Sprawa ze skargi na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego w przedmiocie kary pieniężnej
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Wdowiak (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Izabela Głowacka-Klimas Sędzia WSA Andrzej Wieczorek Protokolant st. ref. Katarzyna Zielińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 marca 2014 r. sprawy ze skargi R. Z. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] maja 2013 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej oddala skargę

Inne orzeczenia o symbolu:
6037 Transport drogowy i przewozy
Inne orzeczenia z hasłem:
Transport
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Inspektor Transportu Drogowego
Uzasadnienie strona 1/5

Główny Inspektor Transportu Drogowego (dalej GITD) decyzją z [...] maja

2013 r. utrzymał w mocy swoją wcześniejszą decyzję z [...] lutego 2013 r., którą nałożył na R. Z. (dalej skarżący) karę pieniężną w wysokości 3.000 złotych za wykonywanie dnia [...] stycznia 2013 r. przejazdu po drodze krajowej, na odcinku skrzyżowanie z drogą wojewódzką nr [...] - granica [...], wymienionej w załączniku nr 2 pkt 8 lit. a) do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 marca 2011 r. w sprawie dróg krajowych lub ich odcinków, na których pobiera się opłatę elektroniczną oraz wysokości stawek opłaty elektronicznej (Dz.U. z 2011 r. Nr 80, poz. 433 ze zm.; dalej rozporządzenie), o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jednolity: Dz.U. z 2013 r poz. 260; dalej u.d.p.). Jako podstawę skarżonej decyzji podano art. 127 § 3 w związku z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a.; art. 13 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 13k ust. 1 pkt 1 i art. 13k ust. 4 u.d.p. oraz załącznik nr 2 do rozporządzenia, a także art. 50 pkt 1 lit. j), art. 51 ust. 6 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (tekst jednolity: Dz.U. z 2012 r. poz. 1265 ze zm.; dalej u.t.d.).

Do wydania decyzji doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym.

W dniu [...] lutego 2013 r. na odcinku skrzyżowanie z drogą wojewódzką nr [...], funkcjonariusze Inspekcji Transportu Drogowego zatrzymali do kontroli mobilnej samochód marki [...] i dopuszczalnej masie całkowitej (dmc) 3,5 t wraz z przyczepą lekką marki [...] i dmc 750 kg, którym kierował skarżący, Kontroli dokonano przy użyciu urządzenia DSRC (skanera) i wykazała ona, że zatrzymany pojazd nie został wyposażony w urządzenie służące do poboru opłaty elektronicznej (viaBox).

Z kontroli sporządzony został protokół, który skarżący podpisał bez uwag.

W trakcie kontroli skarżący - uprzednio pouczony o odpowiedzialności karnej, został przesłuchany w charakterze świadka i zeznał do protokołu, że w tym dniu prowadził ww. pojazd niewyposażony w urządzenie viaBox. Nadto podał, że pojazdem tym kierował także w inne dni, a mianowicie:

- [...]

Jak wynika z wyjaśnień skarżącego, był on przekonany, że urządzenie viaBox nie jest wymagane w stosunku do ww. pojazdu wraz z przyczepą oraz, że kierowany przez niego zespół pojazdów nie przekracza 3,5 t dmc.

GITD w oparciu o powyższe ustalenia, decyzją z dnia [...] lutego 2013 r. nr [...] nałożył na skarżącego karę 3.000 złotych za przejazd w dniu [...] stycznia 2013 r. o godzinie [...], gdyż skontrolowany pojazd nie został wyposażony w urządzenie viaBox, a mimo to poruszał się po drodze, która została wyszczególniona w załączniku nr 2 pkt 8 lit. a) rozporządzenia, tj. po drodze, na której za przejazd po niej pobiera się stosowne opłaty elektroniczne od pojazdów przekraczających 3,5t.

Pismem z dnia [...] lutego 2013 r., zarzucając naruszenie przepisów ustawy o drogach publicznych, przepisów Konstytucji RP i przepisów postępowania, skarżący złożył wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, domagając się uchylenia zaskarżonej decyzji i umorzenia postępowania oraz wstrzymania rygoru natychmiastowej wykonalności. W uzasadnieniu wskazał, że decyzja musi być oparta na obowiązujących przepisach prawa i zgodna z ich treścią. Powołując się na przepisy art. 13 ust. 3a w związku z art. 4 pkt 20 oraz z art. 19 u.d.p. w związku z przytoczonymi przepisami Konstytucji RP i przepisami postępowania skarżący podkreślał, że był zwolniony od ponoszenia opłaty będąc związany z zarządcą drogi umową o partnerstwie prywatnym.

Strona 1/5
Inne orzeczenia o symbolu:
6037 Transport drogowy i przewozy
Inne orzeczenia z hasłem:
Transport
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Inspektor Transportu Drogowego