Nadrzędnym celem regulacji artykułu 11 ust. 1 i ust. 3 Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/92/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko (Dz.U.UE L z dnia 28 stycznia 2012 r.) jest zagwarantowanie możliwie szerokich praw członkom zainteresowanej społeczności. W sytuacji związania organu koncesyjnego rozstrzygnięciem postępowania w sprawie uwarunkowań środowiskowych (art. 86 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko - tekst jedn. Dz. U. z 2021 r., poz. 247 ze zm.) warunkiem minimalnym uznania, że postępowanie faktycznie (w sposób umożliwiający realny wpływ na przebieg, a zwłaszcza wynik postępowania) może być uznane za przeprowadzone "z udziałem społeczeństwa" w rozumieniu art. 33 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. - Prawo geologiczne i górnicze (Dz.U. z 2020 r., poz. 1064 ze zm.) jest zapewnienie podmiotom reprezentującym prawa członków zainteresowanej społeczności procedury odwoławczej w ramach sprawy o uwarunkowaniach środowiskowych przed zakończeniem procedury koncesyjnej. W sytuacji nadania decyzji w sprawie uwarunkowań środowiskowych rygoru natychmiastowej wykonalności w trybie art. 108 k.p.a. droga odwoławcza tego podmiotu jest wręcz iluzoryczna.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Barbara Kołodziejczak - Osetek Sędziowie Sędzia WSA Magdalena Maliszewska (spr.) Sędzia WSA Tomasz Sałek po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 12 października 2021 r. w trybie uproszczonym sprawy ze skargi F. z siedzibą w K. na postanowienie Ministra Klimatu i Środowiska z dnia [...] lutego 2021 r., nr [...] w przedmiocie odmowy dopuszczenia do udziału w postępowaniu 1. uchyla zaskarżone postanowienie; 2. zasądza od Ministra Klimatu i Środowiska na rzecz skarżącej F. z siedzibą w K. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych.
Sygn. akt:
VI SA/Wa 1847/21
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia [...] lutego 2021 r., Minister Klimatu i Środowiska odmówił dopuszczenia Fundacji [...] (dalej jako: Skarżąca, skarżąca Fundacja) do postępowania w sprawie udzielenia koncesji na wydobywanie węgla kamiennego i kopalin towarzyszących ze złoża "[...]", na rzecz P. S.A..
Jako podstawę prawną zaskarżonego postanowienia Minister wskazał art. 31 § 2 w zw. z art. 31 § 1 pkt 2 oraz art. 123 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r., poz. 256 ze zm.; dalej "k.p.a.").
Minister, odmawiając Skarżącej dopuszczenia do udziału w postępowaniu koncesyjnym odwołał się do treści art. 33 ustawy z 9 czerwca 2011 r. - Prawo geologiczne i górnicze (Dz. U. z 2020 r., poz. 1064 ze zm.; dalej "p.g.g."), stanowiącego, że jeżeli koncesja poprzedzona jest decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach podjętą w postępowaniu toczącym się z udziałem społeczeństwa, w postępowaniu koncesyjnym nie stosuje się przepisów o udziale organizacji społecznych. Wskazał, że postępowanie w sprawie udzielenia koncesji na wydobywanie węgla kamiennego i o kopalin towarzyszących ze złoża "[...]" poprzedzone zostało postępowaniem w przedmiocie oceny odziaływania na środowisko, zakończonym decyzją Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w [...] z [...] lipca 2020 r. znak: [...]. Minister stanął na stanowisku, iż skoro organizacja społeczna miała chociażby potencjalną możliwość aktywnego udziału w postępowaniu zakończonym wydaniem decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, to w postępowaniu koncesyjnym brak jest podstaw do dopuszczenia jej do udziału w postępowaniu.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skarżąca Fundacja zarzuciła naruszenie:
- art. 31 § 2 k.p.a. w zw. z art. 31 § 1 pkt 2 k.p.a. zw. z art. 33 p.g.g. w zw. z art. 11 ust. 1 i ust. 3 Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/92/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko, w zw. z art. 9 ust. 2 Konwencji sporządzonej w Aarhus z dnia 25 czerwca 1998 r. o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska, poprzez błędne zastosowanie art. 33 p.g.g. i odmowę dopuszczenia Skarżącej do postępowania, w sytuacji gdy artykuł ten jest niezgodny z prawem unijnym i jako taki nie powinien być stosowany, a w konsekwencji Organ winien był rozważyć czy spełnione są przesłanki z art. 31 § 1 pkt 2 k.p.a. do dopuszczenia Skarżącej do postępowania;
- art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a. poprzez brak zebrania i brak rozpatrzenia całego materiału dowodowego w zakresie tego czy cele statutowe Skarżącej i interes społecznym przemawiają za dopuszczeniem jej do postępowania, oraz brak podjęcia jakichkolwiek czynności zmierzających do ustalenia stanu faktycznego w tym zakresie;
- art. 31 § 1 pkt. 2 k.p.a. w zw. z art. 31 § 2 k.p.a. poprzez odmowę dopuszczenia Skarżącej do postępowania, w sytuacji gdy zarówno cele statutowe Skarżącej, jak i interes społecznym przemawiają za dopuszczeniem jej do postępowania.