Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grzegorz Nowecki (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Sławomir Kozik Sędzia WSA Urszula Wilk Protokolant st. sekr. sąd. Agnieszka Gajewiak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 maja 2014 r. sprawy ze skargi R. D. na uchwałę Komisji Egzaminacyjnej II stopnia przy Ministrze Sprawiedliwości do spraw odwołań od wyników egzaminu radcowskiego z dnia [...] listopada 2013 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia wyniku egzaminu radcowskiego oddala skargę
Zaskarżoną uchwałą z dnia [...] listopada 2013 r. nr [...] - Komisja Egzaminacyjna II stopnia przy Ministrze Sprawiedliwości do rozpoznania odwołań od uchwał o wynikach egzaminu radcowskiego (dalej: "Komisja II stopnia), który został przeprowadzony w dniach 19-22 marca 2013 r. na podstawie art. 368 ust. 1, 9 i 12 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz.U. z 2010 r. nr 10, poz. 65 ze zm., dalej także: "u.r.p.") w związku z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., po rozpatrzeniu odwołania R. D. (dalej także opowiednio: "skarżący, zdający, egzaminowany") - utrzymała w mocy uchwałę Komisji Egzaminacyjnej nr [...] do przeprowadzenia egzaminu radcowskiego w 2013 r. z siedzibą w [...] (dalej także: "Komisja") z dnia [...] kwietnia 2013 r. nr [...] w sprawie ustalenia wyniku egzaminu radcowskiego.
Do wydania powyższych uchwał doszło w następującym stanie faktycznym oraz prawnym.
Z przeprowadzonego w dniach 19-22 marca 2013 r. egzaminu radcowskiego, skarżący z części pierwszej egzaminu otrzymał ocenę dobrą, z drugiej części egzaminu ocenę dobrą, z trzeciej części egzaminu ocenę dostateczną, z czwartej części egzaminu ocenę dostateczną, zaś z piątej części egzaminu ocenę niedostateczną. Powołując się na treść przepisu art. 366 ust. 1 u.r.p. - Komisja w dniu [...] kwietnia 2013 r. podjęła uchwałę, w której stwierdziła, że w związku z otrzymaniem oceny niedostatecznej z piątej części egzaminu - skarżący uzyskał wynik negatywny z egzaminu radcowskiego.
Strona odwołała się od powyższej uchwały do Komisji II stopnia zarzucając jej naruszenie:
- art. 365 ust. 2 i 3 w związku z art. 366 ust. 1 i 8 u.r.p., przez dokonanie przez jednego egzaminatora oceny zadania w oparciu i wąskie i szablonowe kryteria oceniania, ściśle oparte na wytycznych zawartych w Opisie Istotnych Zagadnień, tj. oderwanych od swobodnych kryteriów oceny zagwarantowanych w ustawowej niezależności egzaminatorów, co skutkowało wybiórczą, powierzchowną, dokonana w sposób mechaniczny oceną jego pracy, przejawiającą się w braku indywidualnej rzetelnej i wnikliwej analizy zaproponowanego przez niego sposobu rozwiązania zadania,
- art. 365 ust. 2 i 3 u.r.p. oraz art. 107 § 3 k.p.a. przez zaniechanie przez drugiego egzaminatora obiektywnej oceny jego zadania w zakresie przyjętego przez egzaminowanego sposobu rozstrzygnięcia problemu, bez uwzględnienia w dostatecznym stopniu kryterium oceny, jakim jest zgodność zaproponowanego rozwiązania zadania z interesem reprezentowanej strony,
- art. 364 ust. 10 w związku z art. 362 ust. 2 u.r.p. oraz art. 107 § 3 k.p.a. przez nieuwzględnienie przewidzianego przez ustawodawcę szerokiego spektrum ocen, mimo wystąpienia istotnych pozytywnych elementów jego pracy, oraz zaniechanie uzasadnienia ocen w taki sposób, by dawała jasną i precyzyjną odpowiedż, dlaczego elementy negatywne zdominowały elementy pozytywne pracy.
W uzasadnieniu tych zarzutów skarżący stwierdził, że jego zadanie polegało na sporządzeniu skargi spełniającej warunki formalne oraz zawierającej poprawny wniosek o uchylenie zaskarżonej decyzji administracyjnej, a zaproponowane rozwiązanie zadania było zgodne z interesem reprezentowanej strony. Okoliczność ta nie budzi wątpliwości i znajduje potwierdzenie w uzasadnieniu ocen cząstkowych obydwu egzaminatorów. Egzaminatorzy stwierdzili wszakże, że zaproponowane przez niego przyczyny i zarzuty świadczą o niezrozumieniu istoty sprawy. Nie zgadza się on z tym stanowiskiem i zarzuca, że uzasadnieniu oceny cząstkowej pierwszego egzaminatora jest wierną kopią Opisu Istotnych Zagadnień, a Opis ten nie ma waloru normatywnego. Nie godzi się także z lakonicznym uzasadnieniem oceny, wystawionej przez drugiego egzaminatora, że nie wykazał żadnego istotnego naruszenia prawa, co uniemożliwia wystawienie oceny dostatecznej, albowiem zarzucił w swojej pracy naruszenie przepisów postępowania, a także naruszenie prawa materialnego i sformułował wnioski zgodne z interesem reprezentowanej strony, co jest jednym z kryteriów ustawowych oceny.