Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Zbigniew Rudnicki Sędziowie Sędzia WSA Andrzej Czarnecki Sędzia WSA Magdalena Maliszewska (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Jan Czarnacki po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 grudnia 2013 r. sprawy ze skargi T. S.A. z siedzibą w W. na postanowienie Ministra Finansów z dnia [...] kwietnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie wstrzymania wykonania decyzji cofającej zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie zakładów bukmacherskich oddala skargę
Postanowieniem z dnia [...] kwietnia 2013 r. nr [...] Minister Finansów utrzymał w mocy własne postanowienie z dnia [...] października 2012 r. nr [...] odmawiające wstrzymania wykonania decyzji Ministra Finansów z [...] sierpnia 2012 r.
nr [...],[...] utrzymującej w mocy decyzję tego samego organu z dnia [...] marca 2011 r. nr [...], cofającą Spółce zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie zakładów bukmacherskich z dnia [...] listopada 2006r. nr [...] w związku z rażącym naruszeniem warunków określonych w zezwoleniu, zatwierdzonych regulaminach zakładów bukmacherskich "[...]" i zakładów bukmacherskich na wyścigi konne, oraz określonych przepisami prawa warunków wykonywania działalności, na którą udzielono zezwolenia.
Z akt sprawy wynika, że decyzją [...] marca 2011 r. nr [...] Minister Finansów cofnął skarżącej spółce zezwolenie z dnia [...] listopada 2006 r. nr [...].
Decyzją z dnia z [...] sierpnia 2012r. nr [...],[...] Minister Finansów utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] marca 2011 r. nr [...].
W dniu [...] września 2012 r., strona złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na ww. decyzję z dnia [...] sierpnia 2012 r. nr [...],[...].
Równocześnie złożyła do Ministra Finansów wniosek na podstawie art. 239 f § 1 pkt 1 w zw. z art. 33(d) § 2 Ordynacji podatkowej o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji nr [...],[...].
Postanowieniem z dnia z dnia [...] października 2012 r nr [...] Minister Finansów odmówił wstrzymania wykonania ww. decyzji.
Spółka wniosła na ww. postanowienie zażalenie, zarzucając w nim:
1. naruszenie art. 239 f § 1 pkt 1 w zw. z art. 33 d § 2 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 8 ustawy o grach hazardowych, poprzez przyjęcie, wbrew literalnemu brzmieniu powyższych przepisów, iż brak jest możliwości wstrzymania wykonania decyzji ostatecznej wydanej na podstawie ustawy o grach hazardowych, w sytuacji, gdy do tych postępowań stosuje się odpowiednio przepisy Ordynacji podatkowej, a ustawa o tych grach nie wyłącza możliwości stosowania przepisu art. 239 f Ordynacji podatkowej dotyczącego wstrzymania wykonania decyzji ostatecznych do decyzji wydanych na podstawie ustawy o grach hazardowych. Ponadto, brak jest możliwości przyjęcia, iż stosowanie przepisów Ordynacji podatkowej do ustawy o grach hazardowych jest wyłączone z uwagi na bezprzedmiotowość przepisów Ordynacji podatkowej lub sprzeczność tych przepisów z przepisami ustanowionymi dla stosunków regulowanych ustawą o grach hazardowych. Stanowisko organu oparte jest na wykładni ścieśniającej, ograniczającej prawa podmiotowe Skarżącego przyznające możliwość skorzystania przez niego z uprawnienia z art. 239 f Ordynacji podatkowej, w przypadku grożących Skarżącemu nieodwracalnych skutków prawnych;