Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Piotr Borowiecki (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Pamela Kuraś - Dębecka Sędzia WSA Magdalena Maliszewska Protokolant Agnieszka Gajewiak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 stycznia 2009 r. sprawy ze skarg J. S. na decyzje Prezesa Głównego Urzędu Miar z dnia [...] czerwca 2008 r. nr [...] oraz nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargi
Zaskarżonymi decyzjami z dnia [...] czerwca 2008 r. nr [...] i nr [...], Prezes Głównego Urzędu Miar (dalej także Prezes GUM), po rozpatrzeniu wniosków skarżącego J. S., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą A. z siedzibą w K. o ponowne rozpatrzenie spraw zakończonych decyzjami tego organu z dnia [...] kwietnia 2008 r., nr [...] i nr [...] w sprawie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji Prezesa GUM z dnia [...] listopada 2005 r. określających opłaty za wydanie zezwolenia na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie instalacji lub napraw oraz sprawdzania tachografów samochodowych - utrzymał w mocy w/w decyzje z dnia [...] kwietnia 2008 r.
Z akt sprawy wynika, iż decyzjami z dnia [...] września i [...] sierpnia 2005 r. Prezes Głównego Urzędu Miar udzielił skarżącemu przedsiębiorcy zezwoleń na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie instalacji, napraw oraz sprawdzania urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym -tachografów samochodowych.
Następnie decyzjami z dnia [...] listopada 2005 r. nr [...] oraz nr [...], Prezes Głównego Urzędu Miar, działając na podstawie art. 24 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 11 maja 2001 r. - Prawo o miarach (Dz. U. z 2004 r. Nr 243, poz. 2441 ze zm.) i § 9 ust. l pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 października 2004 r. w sprawie opłat za czynności urzędowe wykonywane przez organy administracji miar i podległe im urzędy (Dz. U. Nr 229, poz. 2309 ze zm.) - określił opłaty w wysokości 12.000,- złotych, które za wykonane czynności urzędowe powinien uiścić skarżący.
Decyzje te nie były kwestionowane przez skarżącego i stały się ostateczne.
Pismami z dnia 5 marca 2008 r. skarżący J. S., reprezentowany przez radcę prawnego, wniósł o stwierdzenie nieważności wydanych przez Prezesa Głównego Urzędu Miar w/w decyzji nr [...] oraz nr [...] z dnia [...] listopada 2005 r. wskazując, że w chwili wydania wspomnianych zezwoleń ustawa z dnia 11 maja 2001 r. - Prawo o miarach nie przewidywała opłaty za sprawdzanie przyrządów pomiarowych. Ponadto skarżący stwierdził, że ustalenie opłaty przez Prezesa Głównego Urzędu Miar w wydanych decyzjach nr [...] oraz nr [...] nastąpiło w oparciu o przepis § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 października 2004 r. w sprawie opłat za czynności urzędowe wykonywane przez organy administracji miar i podległe im urzędy, który to przepis został wydany bez upoważnienia ustawowego, co skutkuje, że decyzje te zostały wydane z naruszeniem przepisów ustawy z dnia 11 maja 2001 r. - Prawo o miarach, określającej katalog opłat w sposób zamknięty i nie budzący wątpliwości. Wnioskodawca wskazał również, że w świetle art. 217 Konstytucji RP nakładanie podatków i innych danin publicznych następuje w drodze ustawy.
W wyniku rozpoznania w/w wniosków strony skarżącej Prezes Głównego Urzędu Miar, powołując się na przepis art. 158 § 1 k.p.a. - decyzjami z dnia [...] kwietnia 2008 r. nr [...] oraz nr [...] odmówił stwierdzenia nieważności w/w decyzji nr [...] oraz nr [...] z dnia [...] listopada 2005 r. W uzasadnieniu obu rozstrzygnięć Prezes Głównego Urzędu Miar podniósł, że w przedmiotowej sprawie, określając wysokość opłaty za wydane zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie instalacji, napraw oraz sprawdzania urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym - tachografów samochodowych, działał w granicach i na podstawie prawa stosując § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 października 2004 r. w sprawie opłat za czynności urzędowe wykonywane przez organy administracji miar i podległe im urzędy, do czego obligował go nie tylko art. 6 k.p.a., ale także art. 120 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), zgodnie z którym organy podatkowe działają na podstawie przepisów prawa.