Sprawa ze skargi na decyzję SKO w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Piotr Borowiecki Sędziowie Sędzia NSA Zdzisław Romanowski Sędzia WSA Zbigniew Rudnicki (spr.) Protokolant Jan Czarnacki po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 lutego 2010 r. sprawy ze skargi Z. R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] sierpnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę

Uzasadnienie strona 1/14

Decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego (SKO) w [...] z dnia [...] sierpnia 2009 r., wydaną na podstawie art. 127 ustawy Kodeks postępowania administracyjnego (ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Dz. U. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.) (dalej: K. p. a.), w zw. z art. 39 ust. 3 ustawy o drogach publicznych (Dz.U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115) oraz art. 157 § 2 K.p.a. i art. 28 K.p.a., po rozpoznaniu wniosku p. Z. R. (dalej: skarżącego) o ponowne rozpatrzenie decyzji SKO z dnia [...] października 2008 r., odmawiającej wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej Wójta Gminy [...] z dnia [...] marca 2005 r., zezwalającej Z. z siedzibą w W. (dalej: Z.), na umieszczenie w krawędzi drogi gminnej (działka nr ew. [...]), położonej w m. G., linii kablowej nn dla zaopatrzenia w energię elektryczną działek przeznaczonych pod zabudowę letniskową, na zasadzie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. utrzymano w mocy zaskarżoną decyzję.

Umieszczenie w przedmiotowej drodze wspomnianej linii energetycznej ma dłuższą historię i jest - w ocenie skarżącego - następstwem zdarzeń, które powinny mieć wpływ na kształt ww. decyzji SKO w [...] z dnia [...] sierpnia 2009 r.

Mianowicie, dnia [...] marca 2005 r. Wójt Gminy [...] na wniosek Z. wydał decyzję zezwalającą temuż Z. na umieszczenie w krawędzi drogi gminnej (działka nr ew. [...]), położonej w m. G., linii kablowej nn dla zaopatrzenia w energię elektryczną działek przeznaczonych pod zabudowę letniskową.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, iż działki, do których projektuje się doprowadzenie energii elektrycznej, są przeznaczone zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego gminy D. pod zabudowę letniskową.

Powyższa decyzja wydana została na podstawie art. 39 ust. 3 i art. 40 ust. 4 ustawy o drogach publicznych i § 10 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 stycznia 1986 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o drogach publicznych (Dz.U. Nr 6, poz. 33 z późn. zm.) oraz art. 104 K.p.a.

Skarżący złożył do SKO wniosek o stwierdzenie nieważności ww. decyzji Wójta Gminy [...].

Zdaniem skarżącego, wskazana decyzja rażąco narusza art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o drogach publicznych, gdyż brak jest przesłanek aby zamysł ten traktować jako szczególnie uzasadniony przypadek w rozumieniu ww. przepisu. Nie ma bowiem żadnego racjonalnego uzasadnienia dla tej budowy - teraz, w tym miejscu i na zaproponowanych warunkach. Nadto ta inwestycja utrwala istniejący, sprzeczny z prawem stan w postaci pozbawienia działek nr ew. [...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...] i [...] bezpośredniego połączenia z drogą publiczną, co narusza jeden z podstawowych kanonów prawa budowlanego. Szkodliwe dla zdrowia jest również oddziaływanie promieniowania elektromagnetycznego na domki letniskowe, które niewątpliwie zostaną w przyszłości pobudowane i zlokalizowane zgodnie z linią zabudowy, w rozumieniu prawa budowlanego. Następnie skarżący wyjaśnił genezę pozbawienia działek nr ew. [...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...] i [...] bezpośredniego dostępu do drogi publicznej. Sytuacja ta powstała w 1989 r. w wyniku podziału gruntu rolnego i utworzenia działek rekreacyjnych. Podział nastąpił z chwilą, gdy decyzja Naczelnika Gminy [...] Nr [...] z dnia [...] marca 1989 r. stała się ostateczna. Przy okazji podziału gruntu rolnego i przekształcenia go na działki rekreacyjne, wydzielono z obszaru będącego przedmiotem podziału, przyległe do drogi gminnej G. dwie bardzo wąskie działki, z przeznaczeniem na poszerzenie tej drogi i nazwano je działkami nr ew. [...]oraz nr [...]. Decyzja Naczelnika Gminy [...] wydana została na podstawie art. 10 ust. 5 ówcześnie obowiązującej ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz.U. z 1991 r. Nr 30, poz. 127) który stanowił, że grunty wydzielone pod budowę ulic z nieruchomości objętej na wniosek właściciela podziałem przechodzą na własność gminy z dniem, w którym decyzja lub orzeczenie o podziale stają się ostateczne, za odszkodowaniem ustalonym według zasad obowiązujących przy wywłaszczaniu nieruchomości. Jednakże ówczesne organy administracji publicznej nie doprowadziły sprawy do końca, a Trybunał Konstytucyjny w dniu 29 marca 1993 r. (Dz. U. Nr 27 poz. 126) podjął uchwałę o treści : "Użyte w przepisie art. 10 ust. 5 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. z 1991 r. Nr 30, poz. 127; zm.: z 1991 r. Nr 83, poz. 373; Nr 103, poz. 446 i Nr 107, poz. 464 oraz z 1992 r. Nr 91, poz. 455) sformułowanie "pod budowę ulic" oznacza, że wydzielenie gruntów z nieruchomości objętej podziałem na wniosek właściciela następuje pod budowę nowych ulic przeznaczonych do obsługi działek powstałych w wyniku tego podziału". Taka sytuacja w przedmiotowej sprawie nie miała miejsca, bowiem droga G. istniała od dawna i nie można jej było zakwalifikować jako nową ulicę. Unormowanie z art. 10 ust. 5 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości zostało przeniesione do ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, która w art. 98 ust. 1 stanowiła, że działki gruntu wydzielone pod drogi publiczne: gminne, powiatowe, wojewódzkie, krajowe - nieruchomości, których podział został dokonany na wniosek właściciela, przechodzą z mocy prawa odpowiednio na własność gminy powiatu, województwa lub Skarbu Państwa, z dniem w którym decyzja zatwierdzająca podział stała się ostateczna a orzeczenie o podziale prawomocne. Ustęp drugi tego przepisu mówi o przysługującym odszkodowaniu. Późniejszą nowelizacją uzupełniono art. 98 ust. 1 o zdanie: "Przepis stosuje się odpowiednio przy wydzielaniu działek gruntu pod poszerzenie istniejących dróg." Nie zachęciło to władz samorządowych do załatwienia zaległej sprawy działek nr ew. [...] oraz nr [...] w G. i stan sprzeczny prawem trwa nadal.

Strona 1/14