd. Agnieszka Gajewiak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 sierpnia 2014 r. sprawy ze skargi M. S. na uchwałę Komisji Egzaminacyjnej II Stopnia Nr [...] przy Ministrze Sprawiedliwości do rozpoznania odwołań od uchwał o wynikach egzaminu radcowskiego, który został przeprowadzony w dniach [...]-[...] marca 2013 r. z dnia [...] grudnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia wyniku egzaminu radcowskiego oddala skargę
Komisja Egzaminacyjna Nr [...] do przeprowadzenia egzaminu radcowskiego w 2013 r. z siedzibą w K. uchwałą z dnia [...] kwietnia 2013 r. nr [...], działając na podstawie art. 366 ust. 2 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (t. j.: Dz. U. z 2010 r. Nr 10, poz. 65 ze zm.), stwierdziła, że M. S. uzyskała wynik negatywny z egzaminu radcowskiego.
Komisja wyjaśniła, że po sprawdzeniu pierwszej części egzaminu radcowskiego M. S. otrzymała ocenę dostateczną, z drugiej części egzaminu radcowskiego - ocenę dostateczną, z trzeciej części egzaminu radcowskiego - ocenę niedostateczną, z czwartej części egzaminu radcowskiego - ocenę dostateczną oraz z piątej części egzaminu radcowskiego - ocenę niedostateczną.
Komisja zaznaczyła, że zgodnie z treścią art. 366 ust. 1 ww. ustawy o radcach prawnych, pozytywny wynik z egzaminu radcowskiego otrzymuje zdający, który z każdej części tego egzaminu otrzymał ocenę pozytywną. Mając na uwadze uzyskane przez zdającą oceny, Komisja Egzaminacyjna ustaliła, że M. S. uzyskała negatywny wynik z egzaminu radcowskiego.
M. S. wniosła odwołanie od ww. uchwały, zarzucając jej naruszenie art. 366 ust. 1 w związku z art. 365 ust. 2, art. 364, art. 368 ww. ustawy o radcach prawnych, poprzez błędną wykładnię tych przepisów. Podniosła, że przygotowana przez nią apelacja w ramach części trzeciej egzaminu radcowskiego została sporządzona właściwie, podczas gdy oceniono ją jako posiadającą istotne braki. Zdaniem zainteresowanej, złożenie przedmiotowej apelacji z pewnością doprowadziłoby do uchylenia zaskarżonego wyroku, zważywszy że zarzuty przedstawione w apelacji w całości pokrywały się z wytycznymi Ministra Sprawiedliwości, bowiem we właściwy sposób zakwestionowano dokonaną przez Sąd ocenę materiału dowodowego, wskazano na pominięcie zeznań świadków oraz pozwanego. Natomiast samo błędne wyliczenie wartości przedmiotu zaskarżenia spowodowane było nieprzygotowaniem odpowiedniego zaplecza technicznego (jeden kalkulator na kilkudziesięciu zdających).
Z kolei ocena części piątej egzaminu radcowskiego jest - zdaniem M. S. - chybiona. W jej opinii, rozwiązanie tego zadania zasługuje na ocenę pozytywną, gdyż przedmiotowa skarga została sporządzona zgodnie z interesem klienta i wytycznymi Ministra Sprawiedliwości. Złożenie skargi w takiej postaci, w jakiej została sporządzona - zdaniem strony - doprowadziłoby do uchylenia zaskarżonej decyzji przez orzekający w sprawie Sąd. Podniesienie zarzutów naruszenia art. 10, art. 30 ust. 1 i art. 30 ust. 2 pkt 4 ustawy o świadczeniach rodzinnych było wystarczające, bowiem słusznie zauważono, tak w zarzutach, jak i w ich uzasadnieniu, że doszło do odebrania należnego świadczenia. Wbrew ocenie egzaminatorów, podniesienie jedynie zarzutu nieważności postępowania, przy braku podniesienia zarzutów materialnych, nie byłoby dla strony korzystne, gdyż organy administracji, po stwierdzeniu nieważności przez orzekający Sąd, mogłyby podjąć postępowanie na nowo. Tymczasem podniesienie zarzutów materialnych, przy braku kwestionowania nieważności, z pewnością odniosłoby skutek. Odnosząc się do zarzutu dotyczącego niezłożenia wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji, zainteresowana wskazała, iż zaskarżone decyzje nie podlegały wstrzymaniu, gdyż nie nadawały się w żadnej mierze do wykonania. Złożenie takiego wniosku byłoby - w jej ocenie - bezzasadne, a wniosek taki zostałby oddalony.