Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Urszula Wilk Sędziowie Sędzia WSA Ewa Frąckiewicz Sędzia WSA Pamela Kuraś-Dębecka (spr.) Protokolant Aneta Stefaniak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 marca 2010 r. sprawy ze skargi V. z siedzibą w M. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] września 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wypłaty odsetek 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] lipca 2009 r.; 2. stwierdza, że uchylone decyzje nie podlegają wykonaniu; 3. zasądza od Głównego Inspektora Transportu Drogowego na rzecz skarżącej V. z siedzibą w M. kwotę 297 (dwieście dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Decyzją z [...] września 2009 r. Główny Inspektor Transportu Drogowego na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., po rozpatrzeniu odwołania V. z siedzibą w M. (skarżący) od decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] lipca 2009 r., w przedmiocie odmowy wypłaty odsetek od nienależnie pobranej kary pieniężnej, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.
Powyższe rozstrzygnięcie zapadło na podstawie następującego stanu faktycznego i prawnego:
Pismem z [...] lutego 2009 r. skarżący zwrócił się do [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z wnioskiem o zwrot odsetek od kary pieniężnej w kwocie 8.000 zł, nałożonej decyzją z dnia [...] kwietnia 2006 r. i zwróconej stronie w oparciu o decyzję z dnia [...] września 2007 r. o umorzeniu postępowania.
Odmawiając wypłaty odsetek organ I instancji wskazał, iż pobrana kara pieniężna została zwrócona stronie w dniu [...] września 2007 r., zaś z uwagi na charakter tej kary jako niepodatkowej należności budżetowej, jak też treść przepisów ustawy o transporcie drogowym nie ma możliwości prawnej do uwzględnienia złożonego wniosku.
W odwołaniu strona, powołując się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 31 maja 2007 r. (sygn. akt VI SA/Wa 389/07) podniosła, że nadpłacona lub nienależnie pobrana kara pieniężna, o której mowa w art. 92 ustawy o transporcie drogowym stanowi nadpłatę i podlega zwrotowi po oprocentowaniu, jak od zaległości podatkowych na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej. Wobec powyższego strona wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez orzeczenie o obowiązku zapłaty na jej rzecz sumy 1.256,90 zł odsetek tytułem oprocentowania od kwoty wadliwie nałożonej kary.
Główny Inspektor Transportu Drogowego (GITD) nie znalazł podstaw do pozytywnego rozpatrzenia wniosku.
W obszernym uzasadnieniu decyzji organ poddał szczegółowej analizie sporną kwestię charakteru kar pieniężnych nakładanych w postępowaniu administracyjnym wskazując, iż istotą sprawy jest możliwość stosowania przepisów Działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) do kar pieniężnych, o których mowa w art. 92 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 ze zm.- dalej u.t.d.), nakładanych i egzekwowanych przez organy Inspekcji Transportu Drogowego.
Organ odwoławczy nie podzielił stanowiska prezentowanego w odwołaniu jakoby nienależnie pobrana kara pieniężna, o której mowa w art. 92 u.t.d. stanowiła nadpłatę i podlegała zwrotowi po oprocentowaniu, jak od zaległości podatkowych na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej. Przywołując treść przepisu art. 3 pkt 8 Ordynacji podatkowej stanowiącego, iż "niepodatkowymi należnościami budżetowymi są niebędące podatkami i opłatami należności stanowiące dochód budżetu państwa lub budżetu jednostki samorządu terytorialnego, wynikające ze stosunków publicznoprawnych" organ stwierdził, że kary pieniężne, o których mowa w art. 92 ust. 1 u.t.d. stanowią dochody budżetu państwa, o czym wprost stanowi art. 94 ust. 1 tej ustawy. W ocenie organu odwoławczego określenie "niepodatkowa należność budżetowa", nie obejmuje swoim zakresem ani podatków, ani opłat, ani ceł, ani też świadczeń pieniężnych wynikających ze stosunków cywilnoprawnych oraz kar pieniężnych i grzywien. W tym zakresie organ wskazuje na poglądy prawne zawarte w doktrynie, iż stosowanie przepisów Ordynacji podatkowej należy wykluczyć wobec grzywien, mandatów i innych kar pieniężnych, których ustalanie lub określenie oparte jest na przepisach szeroko rozumianego prawa karnego (B. Adamiak, J. Borkowski, R. Mastalski, J. Zubrzycki. Ordynacja Podatkowa. Komentarz, Wrocław 2003, II wydanie, s. 22).