Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Halina Emilia Święcicka Sędziowie WSA Magdalena Bosakirska (spr.) WSA Dorota Wdowiak Protokolant Aleksandra Borowiec-Krawczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 lutego 2005 r. sprawy ze skargi K. i E. K. wspólników spółki cywilnej "W." na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] lutego 2004r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za brak opłaty drogowej i zaświadczenia o wykonywaniu przewozów na potrzeby własne stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji z dnia [...] czerwca 2003 r.
Dnia [...] czerwca 2003r. Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego w [...] poddał kontroli drogowej pojazd nr rej. [...] z przyczepą nr rej. [...], będący własnością K. K.. W protokole, jako przedsiębiorstwo wykonujące transport, wpisano "W." spółkę cywilną. Stwierdzono, że wykonywany był przewóz na potrzeby własne bez posiadania w pojeździe dowodu uiszczenia opłaty za przejazd po drogach krajowych, oraz bez zaświadczenia o wykonywaniu przewozów na potrzeby własne. Protokół został podpisany przez kierowcę bez zastrzeżeń.
Decyzją z dnia [...] czerwca 2003r. nr [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego w [...], powołując się na art.92 ust.1 p.1 i p.6 oraz art.33 ust.1 i art. 87 ust.1 ustawy z dnia 6 września 2001r. o transporcie drogowym /Dz.U. nr 125 z 2001r. poz. 1371 z późn. zmianami/ nałożył na "W." spółkę cywilną karę pieniężną w wysokości 4000 zł za brak opłaty drogowej i karę 2000 zł za brak zaświadczenia o wykonywaniu przewozu na potrzeby własne.
Od tej decyzji odwołała się "W." spółka cywilna, a odwołanie podpisał K. K.. Odwołujący się podnosił, że firma nie trudni się transportem, a tego dnia wyjątkowo z uwagi na nagłą sytuację dokonywała przewozu, kara zaś jest niewspółmiernie wysoka w stosunku do przewinienia.
Decyzją nr z dnia [...] lutego 2004r. nr [...] Główny Inspektor Transportu Drogowego powołując się na art.138 § 1 p.2 KPA i art.3, art.33 ust.1, art. 42 ust.1, art. 87 ust.1 i ust.2, art.92 ust.1 cytowanej wyżej ustawy o transporcie drogowym i l.p. 1.4.1 oraz lp. 1.1.7 załącznika do tej ustawy oraz art.8 ustawy z dnia 23 lipca 2003r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz niektórych innych ustaw /Dz.U. nr 149 z 2003r. poz.1452/ uchylił w całości decyzję organu I instancji i nałożył na "W." s.c. karę pieniężną w wysokości 5000 zł.
W uzasadnieniu wskazał, że podstawę rozstrzygnięcia stanowił brak wymaganego zaświadczenia o wykonywaniu przewozu na potrzeby własne oraz brak opłaty drogowej. Wyjaśnił również, że w związku ze zmianą przepisów normujących wysokość kar /cytowaną wyżej ustawą z 23 lipca 2003r/, uchylił karę nałożoną w I instancji i nałożył karę niższą, przewidzianą nowymi przepisami.
Na tę decyzję K. K. i E. K. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą "W." s.c. wnieśli skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, wnosząc o jej uchylenie. W uzasadnieniu skargi podnosili, że spółka cywilna nie jest przedsiębiorcą w rozumieniu art. 2 ust.3 ustawy z dnia 19 listopada 1999r. Prawo działalności gospodarczej /Dz. U. Nr 101 z 1999r. poz. 1178/ i wobec tego brak podstaw do nałożenia na nią obowiązku z art. 42 ustawy o transporcie drogowym tj. posiadania zaświadczenia o wykonywaniu przewozów na potrzeby własne oraz ponoszenia opłat drogowych. Podnieśli ponadto, że nałożenie obowiązku ponoszenia opłaty drogowej stanowi element podwójnego opodatkowania, bowiem płacą już podatek od środków transportu i podatek akcyzowy w cenie paliwa, zaś wymaganie posiadania zaświadczenia o wykonywaniu przewozów na potrzeby własne jest niedopuszczalnym ograniczeniem wolności gospodarczej. Wskazali również, że skoro ustawodawca wprowadził w art. 103 ustawy o transporcie drogowym okres przejściowy dla obowiązku posiadania licencji, to tym bardziej należy domniemywać istnienie takiego okresu, co do obowiązku posiadania zaświadczenia.