Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Jakub Linkowski Sędziowie Sędzia WSA Henryka Lewandowska-Kuraszkiewicz Sędzia WSA Grażyna Śliwińska (spr.) po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 16 lipca 2020 r. sprawy ze skargi S. Sp. z o.o. z siedzibą w M. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] grudnia 2019 r., nr [...] w przedmiocie wznowienia postępowania 1. uchyla zaskarżoną decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] grudnia 2019 r. nr [...] oraz utrzymaną nią w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] maja 2019 r. nr [...]; 2. zasądza od Głównego Inspektora Transportu Drogowego na rzecz S. Sp. z o.o. z siedzibą w M. kwotę 697 złotych (sześćset dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Główny Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia "(...)" grudnia 2019 r. nr "(...)"utrzymał w mocy decyzję "(...)"Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego nr "(...)"z dnia "(...)" maja 2019 r. odmawiającą uchylenia decyzji ostatecznej "(...)"Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego nr "(...)"z dnia "(...)"kwietnia 2014 r. o nałożeniu na "(...)"Sp. z o.o. z/s w "(...)" (dalej jako "Skarżąca", "Strona") kary pieniężnej w wysokości 2000 zł z tytułu przekroczenia dopuszczalnego nacisku pojedynczej osi napędowej na drogę publiczną.
Podstawę prawną zaskarżonego rozstrzygnięcia stanowił art. 145 § 1 pkt 5 i 7, art. 151 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeksu postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r. poz. 2096 ze zm., zwanej dalej "k.p.a.").
Do wydania zaskarżonej decyzji doszło w następujących okolicznościach:
[...] marca 2014 r., w czasie kontroli drogowej i pomiaru nacisku pojedynczej osi napędowej należącego do Skarżącej pojazdu członowego: ciągnika samochodowego m-ki S. nr rej. "(...)" oraz naczepy marki Z. o nr rej. "(...)", kierowanego przez H. K., przewożącego płyty wiórowe na 18 paletach stwierdzono, że nacisk pojedynczej osi napędowej pojazdu wyniósł 11,3 t. Nacisk ten stwierdzono na drodze krajowej nr "(...)", na odcinku o dopuszczalnym ruchu pojazdów o nacisku pojedynczej osi do 10 t.
Decyzją z dnia "(...)" kwietnia 2014 r. nr "(...)""(...)"Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego nałożył na Stronę karę pieniężną w wysokości 2000 złotych. Decyzję doręczono 22 kwietnia 2014 r.
Pismem z 18 kwietnia 2019 r., nadanym dnia następnego, Strona złożyła wniosek o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej ww. decyzją ostateczną "(...)"Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia "(...)" kwietnia 2014 r. nr "(...)". Skarżąca wskazała jako podstawę prawną art. 145 § 1 pkt 5 i 7 kpa. Wyjaśniła, że wyrokiem z dnia 21 marca 2019 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-127/17 orzekł, iż nakładając na przedsiębiorstwa transportowe wymóg posiadania specjalnych zezwoleń, by poruszać się po drogach publicznych, Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na podstawie przepisów art. 3 i 7 dyrektywy Rady 96/53/WE z dnia 25 lipca 1996 r. ustanawiającej dla niektórych pojazdów drogowych poruszających się na terytorium Wspólnoty maksymalne wymiary w ruchu krajowym i międzynarodowym oraz maksymalne dopuszczalne obciążenia w ruchu międzynarodowym, zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/719 z dnia 29 kwietnia 2015 r., z związku z pkt 3.1 i 3.4 załącznika I do dyrektywy 96/53. Ponadto Strona wskazała, że skoro treść oraz uzasadnienie ww. wyroku wskazują, że wymóg posiadania przez przedsiębiorstwa transportowe specjalnego zezwolenia jest niezgodny z przepisami unijnymi, to tym bardziej za niegodne z prawem unijnym należy uznać nakładanie kar pieniężnych za brak ww. zezwoleń i decyzja ostateczna powinna zostać uchylona.
"(...)"Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego postanowieniem z dnia "(...)"kwietnia 2019 r. nr "(...)"wznowił postępowanie w sprawie zakończonej decyzją ostateczną z dnia "(...)" kwietnia 2014 r. nr "(...)".