Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dariusz Zalewski (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Jakub Linkowski Sędzia WSA Andrzej Wieczorek Protokolant st. ref. Katarzyna Zielińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 kwietnia 2015 r. sprawy ze skargi "D." Sp. j. z siedzibą w D. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] sierpnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za przejazd pojazdem nienormatywnym oddala skargę
I. Stan sprawy przedstawia się następująco:
1. Decyzją z dnia [...] maja 2014 r., nr [...] [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego nałożył na P. spółka jawna, dalej; skarżący lub strona karę pieniężną w wysokości 15.000 zł. Podstawę faktyczną rozstrzygnięcia organu stanowiło wykonywanie przejazdu po drodze publicznej pojazdem nienormatywnym bez zezwolenia kategorii VII w pozostałych przypadkach.
Z ustalonego w sprawie stanu faktycznego wynika, że w dniu [...] kwietnia 2014 r. w miejscowości B. na drodze krajowej nr [...] zatrzymano do kontroli dwuosiowy samochód ciężarowy marki [...] o nr rej. [...]. Samochodem ciężarowym kierował Pan J. B., który wykonywał przejazd drogowy z ładunkiem konstrukcji mebli umieszczonych na paletach (ładunek podzielny) w imieniu P. spółka jawna. Przebieg kontroli utrwalono protokołem nr [...] z dnia [...] kwietnia 2014 r.
2. Strona wniosła od ww. decyzji odwołanie. W odwołaniu skarżący wskazali, iż wymógł posiadania zezwolenia dotyczy podmiotu wykonującego przejazd, a nie strony. Skarżący postawili też szereg zarzutów co do treści protokołu kontroli m.in. w zakresie braku wskazania rodzaju, typu wagi, której użyto do pomiaru oraz wskazali, że organ dokonując przesłuchania w charakterze świadka Pana J. B. nie poinformował o tej czynności odwołującego, czym naruszył art. 10 § 1, 79 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn.: Dz.U. z 2013 r., poz. 267, z późn. zm.), dalej: k.p.a.
Ponadto strona wskazywała, iż organ I instancji nie przeprowadził postępowania celem ustalenia, czy pojazd był w momencie rozpoczęcia załadunku pusty, czy zawierał niewielką ilość towaru, czym naruszył obowiązek wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy.
Ponadto, w ocenie skarżących, organ I instancji nie wyjaśnił jaka była kolejność załadunku, iż załadunek odbywał się wyłącznie w dwóch miejscowościach, gdyż, w ich ocenie, nie można wykluczyć, że kierowca dokonał załadunku w kilku innych miejscowościach w innej kolejności, a interpretowanie wątpliwości co do stanu faktycznego na niekorzyść strony postępowania jest niedopuszczalne.
Strona podkreślała, iż jedynym dowodem w postępowaniu to treść zeznań w charakterze świadka kontrolowanego kierowcy, dodatkowo przeprowadzone z naruszeniem k.p.a.
3. Główny Inspektor Transportu Drogowego po rozpatrzeniu odwołania decyzją z dnia [...] sierpnia 2014 r" nr [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.
4. Strona pismem z dnia 18 września 2014 r. wniosła skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, zarzucając Organowi wydającemu zaskarżoną decyzję:
1) naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy:
a) przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 140aa ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 1137 ze zm.) i przyjęcie, że Skarżąca powinna ponosić odpowiedzialność jako załadowca, a odpowiedzialność ta ma charakter bezwzględny;