W postępowaniu dotyczącym nałożenia kary pieniężnej za zajęcie pasa drogowego bez zezwolenia, to organ ma udowodnić, jakie są granice pasa drogowego oraz jaka powierzchnia, w jakim okresie i przez kogo została zajęta bez zezwolenia. Strona może, ale nie musi podejmować obronę. Jeżeli organ środkami przewidzianymi przez k.p.a. dowiedzie wskazanych wyżej okoliczności, a strona nie przedstawi żadnego przeciwdowodu, ustalenia organu dotyczące istnienia przesłanek nałożenia kary można uznać za poprawne.(v. wyrok WSA w Krakowie o sygn. III SA/Kr 1157/19 z 23 stycznia 2020 r.).
Przy ponownym rozpatrywaniu sprawy organ weźmie pod uwagę, że decyzja powinna być poprzedzona jednoznacznym ustaleniem czy działka nr [...] i w jakiej części, stanowiła od kwietnia 2016 r. pas drogowy oraz w jakiej części pas ten został przez Skarżącą przez okres trzech lat zajęty bez wymaganego zezwolenia. Tylko w ten sposób będzie można stwierdzić, czy przypisanie stronie odpowiedzialności za delikt administracyjny jest rzeczywiście uprawnione, czy też nie. Natomiast w żaden sposób nie można zaakceptować poglądu prezentowanego przez organ, że posadowienie na spornej działce ogrodzenia automatycznie oznacza, że jest to pas drogowy. Także nie można podzielić stanowiska organu, że fakt wydania decyzji z [...] lutego 2019 r., przez GDDKiA zezwalającej Spółce na zajęcie pasa drogowego autostrady [...] w m. L. km 74+180 dz. nr [...], w celu prowadzenia robót związanych z przywróceniem nieruchomości do stanu pierwotnego jest równoznaczne z przyznaniem się Skarżącej do wcześniejszego popełnienia deliktu administracyjnego objętego niniejszą sprawą.
Odnosząc się do wniosku Skarżącej dotyczącego res iudicata i zarzutu nieważności postępowania administracyjnego to w ocenie Sądu nie można na obecnym etapie sprawy uznać, że wcześniejsze postępowanie zakończone decyzją GDDKiA z dnia [...] marca 2017 r. wymierzającą Skarżącej karę pieniężną za zajęcie pasa drogowego działek o nr [...] oraz [...] oznacza, że: "dotyczyło także działek nr [...],[...], oraz spornej działki [...]a także działki [...], a nie tylko działek [...] i [...], zatem ponowne wszczynanie postępowania mającego na celu nałożyć na Skarżącą "dalszą" karę pieniężną, z tytułu tego samego "naruszenia" było bezpodstawne". Zdaniem Sądu opisane wyżej braki w materiale dowodowym nie dają podstaw do formułowania takiego stanowiska przez Sąd.
W tym stanie rzeczy wypowiadanie się przez Sąd co do pozostałych zarzutów skargi należało uznać za przedwczesne, skoro sprawa będzie od nowa rozpoznawana przez organ administracji.
Sąd oddalił wnioski dowodowe zawarte w skardze bowiem podstawą orzekania dla sądu administracyjnego jest w zasadzie cały materiał faktyczny i dowodowy sprawy zgromadzony w postępowaniu przed organem administracji (art. 133 § 1 p.p.s.a.).
Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c p.p.s.a. orzekł jak w punkcie pierwszym wyroku. O kosztach postępowania Sąd postanowił na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 2 p.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. a) oraz w związku z § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800).