Sprawa ze skargi na decyzję Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji w przedmiocie udzielenia koncesji na rozpowszechnianie programu telewizyjnego pod nazwą "[...]" oraz ustalenia opłaty
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Grzelak Sędziowie Sędzia WSA Elżbieta Olechniewicz Sędzia WSA Andrzej Wieczorek (spr.) Protokolant sekr. sąd. Eliza Mroczek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 czerwca 2014 r. sprawy ze skargi T. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia [...] września 2013 r. nr [...] w przedmiocie udzielenia koncesji na rozpowszechnianie programu telewizyjnego pod nazwą "[...]" oraz ustalenia opłaty oddala skargę

Uzasadnienie strona 1/9

Decyzją z [...] września 2013 r., nr [...] Przewodniczący Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji (dalej Przewodniczący KRRiT, organ), działając na podstawie art. 33 ust. 2 i 3 ustawy z 29 grudnia 1992 r. - o radiofonii i telewizji (Dz.U. z 2011 r. Nr 43, poz. 226 ze zm.; dalej u.r.t.) oraz art. 104 i art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2013 r., poz. 267; dalej k.p.a.), po rozpatrzeniu wniosku T. Sp. z o.o. z siedzibą w W. (dalej skarżąca, spółka) - utrzymał w mocy decyzję Przewodniczącego KRRiT z [...] maja 2013 r. Nr [...] w sprawie udzielenia skarżącej koncesji na kolejny okres, po wygaśnięciu koncesji Nr [...] z [...] października 2005 r. udzielonej na rozpowszechnianie programu telewizyjnego pod nazwą "P.".

W dniu [...] października 2005 r. skarżąca uzyskała koncesję Nr [...]na rozpowszechnianie programu telewizyjnego pod nazwą "P.", obecnie "P.".

Pismem z [...] sierpnia 2012 r. spółka wystąpiła o udzielenie, w trybie określonym w art. 35a u.r.t. koncesji na kolejny okres na rozpowszechnianie w sposób rozsiewczy satelitarny programu telewizyjnego pod nazwą "P.".

Przewodniczący KRRiT, działając na podstawie art. 33 ust. 2 i 3, art. 35a, art. 37 ust. 1-3 oraz art. 40 ust. 1 i ust. 3 pkt 2 u.r.t., w związku z art. 104 k.p.a. w pkt. I decyzji z [...] maja 2013 r., Nr [...] udzielił spółce koncesji na kolejny okres, po wygaśnięciu koncesji z [...] października 2005 r., Nr [...], udzielonej na rozpowszechnianie programu telewizyjnego pod nazwą "P."; w pkt. II określił okres obowiązywania koncesji tj. od [...] października 2015 r. do [...] października 2025 r.; w pkt. III ustalił opłatę za udzielenie koncesji w kwocie 10 000 złotych.

Pismem z [...] czerwca 2013 r. skarżąca złożyła wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją z [...] maja 2013 r. W treści pisma wniosła o uchylenie pkt III decyzji oraz ustalenie opłaty za udzielenie koncesji w wysokości 616 złotych. Podniosła, iż w jej ocenie, Przewodniczący KRRiT związany jest regulacją określoną w art. 11 ust. 9 ustawy z 2 lipca 2004 r. - o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2013 r., poz. 672 ze zm.; dalej u.s.d.g.), zgodnie z którą jeżeli organ nie rozpatrzy wniosku w terminie, uznaje się, że wydał rozstrzygniecie zgodnie z wnioskiem przedsiębiorcy, chyba że przepisy ustaw odrębnych ze względu na nadrzędny interes publiczny stanowią inaczej.

Rozpoznając ponownie sprawę organ przytoczył treść art. 40b oraz art. 4 pkt 11 i 27 u.r.t., które zawierają odesłanie do konkretnych uregulowań ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Wskazał także na brzmienie art. 52 ust. 2 u.s.d.g., który stanowi, że w postępowaniu o udzielenie koncesji na rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych organ koncesyjny zarządza przetarg, jeżeli w wyniku dokonania oceny wniosków w trybie art. 36 u.r.t. liczba przedsiębiorców pozostaje większa niż liczba koncesji.

Organ wyraził pogląd, że jest zobowiązany do stosowania konkretnych przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej tylko w takim zakresie, w jakim ustawa o radiofonii i telewizji odsyła do wskazanej wyżej ustawy lub odwrotnie. Zdaniem organu, gdyby w stosunku do postępowania koncesyjnego miała zastosowanie cała ustawa o swobodzie działalności gospodarczej - ustawodawca nie odsyłałby w ustawie o radiofonii i telewizji do poszczególnych przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Na poparcie swojego stanowiska organ przywołał wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 października 2012 r., sygn. akt II GSK 1088/11 oraz postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 3 lipca 2013 r., sygn. akt VI SAB/Wa 55/13, VI SAB/Wa 85/13 i VI SAB/Wa 100/13 oraz z 5 lipca 2013 r., sygn. akt VI SAB/Wa 90/13, VI SAB /Wa 45/13, VI SAB/Wa 60/13 i VI SAB/Wa 75/13.

Strona 1/9