Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Magdalena Maliszewska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Marzena Milewska-Karczewska Sędzia WSA Grażyna Śliwińska Protokolant sekr. sąd. Jarosław Kielczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 maja 2016 r. sprawy ze skargi P. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na uchwałę Rady Miasta W. z dnia [...] czerwca 2015 r. nr [...] w przedmiocie uchwały określającej zasady usytuowania miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych oddala skargę w całości
Sygn. akt:
VI SA/Wa 3327/15
Uzasadnienie
Rada W. w dniu [...] czerwca 2015 r. podjęła uchwałę nr [...] z dnia [...] czerwca 2015 r. w sprawie ustalenia zasad usytuowania na terenie W. miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych (zwaną dalej Uchwałą).
Pismem z dnia [...] września 2015 r. P. Sp. z o.o. (dalej: skarżąca) wezwała Radę W. do usunięcia naruszenia prawa dokonanego Uchwałą. Skarżąca wniosła w dniu [...] listopada 2015 r. skargę na podstawie art. 57 § 1 pkt 3 p.p.s.a., do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na ww. Uchwałę, wnosząc o stwierdzenie jej nieważności w całości.
Skarżąca zarzuciła Uchwale naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. preambuły, art. 1 ust. 1 i art. 2 w zw. z art. 12 ust. 1, 2 i 4 ustawy art. 12 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2015 r. poz. 1286, z późn. zm.), w szczególności poprzez podejmowanie działań niezmierzających do ograniczania spożycia napojów alkoholowych, niewykonywanie zadań w zakresie przeciwdziałania alkoholizmowi przez odpowiednie kształtowanie polityki społecznej, w tym nieograniczenie dostępności alkoholu.
W odpowiedzi na skargę, Rada W. wniosła o jej odrzucenie, ewentualnie - na wypadek, gdyby to odrzucenie nie miało miejsca - o jej oddalenie.
Na wstępie Rada wyraziła pogląd o braku interesu prawnego Skarżącej w żądaniu stwierdzenia nieważności zaskarżonej Uchwały. Organ podkreślił, iż legitymację skargową do zaskarżenia uchwały organu gminy z zakresu administracji publicznej określa art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2015 r. poz. 1515), który stanowi lex specialis w odniesieniu do ogólnej normy art. 50 u.p.s.a. W świetle tego przepisu skarżący musi wykazać naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia wywołanego zaskarżoną uchwałą. Jest to istotne zawężenie legitymacji skargowej w stosunku do zasady ogólnej wyrażonej w art. 50 § 1 p.p.s.a., który stanowi, że uprawnionym do wniesienia skargi jest każdy, kto ma w tym interes prawny, prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich oraz organizacja społeczna w zakresie jej statutowej działalności, w sprawach dotyczących interesów prawnych innych osób, jeżeli brała udział w postępowaniu administracyjnym. Ograniczenie, wynikające z ustawy samorządowej, polegające na wykazywaniu przez skarżącego naruszenia jego interesu prawnego, powoduje, że skarga z art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym nie ma w pełni charakteru actio popularis, co oznacza, iż do jej wniesienia nie uprawnia sama sprzeczność z prawem skarżonej uchwały, ani też stan zagrożenia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia (por. wyrok NSA z dnia 1 marca 2005r. sygn. akt OSK 1437/04, wyrok NSA z dnia 14 marca 2002 r. sygn. II SA 2503/01). Trzeba w tym miejscu podkreślić, że interes prawny, do którego nawiązuje art. 101 ust. 1 u.s.g., musi wynikać z normy prawa materialnego kształtującego sytuację prawną wnoszącego skargę. Interes prawny jest kategorią materialnoprawną, obejmującą uprawnienia i obowiązki oparte na prawie. O jego istnieniu decyduje przepis prawa materialnego dający prawo wydania rozstrzygnięcia w konkretnej sprawie. Tak rozumiany interes prawny musi być własny - o charakterze osobistym - skonkretyzowany i realny. Musi też być bezpośredni, co wyraża się w tym, że odnosi się wprost do podmiotu kwestionującego akt prawny i dotyczy jego bezpośrednio (np. wyrok NSA z dnia 9 maja 2002 r. IV SA 2526/01). Od interesu prawnego należy zatem odróżnić interes faktyczny, który występuje wówczas, gdy określony podmiot jest wprawdzie bezpośrednio zainteresowany sposobem uregulowania danej kwestii, jednakże poprzez dane uregulowanie nie dochodzi do naruszenia wskazanej normy.