Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Kozik (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Grzegorz Nowecki Sędzia WSA Elżbieta Olechniewicz Protokolant st. ref. Paulina Stylińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 czerwca 2014 r. sprawy ze skargi B. S. na uchwałę Komisji Egzaminacyjnej II Stopnia Nr [...] przy Ministrze Sprawiedliwości do rozpoznania odwołań od uchwał o wynikach egzaminu radcowskiego, który został przeprowadzony w dniach [...]-[...] marca 2013 z dnia [...] listopada 2013 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia wyniku egzaminu radcowskiego oddala skargę
Komisja Egzaminacyjna II stopnia Nr [...] przy Ministrze Sprawiedliwości do rozpoznania odwołań od uchwał o wynikach egzaminu radcowskiego, który został przeprowadzony w dniach [...]-[...] marca 2013 r. (nazywana dalej "Komisją Egzaminacyjną II stopnia") , uchwałą z [...] listopada 2013 r. nr [...], na podstawie art. 368 ust. 1, ust. 9 i ust. 12 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 10, poz. 65, nazywanej dalej "ustawą o radcach"), w związku z art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a., po rozpatrzeniu odwołania B. S. (nazywanego dalej "Skarżącym") utrzymała w mocy uchwałę Nr [...] z [...] kwietnia 2013 r. Komisji Egzaminacyjnej nr [...] do przeprowadzenia egzaminu radcowskiego z siedzibą w [...], w sprawie ustalenia wyniku egzaminu radcowskiego.
Do wydania zaskarżonej uchwały doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:
W dniach [...]-[...] marca 2013 r. Skarżący przystąpił do egzaminu radcowskiego, na podstawie art. 361 ust. 1 ustawy o radcach, przed Komisją Egzaminacyjną Nr [...], powołaną zarządzeniem Ministra Sprawiedliwości nr [...] z dnia [...] lutego 2013 r. Po sprawdzeniu testu z pierwszej części egzaminu oraz dokonaniu oceny każdego z zadań z części drugiej do piątej egzaminu, Komisja Egzaminacyjna ustaliła, że: z pierwszej części egzaminu, stanowiącej zestaw pytań testowych Skarżący uzyskał 81 punktów i otrzymał ocenę db (4), z drugiej części egzaminu, poświęconej prawu karnemu Skarżący otrzymał ocenę dost. (3), z trzeciej części egzaminu radcowskiego poświęconej prawu cywilnemu Skarżący uzyskał ocenę dost. (3), z części czwartej dotyczącej prawa gospodarczego uzyskał ocenę db (4), a z części piątej poświęconej prawu administracyjnemu Skarżący uzyskał ocenę niedost. (2).
Zgodnie z art. 366 ust. 1 ustawy o radcach, pozytywny wynik z egzaminu radcowskiego otrzymuje zdający, który z każdej części egzaminu radcowskiego otrzymał ocenę pozytywną. W związku z powyższym otrzymanie przez Skarżącego oceny niedostatecznej z części piątej egzaminu przesądziło o uzyskaniu wyniku negatywnego z egzaminu radcowskiego, co Komisja Egzaminacyjna nr [...] stwierdziła uchwałą z [...] kwietnia 2013 r.
Pismem z [...] maja 2013 r. Skarżący wniósł odwołanie od uchwały Nr [...], wnosząc o zmianę ocen cząstkowych zadania z zakresu prawa administracyjnego na oceny pozytywne i uchylenie uchwały w całości. W uzasadnieniu podniósł, że sporządzona przez niego na egzaminie radcowskim skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego spełniała wszystkie kryteria ocenne pracy egzaminacyjnej, o których stanowi art. 365 ustawy o radcach, tj. kryterium zachowania wymogów formalnych, kryterium właściwości zastosowanych przepisów prawa i umiejętności ich interpretacji oraz kryterium poprawności zaproponowanego przez zdającego sposobu rozstrzygnięcia problemu z uwzględnieniem interesu strony, którą zgodnie z zadaniem reprezentuje, a co za tym idzie brak było podstaw do uznania, że skarga została sporządzona w stopniu niewystarczającym do ocenienia jej pozytywnie. Odnosząc się do zarzutu jednego z egzaminatorów, że uzasadnienie skargi było zbyt krótkie, Skarżący, powołując się na piśmiennictwo, wyraził pogląd, że strona, skarżąc akt lub czynność organu administracji publicznej, jego bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania - w świetle postanowień art. 57 § 1, pkt 3 p.p.s.a. - nie musi uzasadniać zarzutów skargi i nie można jej wzywać w trybie art. 49 tej ustawy do uzupełnienia braku skargi polegającego na niedostatecznym określeniu naruszenia prawa lub interesu prawnego, ponieważ nie może to być uznane za brak uniemożliwiający nadanie skardze prawidłowego biegu. Podniósł nadto, że egzaminatorzy skupili się na stwierdzeniach, że sporządzona przez niego skarga nie zawiera zarzutów art. 10 § 1, art. 105 § 1, art. 138 § 1 i art. 151 K.p.a. oraz art 30 ust 2 pkt 4 ustawy o świadczeniach rodzinnych. Egzaminatorzy pominęli zaś całkowicie zarzuty podniesione przez Skarżącego w pracy egzaminacyjnej, tj. zarzut naruszenia art 7, art. 77 § 1, art. 107 § 3 K.p.a., art. 10 § 5 pkt 3 oraz art. 30 § 2 pkt 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych, nie odnosząc się do nich merytorycznie w żaden sposób. Skarżący podkreślił, że wszystkie podniesione przez niego zarzuty są prawidłowe, mają oparcie w obowiązującym stanie prawnym i orzecznictwie oraz, że prawidłowo wskazał podstawy prawne, jak również, że brak jest ustawowego obowiązku wylistowania przez profesjonalnego pełnomocnika wszystkich możliwych zarzutów skarżonemu rozstrzygnięciu. Zważył, że nie można całkowicie abstrahować od praktyki, w której liczy się prawidłowa i przekonywująca argumentacja na poparcie prezentowanego stanowiska, a nie wskazywanie jak największej ilości zarzutów.