Sprawa ze skargi na decyzję Ministra Infrastruktury w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zdzisław Romanowski Sędziowie Sędzia WSA Pamela Kuraś-Dębecka Sędzia WSA Danuta Szydłowska (spr.) Protokolant st. spec. Łukasz Skóra po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 lipca 2019 r. sprawy ze skargi M. J. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] grudnia 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę

Inne orzeczenia o symbolu:
6259 Inne o symbolu podstawowym 625
Inne orzeczenia z hasłem:
Administracyjne postępowanie
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Infrastruktury
Uzasadnienie strona 1/7

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] grudnia 2018 r. Minister Infrastruktury, na podstawie art. 138 § 1 i 127 § 3 w związku z art. 157 § 1 k.p.a., po rozpatrzeniu wniosku M. J., prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą M., ze stałym miejscem wykonywania działalności pod adresem: ul. [...] lok. [...],[...] W., o ponowne rozpoznanie sprawy utrzymał w mocy decyzję własną z dnia [...] września 2018 r., odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Dyrektora Centrum Obsługi Finansowej Poczty Polskiej SA. nr [...] z dnia [...] stycznia 2015 r., nakazującej rejestrację jednego używanego odbiornika telewizyjnego oraz ustalającej opłatę za używanie jednego niezarejestrowanego odbiornika telewizyjnego w kwocie 579,00 zł (słownie: pięćset siedemdziesiąt dziewięć 00/100 zł).

Minister wyjaśnił, że zgodnie z art. 156 §1 pkt 2 k.p.a. wydanie decyzji bez podstawy prawnej oznacza, że albo nie ma przepisu prawnego, który umocowuje administrację publiczną do działania, albo też przepis jest ale nie spełnia wymagań działania tej administracji, polegającego na wydawaniu decyzji administracyjnych rozumianych jako indywidualne akty administracyjne zewnętrzne.

Natomiast naruszenie prawa ma cechę rażącego, gdy decyzja nim dotknięta wywołuje skutki prawa nie dające się pogodzić z wymaganiami praworządności, którą należy chronić nawet kosztem obalenia ostatecznej decyzji. Nie chodzi więc o spór o wykładnię prawa, lecz o działanie wbrew nakazowi lub zakazowi ustanowionemu w prawie.

Odnosząc się do zarzutu braku doręczenia stronie korespondencji przez organ I instancji, Minister wskazał, iż zgodnie z art. 39 k.p.a. organ administracji publicznej doręcza pisma za pokwitowaniem przez operatora pocztowego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. - Prawo pocztowe (Dz. U. z 2016 r. poz. 1113, 1250, 1823 i 1948), przez swoich pracowników lub przez inne upoważnione osoby lub organy. Zgodnie z art. 45 k.p.a. jednostkom organizacyjnym i organizacjom społecznym doręcza się pisma w lokalu ich siedziby do rąk osób uprawnionych do odbioru pism. W przypadku braku możliwości możności doręczenia pisma w sposób wskazany w art. 42 i 43 kpa. stosuje się art. 44 k.p.a. W przypadku doręczenia w trybie art. 44 k.p.a. organ powinien mieć na uwadze fakt, że z przepisu art. 44 k.p.a. wynika, iż skuteczność tego sposobu doręczania pism uzależniona została od bezwzględnego zachowania wymogów określonych w tym przepisie. Adresat musi być zawiadomiony zarówno o pozostawieniu pisma, jak i miejscu gdzie może go odebrać i o terminie odbioru, a zwrotne potwierdzenie odbioru musi zawierać pełną informację o sposobie poinformowania adresata. Zwrotne potwierdzenie odbioru musi być wypełnione czytelnie wraz z podpisem listonosza i zawierać informacje o czynnościach i datach awizowania.

Organ podkreślił, że podstawowym źródłem informacji o działalności przedsiębiorców (w tym osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą) jest Centralna Ewidencja i Informacja o Działalności Gospodarczej Rzeczypospolitej Polskiej. Zgodnie z art. 25 ust. 1 pkt. 5 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej wpisowi do CEIDG podlegają m.in. adres do doręczeń przedsiębiorcy oraz adresy, pod którymi prowadzona jest działalność gospodarcza, w tym adres głównego miejsca wykonywania działalności. Zgodnie z art. 33 w/w ustawy domniemywa się, że dane wpisane do CEIDG są prawdziwe. Jeżeli do CEIDG wpisano dane niezgodnie z wnioskiem lub bez tego wniosku, osoba wpisana do CEIDG nie może zasłaniać się wobec osoby trzeciej, działającej w dobrej wierze, zarzutem, że dane te nie są prawdziwe, jeżeli po powzięciu informacji o tym wpisie zaniedbała wystąpić niezwłocznie z wnioskiem o sprostowanie, uzupełnienie lub wykreślenie wpisu.

Strona 1/7
Inne orzeczenia o symbolu:
6259 Inne o symbolu podstawowym 625
Inne orzeczenia z hasłem:
Administracyjne postępowanie
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Infrastruktury