Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Czarnecki (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Henryka Lewandowska-Kuraszkiewicz Sędzia WSA Danuta Szydłowska Protokolant ref. staż. Monika Piotrowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 lutego 2012 r. sprawy ze skargi M. F. na uchwałę Komisji Egzaminacyjnej II stopnia przy Ministrze Sprawiedliwości w celu rozpatrzenia odwołań od wyników egzaminu adwokackiego z dnia [...] września 2011 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia wyniku egzaminu adwokackiego oddala skargę
Komisja Egzaminacyjna II Stopnia przy Ministrze Sprawiedliwości uchwałą z dnia [...] września 2011 r. utrzymała w mocy uchwałę nr [...] z dnia [...] lipca 2011 r. Komisji Egzaminacyjnej Nr 2 do przeprowadzenia egzaminu adwokackiego w 2011 r. z siedzibą w P. stwierdzającą uzyskania przez M. F. z egzaminu adwokackiego oceny negatywnej.
Zdający z pierwszej części egzaminu (zestaw pytań testowych) otrzymał 83 punkty (ocenę dobrą), z części drugiej - ocenę dostateczną, z części trzeciej - ocenę dobrą, z części czwartej - ocenę dobrą, natomiast z części piątej - ocenę niedostateczną. Piąta część egzaminu polegała na sporządzeniu skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego lub (w przypadku uznania braku podstawy do wniesienia skargi) na sporządzeniu opinii prawej. M. F. sporządził skargę do sądu administracyjnego ocenioną przez dwóch egzaminatorów w ocenach cząstkowych na niedostateczną.
Egzaminatorzy zarzucili niezasadne uznanie przez zdającego, że w sprawie istniała podstawa do żądania wznowienia postępowania z art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. Za błędny uznano zarzut skarżącego stawiany organowi odwoławczemu, iż ten powinien rozpoznać podanie od decyzji I instancji zgodnie z treścią tego podania jako żądanie wznowienia postępowania, a nie przyjmować, iż było to odwołanie od decyzji organu I instancji. W związku z tym egzaminatorzy uznali za nieuzasadniony zarzut, z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., nieważności decyzji organu odwoławczego. Za nietrafny uznano zarzut naruszenia przepisów art. 15 i art. 127 § 1 k.p.a., natomiast egzaminatorzy uznali jako brak niepodniesienie zarzutów z przepisów art. 8, 40 § 2, 91 § 1, 92, 94 § 1 i § 2 k.p.a. oraz nieodniesienie się do konkretnego stanu faktycznego sprawy z jego wykorzystaniem do skonstruowania zarzutów. Za brak pracy uznano również niepowołanie przepisu art. 28 Prawa budowlanego stanowiącego podstawę interesu prawnego skarżącego. W konstrukcji pracy jeden z egzaminatorów stwierdził brak logiki i poprawności językowej uzasadnienia skargi oraz niepowołanie przepisu uzasadniającego wnioski skargi, drugi w tym zakresie nie miał zastrzeżeń. To samo dotyczyło oceny pracy w zakresie stylu języka i jej staranności.
Od uchwały Komisji Egzaminacyjnej Nr 2 do przeprowadzenia egzaminu adwokackiego w 2011 r. z siedzibą w P. M. F. złożył odwołanie domagając się jej uchylenia w całości i stwierdzenie, że z egzaminu uzyskał ocenę pozytywną. Uchwale zarzucił naruszenie przepisów postępowania przez brak należytej oceny zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie i niezgodne z art. 107 § 3 k.p.a. jej uzasadnienie.
Zdaniem skarżącego zarzuty sformułowane w opracowanej skardze były właściwe i doprowadziłyby do uchylenia obu zaskarżonych decyzji, a więc do uwzględnienia wniosków zdającego. Zdaniem skarżącego niezasadnym było stawianie zarzutu wskazania w opracowaniu na przepis art. 28 k.p.a., a nie na art. 28 Prawa budowlanego, gdyż ten ostatni nie wyłącza stosowania zasady wynikającej z art. 28 k.p.a. Skarżący szczególnie podkreślał wskazywany w opracowaniu zarzut naruszenia praw strony, przez niepowiadomienie osoby będącej egzaminacyjnym mocodawcą skarżącego o postępowaniu toczącym się przed organem I instancji. To uchybienie organu uzasadniało zarzuty i wnioski zawarte w skardze, gdyż postępowanie przeprowadzone przez organ odwoławczy uchybienia tego nie mógł naprawić.