Sprawa ze skargi na decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi w przedmiocie umorzenia postępowania
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Wieczorek (spr.) Sędziowie Asesor WSA Joanna Kruszewska-Grońska Sędzia WSA Magdalena Maliszewska Protokolant Referent Łukasz Kawalec po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 września 2017 r. sprawy ze skargi M. Z. na decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] grudnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania oddala skargę

Inne orzeczenia o symbolu:
6239 Inne o symbolu podstawowym 623
Inne orzeczenia z hasłem:
Administracyjne postępowanie
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi
Uzasadnienie strona 1/4

Decyzją z [...] grudnia 2016 r., nr [...], Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi (dalej: "Organ, Minister"), działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 w zw. z art. 127 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2016 r., poz. 23, z późn. zm., dalej: "k.p.a."), po rozpatrzeniu wniosku M.Z. (dalej: "Przedsiębiorca" lub "Skarżący") o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z [...] listopada 2015, nr [...], o odmowie stwierdzenia nieważności pozwoleń Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi nr [...], nr [...], nr [...], nr [...], nr [...] i nr [...], uchylił zaskarżoną decyzję w całości i umorzył w całości postępowanie pierwszej instancji.

Do wydania decyzji doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Pismem z [...] czerwca 2015 r. Przedsiębiorca wystąpił do Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi o stwierdzenie nieważności decyzji wydanych przez ten organ pozwalających na wprowadzenie do obrotu A. sp. z o.o. nawozów "[...]" (decyzja nr [...] z [...] maja 2012 r.), "[...]" (decyzja nr [...] z [...] maja 2013 r.) oraz "[...]" (decyzja nr [...] z [...] maja 2013 r.) oraz J.P. nawozów "[...]" (decyzja nr [...] z [...] kwietnia 2014 r.,), "[...]" (decyzja nr [...] z [...] kwietnia 2014 r.) oraz "[...]" [decyzja nr [...] z [...] kwietnia 2014 r.).

Przedsiębiorca wskazał, że nawozy, na które ww. podmioty uzyskały pozwolenia, zawierają w swojej nazwie termin "biohumus", który nie odpowiada, jego zdaniem, składowi tych produktów i w konsekwencji wprowadza w błąd potencjalnych konsumentów. Fakt ten powoduje zdaniem Przedsiębiorcy, że decyzje te zostały wydane z rażącym naruszeniem prawa oraz że były niewykonalne w dniu ich wydania i ich niewykonalność ma charakter trwały.

Rozpatrując złożony wniosek, Minister uznał, że Przedsiębiorcy przysługuje przymiot strony postępowania, a następnie decyzją z [...] listopada 2015 r. odmówił stwierdzenia nieważności decyzji zakwestionowanych decyzji. W uzasadnieniu organ odnotował, że polski porządek prawny nie zawiera definicji biohumusu, a Minister nie jest organem właściwym do rozstrzygania o popełnieniu czynu nieuczciwej konkurencji. Z uwagi na powyższe organ stwierdził, że w rozpatrywanej sprawie nie można dopatrzyć się rażącego naruszenia przepisów prawa.

Nie zgadzając się z powyższym rozstrzygnięciem, Przedsiębiorca oraz Z.Z. pismem z [...] listopada 2015 r. złożyli wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy.

Minister pismem z [...] grudnia 2015 r. wezwał Z.Z. do wykazania interesu prawnego lub obowiązku przez wskazanie podstawy prawa materialnego uzasadniającej jego istnienie. W odpowiedzi pismem z [...] grudnia 2015 r. Z.Z. wycofał swój wniosek w przedmiotowej sprawie.

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy Minister decyzją z [...] grudnia 2016 r. uchylił zaskarżoną decyzję w całości i umorzył w całości postępowanie pierwszej instancji. W uzasadnieniu organ wskazał, że Przedsiębiorca nie miał w przedmiotowej sprawie przymiotu strony, w rozumieniu art. 28 k.p.a., uprawniającego go do żądania stwierdzenia nieważności pozwoleń na wprowadzenie do obrotu nawozów, wydanych innym podmiotom, a jedynie interes faktyczny. Minister wyjaśnił, że od interesu prawnego należy odróżnić interes faktyczny, który nie daje uprawnień strony w postępowaniu administracyjnym. Wywiódł, że aby stwierdzić istnienie interesu prawnego, należy ustalić związek o charakterze materialnoprawnym między obowiązującą normą prawa a sytuacją prawną konkretnego podmiotu prawa, polegającego na tym, że akt stosowania tej normy może mieć wpływ na sytuację prawną tego podmiotu w zakresie prawa materialnego. Organ zaznaczył przy tym, że interes taki powinien być bezpośredni, konkretny, realny i znajdować potwierdzenie w okolicznościach faktycznych, które uzasadniają zastosowanie prawa materialnego. Minister stwierdził, że posiadanie przez określony podmiot statusu strony nie zależy od subiektywnej oceny tego podmiotu w tym zakresie.

Strona 1/4
Inne orzeczenia o symbolu:
6239 Inne o symbolu podstawowym 623
Inne orzeczenia z hasłem:
Administracyjne postępowanie
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi