Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Czarnecki (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Pamela Kuraś-Dębecka Sędzia WSA Magdalena Bosakirska Protokolant Marcin Just po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 lutego 2008 r. sprawy ze skargi K. N. na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] października 2007 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia wyniku egzaminu konkursowego na aplikację notarialną oddala skargę
Zgłoszeniem z dnia [...] maja 2007 r. K. N. wystąpiła do Komisji Egzaminacyjnej ds. Aplikacji Notarialnej przy Ministrze Sprawiedliwości działającej w siedzibie Rady Izby Notarialnej w W. o przystąpienie do egzaminu na aplikację notarialną.
Zawiadomieniem z dnia [...] czerwca 2007 r. Rada Izby Notarialnej w W. poinformowała kandydatkę o terminie egzaminu, który miał odbyć się w dniu [...] czerwca 2007 r.
Po przeprowadzeniu egzaminu Komisja Egzaminacyjna ds. Aplikacji Notarialnej w obszarze właściwości Izby Notarialnej w W. w dniu [...] lipca 2007 r. podjęła Uchwałę Nr [...] w sprawie ustalenia wyniku egzaminu konkursowego na aplikację notarialną stwierdzając, iż K. N. uzyskała z egzaminu pisemnego wynik negatywny. Kandydatka bowiem na 250 pytań udzieliła 184 poprawnych odpowiedzi na wymaganych minimum 190.
Od tej uchwały K. N. złożyła w dniu [...] sierpnia 2007 r. odwołanie zaskarżając ustalenia Komisji co do niepoprawności udzielonych odpowiedzi na pytania 2, 56, 66, 111, 112, 206 i 212.
Odnosząc się do zakwestionowanych odpowiedzi podnosiła, iż;
W pytaniu nr 2 - kto określa minimalne wynagrodzenie za pracę - według skarżącej poprawną odpowiedzią był zakreślona "B" (Rada Ministrów w drodze rozporządzenia), a nie wymagana odpowiedź "A" (Sejm w drodze ustawy). W uzasadnieniu podała, iż stan prawny odnoszący się do tego pytania był taki, że to Rada Ministrów określiła wynagrodzenie minimalne. Co prawda art. 65 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej stanowi, iż minimalną wysokość wynagrodzenia za pracę lub sposób ustalania tej wysokości określa ustawa, jednakże na skutek braku uzgodnienia tego wynagrodzenia przez Komisję Trójstronną, zostało ono ustalone przez Radę Ministrów.
Pytanie nr 56 - według Kodeksu cywilnego, nie jest umową nazwaną - było zdaniem skarżącej w całości wadliwie sformułowane. Zatem w jej ocenie poprawną odpowiedzią była odpowiedź "A" (umowa przekazu), a nie wymagana odpowiedź "B" (przewłaszczenia na zabezpieczenia). Skarżąca stwierdziła, że treścią pytania została wprowadzona w błąd, gdyż sugerowało ono, że w Kodeksie cywilnym istnieje kategoria umów nienazwanych.
Podnoszono wadliwość co do prawidłowego sformułowania pytania nr 66 - jakie skutki, według Kodeksu cywilnego, wywołuje czynność osoby fizycznej prowadzącej cudzą sprawę bez zlecenia - przez niewskazanie o jakie prowadzone czynności bez zlecenia oraz ich skutek chodziło. Dlatego skarżąca zakreśliła jako poprawną odpowiedź "A" (czynność tej osoby nigdy nie wywołuje żadnych skutków prawnych), a nie wymaganą odpowiedź "C" (potwierdzenie osoby, której sprawa była prowadzona, nadaje prowadzeniu sprawy skutki zlecenia). Powołując się na literaturę przedmiotu skarżąca podnosiła, że przy tak sformułowanym pytaniu każda z proponowanych odpowiedzi była prawidłowa.
W pytaniu nr 111 - w jakim zakresie odpowiada wekslowo pełnomocnik, który przekroczył granice umocowania - za poprawną uznała odpowiedź "A" (odpowiada za różnicę między kwotą, do której miał umocowanie, a kwotą, na którą podpisał weksel), a nie wymaganą odpowiedź "B" (odpowiada wekslowo za całą kwotę). W ocenie skarżącej z art. 8 prawa wekslowego nie wynika wymagana odpowiedź. Na uzasadnienie poprawności swojej odpowiedzi przytoczyła orzecznictwo Sądu Najwyższego i piśmiennictwo.