Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Izabela Głowacka-Klimas Sędziowie Sędzia WSA Sławomir Kozik (spr.) Sędzia WSA Pamela Kuraś-Dębecka Protokolant st. sekr. sąd. Agnieszka Gajewiak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 lutego 2014 r. sprawy ze skargi T. S.A. z siedzibą w W. na postanowienie Ministra Finansów z dnia [...] kwietnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wstrzymania wykonania decyzji oddala skargę
Przedmiotem skargi wniesionej przez firmę T. S.A. z siedzibą w W. (dalej Strona, Skarżący) jest postanowienie z [...] kwietnia 2013 r. Ministra Finansów nr [...], wydane na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 w związku z art. 239 oraz art. 239f ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz art. 8 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201, poz. 1540 z późn. zm.), utrzymujące w mocy postanowienie z [...] października 2012 r. Ministra Finansów nr [...], odmawiające wstrzymania wykonania decyzji ostatecznej w sprawie cofnięcia zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zakładów bukmacherskich.
Stan faktyczny w niniejszej sprawie przedstawia się następująco:
Decyzją z [...] marca 2012 r. nr [...], Minister Finansów cofnął zezwolenie z [...] lutego 2007 r. nr [...] z późn. zm. wydane na rzecz Strony na prowadzenie działalności w zakresie zakładów bukmacherskich. Decyzję tą Minister Finansów utrzymał w mocy decyzją z [...] sierpnia 2012 r. nr [...], którą Strona zaskarżyła do Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Warszawie.
Jednocześnie Strona wystąpiła do Ministra Finansów z wnioskiem o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji na podstawie art. 239f § 1 pkt 1 w zw. z art. 33d § 2 Ordynacji podatkowej.
Wymienionym wyżej postanowieniem z [...] października 2012 r. Minister Finansów odmówił wstrzymania wykonania tej decyzji i utrzymał to postanowienie zaskarżonym przez Stronę postanowieniem z [...] kwietnia 2013 r.
Przedmiotem sporu jest kwestia zastosowania art. 239f § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej jako podstawy wstrzymania wykonania decyzji ostatecznej cofającej Skarżącemu zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie zakładów bukmacherskich. Zgodnie z tym przepisem organ podatkowy pierwszej instancji wstrzymuje wykonanie decyzji ostatecznej w razie wniesienia skargi do sądu administracyjnego do momentu uprawomocnienia się orzeczenia sądu administracyjnego na wniosek - po przyjęciu zabezpieczenia wykonania zobowiązania wynikającego z decyzji wraz z odsetkami za zwłokę, o którym mowa w art. 33d § 2 - do wysokości zabezpieczenia i na czas jego trwania.
Minister Finansów z treści tego przepisu wnosi, iż nie ma on zastosowania do decyzji cofającej zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie zakładów bukmacherskich, ponieważ wstrzymanie wykonania decyzji ostatecznej, o którym mowa w powołanym przepisie, może nastąpić po przyjęciu zabezpieczenia wykonania zobowiązania wynikającego z decyzji wraz z odsetkami za zwłokę. Regulacja ta ma zatem zdaniem organu zastosowanie do decyzji wymiarowych, którą nie jest decyzja cofająca zezwolenie. Przepisy Ordynacji podatkowej mają zresztą zastosowanie do tematyki gier hazardowych poprzez art. 8 ustawy o grach hazardowych, zgodnie z którym do postępowań w sprawach uregulowanych w ustawie o grach hazardowych stosuje się odpowiednio przepisy Ordynacji podatkowej. Minister Finansów wskazuje, że w literaturze wyodrębnia się trzy grupy sytuacji - w zależności od uzyskiwanego rezultatu - odpowiedniego stosowania przepisów prawa. Do pierwszej grupy należą te, w których odpowiednie stosowanie polega na stosowaniu odpowiednich przepisów bez żadnych modyfikacji. Do drugich zaliczono te, w których odpowiednie przepisy mają być stosowane z pewnymi modyfikacjami. Trzecia grupa natomiast obejmuje te przepisy, które ze względu na ich bezprzedmiotowość lub sprzeczność z przepisami ustanowionymi dla tych stosunków, do których miały być stosowane odpowiednio, nie mogą być w ogóle stosowane. W związku z powyższym odpowiednie stosowanie przepisów prawa oznacza również odmowę stosowania danego przepisu, o ile nie ma on zastosowania w danej sprawie. Taka sytuacja ma miejsce w przypadku art. 239f Ordynacji podatkowej.