Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Urszula Wilk (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Danuta Szydłowska Sędzia WSA Dariusz Zalewski Protokolant ref. st. Piotr Niewiński po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 października 2014 r. sprawy ze skargi S. z siedzibą w K. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] maja 2013 r. nr [...] w przedmiocie unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy. 1. uchyla zaskarżoną decyzję, 2. stwierdza, że uchylona decyzja nie podlega wykonaniu, 3. zasądza od Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej na rzecz skarżącego S. z siedzibą w K. kwotę 1617 (jeden tysiąc sześćset siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Decyzją z dnia [...] maja 2013 r. Urząd Patentowy RP po rozpoznaniu na rozprawie w dniu [...] maja 2013 roku sprawy o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy "[...]" o nr [...], udzielonego na rzecz Stowarzyszenia [...] z siedzibą w K., wszczętej na skutek sprzeciwu uznanego za bezzasadny, wniesionego przez Spółdzielnię [...] z siedzibą w K., na podstawie art. 246 i 247 ust. 2 w związku z art. 131 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (tekst jedn. Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 z póź. zm.) dalej: p.w.p. oraz art. 98 kodeksu postępowania cywilnego w związku z art. 256 ust. 2 p.w.p. unieważnił prawo ochronne na znak towarowy "[...]" o nr [...] oraz przyznał Spółdzielni [...] z siedzibą w K. od Stowarzyszenia [...] z siedzibą w K. kwotę 2600 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania w sprawie.
W uzasadnieniu decyzji Urząd Patentowy RP wskazał, że w dniu [...] maja 2012 r. do Urzędu Patentowego RP wpłynął sprzeciw Spółdzielni [...] z siedzibą w K. wobec decyzji o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy "[...]" o numerze [...] na rzecz Stowarzyszenia [...] z siedzibą w K.. Znak ten został zgłoszony do ochrony w dniu [...] lutego 2010 r. i jest przeznaczony do oznaczania usług taksówek z kl. 39.
Jako podstawę prawną swojego żądania wnoszący sprzeciw wskazał ostatecznie art. 131 ust. 1 pkt 1, art. 131 ust. 1 pkt 3 oraz art. 131 ust. 2 pkt 1 ustawy Prawo własności przemysłowej.
Urząd Patentowy RP obszernie przytoczył stanowiska stron wskazując m.in., że zdaniem wnoszącego sprzeciw uprawniony dokonał zgłoszenia spornego znaku towarowego do ochrony w złej wierze, gdyż miał świadomość, że znakiem tym od wielu lat posługuje się Spółdzielnia, a działanie uprawnionego miało na celu przejęcie klienteli Spółdzielni oraz zablokowanie jej możliwości zarejestrowania znaku [...] na swoją rzecz dla usług z kl. 39. Wnoszący sprzeciw podkreślił, iż Stowarzyszenie [...] zawłaszczyło bezprawnie znak towarowy [...], którego założyciele Stowarzyszenia używali na podstawie zawartych z nim umów. Zdaniem wnoszącego sprzeciw złą wiarę uprawnionego potwierdza także fakt, iż uprawniony pismem z dnia [...] marca 2012 r. wezwał go do zaprzestania naruszeń spornego znaku towarowego. Wnoszący sprzeciw stwierdził również, że sporny znak towarowy narusza jego prawo do firmy.
W odpowiedzi uprawniony uznał sprzeciw za bezzasadny.
Stwierdził, iż Spółdzielnia [...] występuje w rejestrze przedsiębiorców wyłącznie pod pełną nazwą, a skrót [...] nie stanowi elementu jej firmy, dlatego zarzut działania uprawnionego w złej wierze, jak też naruszenia dóbr osobistych czy prawa do firmy wnoszącego sprzeciw jest bezpodstawny. Jego zdaniem wnoszący sprzeciw nie może zakazywać osobom trzecim posługiwania się skrótem [...], a próba jego zawłaszczenia jest bezprawna. Ponadto przedmiotem działalności Spółdzielni nie były usługi taksówkarskie.
Uprawniony podniósł także, iż wnoszący sprzeciw błędnie utożsamia korzystanie z sieci radiokomunikacyjnej z działalnością korporacji taksówkarskiej, o czym świadczy okoliczność powołania się na umowy zawarte pomiędzy Spółdzielnią a Z. Pi., M. B. i K. G.. Tymczasem umowy te nie dotyczą świadczenia usług taksówkarskich, lecz korzystania z sieci radiokomunikacyjnej. Uprawniony podkreślił również, że utrzymanie i finansowanie sieci radiokomunikacyjnej należało do obowiązków osób z niej korzystających. Spółdzielnia także nie posiadała i nie posiada wymaganych prawem zezwoleń do prowadzenia działalności taksówkarskiej, tym samym nieprawdziwe są jej twierdzenia, że prowadziła działalność taksówkarską. Podkreślił również, iż to członkowie Stowarzyszenia [...] byli inicjatorami rozpoczęcia świadczenia usług taksówkarskich i pomysłodawcami spornego znaku towarowego.