- oraz naruszenia art. 239f § 1 pkt 1 w zw. z art. 33 d § 2 Ordynacji podatkowej, poprzez przyjęcie, iż wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji dotyczy jedynie decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego i nie może być stosowany w przypadku decyzji dotyczących cofnięcia zezwolenia na urządzanie zakładów wzajemnych, w sytuacji gdy z literalnego brzmienia przepisów art. 239f § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej nie można wyprowadzić takich wniosków, ponadto stosując również inne metody wykładni przepisów prawa, jak wykładnię funkcjonalną systemową jak również analizując cel wprowadzonych rozwiązań, nie można przyjąć za uzasadnione stanowisko organu /pkt 2/.
Strona ponadto wywodzi uzasadnienie dla zastosowania art. 239f Ordynacji podatkowej w fakcie złożenia, w trybie art. 63 ust. 1 pkt 3 ustawy o grach hazardowych, zabezpieczenia finansowego. Skarżąca wskazuje, że podobne uregulowania zawierał art. 38 ustawy o grach i zakładach wzajemnych (str. 13 i nast. skargi). Dalej strona konkluduje, że "Skoro, więc (...) Skarżący był zobowiązany w decyzji udzielającej zezwolenia do złożenia zabezpieczenia finansowego w przewidzianej wysokości, które to zabezpieczenie ma na celu ochronę interesu finansowego uczestników gier lub zakładów wzajemnych oraz zaspokojenie innych ewentualnych roszczeń, w tym głównie podatkowych, to należy uznać, iż jest to zabezpieczenie złożone w trybie art. 33 d § 2 Ordynacji