Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Dorota Pawłowska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Grzegorz Nowecki Sędzia WSA Tomasz Sałek Protokolant ref. Anna Arendt po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 sierpnia 2020 r. sprawy ze skargi H. L. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] listopada 2019 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] sierpnia 2019 r.; 2. zasądza od Głównego Inspektora Transportu Drogowego na rzecz H. L. kwotę 680 zł (słownie: sześćset osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Zaskarżoną decyzją z dnia [...] listopada 2019 r. nr [...] (dalej ,,zaskarżona decyzja") Główny Inspektor Transportu Drogowego (dalej także jako "Organ", ,,GITD") po rozpoznaniu odwołania H. L. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą ,,L. (dalej jako "Skarżący", ,,Strona") od decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego (dalej także ,,Organ I instancji") nr [...] z dnia [...] sierpnia 2019 r. (dalej ,,decyzja I instancji") w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego nr [...] z dnia [...] maja 2012 r. o nałożeniu na Stronę kary pieniężnej w wysokości 6720 złotych- utrzymał w mocy decyzję I instancji.
Do wydania zaskarżonej decyzji doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym:
Decyzją z dnia [...] maja 2012 r. nr [...][...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego nałożył na H. L. karę pieniężną w wysokości 6720 zł za przekroczenie dopuszczalnych nacisków na drogach. Powyższe naruszenie stwierdzone zostało na skutek kontroli drogowej, która miała miejsce w dniu [...] października 2011 r. i została udokumentowana protokołem kontroli nr [...]. Decyzja wobec niezłożenia odwołania stała się ostateczna.
Pismem z dnia 23 kwietnia 2019 r. Strona złożyła wniosek o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej decyzją ostateczną [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] maja 2012 r. nr [...]. Pełnomocnik Strony powołał się na art. 145 § 1 pkt 5 i 7 i art. 145b ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r. poz. 1257 ze zm.; dalej "K.p.a.") oraz art. 19 ust. 1 TUE w związku z art. 46 Karty Praw Podstawowych UE i art. 10 WE. W uzasadnieniu wniosku pełnomocnik Strony wskazał, że w rozpoznawanej sprawie zachodzi konieczność wznowienia postępowania i orzekania w oparciu o przepisy Dyrektywy Rady 96/53/WEz dnia 25 lipca 1996 r. ustanawiającej dla niektórych pojazdów drogowych poruszających się na terytorium Wspólnoty maksymalne dopuszczalne pomiary w ruchu krajowym i międzynarodowym oraz maksymalne dopuszczalne obciążenia w ruchu międzynarodowym (Dz. U. 1996, L235. s.59 - dalej także ,,Dyrektywa Rady 96/53") zmienionej Dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/719 z dnia 29 kwietnia 2015 r. (Dz. U. 2015, LI 15, s.l), a nie na podstawie prawa krajowego, którego legalność stosowania zakwestionował Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej także ,,TSUE"). Skarżący powołał się na wyrok ww. Trybunału z dnia 21 marca 2019 r. wydany w sprawie C-127/17 w którym to orzekł, że nakładając na przedsiębiorstwa transportowe wymóg posiadania specjalnych zezwoleń umożliwiających poruszanie się po niektórych drogach publicznych, Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na podstawie przepisów art. 3 i 7 Dyrektywy Rady 96/53 w związku z pkt 3.1 i 3.4 załącznika 1 do Dyrektywy Rady 96/53. Pełnomocnik Strony jednocześnie podkreślił, że analiza uzasadnienia wyroku Trybunału powinna prowadzić do wniosku, że wyrok ten ma znaczenie również dla przepisów krajowych. Wynika to z treści art. 3 ust. 1 tiret drugie Dyrektywy Rady 96/53 oraz argumentacji przedstawionej przez Trybunał w uzasadnieniu pod numerami bocznymi 60-62. Nadto, w ocenie pełnomocnika, skoro TSUE stwierdził naruszenie przepisów unijnych, powinna istnieć możliwość wzruszenia ostatecznych decyzji o nałożeniu na przewoźników kar pieniężnych, które były wydane w oparciu o przepisy krajowe niezgodne z przepisami unijnymi.