Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Pamela Kuraś - Dębecka Sędziowie Sędzia WSA Jolanta Królikowska-Przewłoka (spr.) Asesor WSA Małgorzata Grzelak Protokolant Karolina Pilecka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 maja 2007 r. sprawy ze skargi M.K. na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] września 2006 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia wyniku egzaminu konkursowego na aplikację adwokacką oddala skargę
M.K. w dniu [...] lipca 2006 r. przystąpił do egzaminu konkursowego na aplikację radcowską przed Komisją Egzaminacyjną do spraw aplikacji radcowskiej przy Ministrze Sprawiedliwości na obszarze właściwości Rady Okręgowej Izby Radców Prawnych w [...].
Uchwalą nr [...] z dnia [...] lipca 2006 r. Komisja Egzaminacyjna ustaliła, że M.K. uzyskał z testu kwalifikacyjnego 188 punktów, wobec czego otrzymał negatywny wynik egzaminu konkursowego na aplikację radcowską.
W dniu [...] sierpnia 2006 r. M.K. złożył odwołanie od powyższej uchwały, wnosząc o weryfikację jego testu oraz uznanie, iż uzyskał wynik pozytywny z egzaminu konkursowego na aplikację adwokacką, albowiem w jego ocenie na pytania testowe o numerach 64, 86, 102, 113, 162 możliwe było udzielenie więcej niż jednej prawidłowej odpowiedzi, bądź też żadna z odpowiedzi nie była właściwa.
Decyzją z dnia [...] grudnia 2006 r. Minister Sprawiedliwości, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. k.p.a. w zw. z art. 75 j) ust. 2 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (tekst jednolity Dz. U. z 2002 r., Nr 123, poz. 1058 z późn. zm.), utrzymał zaskarżoną uchwałę w mocy.
W uzasadnieniu decyzji organ stwierdził, iż egzamin, którego skarżący był uczestnikiem, przeprowadzony został w trybie zgodnym z wymogami ustawy o radcach prawnych i rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2005 r. w sprawie powoływania i odwoływania członków komisji egzaminacyjnej do spraw aplikacji adwokackiej oraz szczegółowego trybu i sposobu przeprowadzania egzaminu konkursowego i adwokackiego.
Z przebiegu egzaminu sporządzono prawidłowy, pod względem formalnym protokół, podpisany przez Przewodniczącego i członków Komisji Egzaminacyjnej. Z treści tego protokołu wynika jednoznacznie, iż w dniu [...] lipca 2006 r. skarżący złożył egzamin testowy, z którego uzyskał wynik 188 punktów.
Organ nie uwzględnił zarzutu błędnego sformułowania pytań o numerach 64, 86, 113, 162 tj. zarzutu naruszenia art. art.75 i) ust. 1 Prawa o adwokaturze stwierdzając, iż na pytania te możliwa i poprawna była tylko jedna - zgodna z kluczem odpowiedź.
Odnosząc się merytorycznie do zarzutów skarżącego, co do pytania nr 64 organ stwierdził, iż polemika dotycząca prawidłowej odpowiedzi jest bezpodstawna. Pytanie zostało sformułowane w sposób następujący:
"Według Kodeksu postępowania cywilnego, niewłaściwość miejscową sąd bierze pod rozwagę:
A. z urzędu w każdym stanie sprawy;
B. tylko na zarzut pozwanego zgłoszony przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy,
C. na zarzut pozwanego zgłoszony po wdaniu się w spór co do istoty sprawy aż do zamknięcia rozprawy przed sądem pierwszej instancji."
Skarżący zakwestionował prawidłowość odpowiedzi "B" wskazanej w kluczu jednocześnie twierdząc, iż poprawną jest odpowiedź "A". Według organu zarzut ten jest całkowicie chybiony, ponieważ postawione pytanie nie pozostawia żadnych wątpliwości, o jaką sytuację w nim chodzi (art. 202 kpc). Z treści pytania nie wynika, aby chodziło o sytuację, gdy strony zawarły umowę o poddaniu sporu pod rozpoznanie konkretnemu sądowi, albo by w przedmiotowej sprawie zachodziła właściwość miejscowa wyłączna, na co wskazywał skarżący. Sytuacje takie należą do wyjątków, a zasadą jest, że strony mogą w drodze umowy usunąć braki właściwości miejscowej. Podkreślić przy tym należy, iż czynienie dodatkowych założeń do postawionego pytania w celu uzasadnienia poprawności udzielonej odpowiedzi, jak to uczynił w odwołaniu skarżący należy uznać za niedopuszczalne. Żadne bowiem stwierdzenie zawarte w pytaniu nie dawało podstaw do przyjęcia, iż chodzi o właściwość miejscową wyłączną. Bezspornie natomiast właściwość miejscowa (z wyjątkiem właściwości wyłącznej) może być zmieniona na podstawie umowy stron (art. 46 § 1 kpc). Stąd też, do takiej sytuacji w pełni stosuje się art. 202 kpc. Stanowisko to potwierdza - przytoczone przez skarżącego - postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 stycznia 1974 r. (w sprawie I CZ 5/74), w którym Sąd ten stwierdził: w świetle art. 202 kpc niewłaściwość miejscową, jeżeli nie była ona wynikiem właściwości wyłącznej innego sądu, sąd bierze pod uwagę tylko na zarzut pozwanego, zgłoszony przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy. Zarzut skarżącego co do pytania nr 64 należało więc uznać za chybiony.