Zgodnie z art. 3a ust. 1 Rozporządzenia Rady (EWG) nr 684/92 z dnia 16 marca 1992 roku w sprawie wspólnych zasad międzynarodowego przewozu osób autokarem i autobusem (Dz. U. L z 20 marca 1992 roku): w celu prowadzenia międzynarodowego przewozu pasażerów autokarem oraz autobusem każdy przewoźnik spełniający kryteria określone w art. 3 ust. 1 musi mieć licencję wspólnotową wydaną przez właściwe władze państw Członkowskich, w których prowadzona jest działalność. Przepis art. 3 ust. 1 Rozporządzenia stanowi: każdemu przewoźnikowi mającemu na celu przewóz osób trzecich, określonemu w art. 1 wolno będzie wykonywać usługi transportowe określone w art. 2, bez dyskryminacji ze względu na obywatelstwo lub miejsce prowadzenia działalności, jeżeli:
- jest upoważniony w państwie prowadzenia działalności do wykonywania przewozów w formie usług regularnych, w tym specjalnych usług regularnych lub usług okolicznościowych autokarem oraz autobusem,
- spełnia warunki ustanowione zgodnie ze stosowanymi we wspólnocie zasadami dotyczącymi dopuszczenia do zawodu operatora transportu drogowego osób w transporcie krajowym i międzynarodowym,
- spełnia wymagania prawne w zakresie bezpieczeństwa drogowego, odnośnie norm przewidzianych dla kierowców i pojazdów.
Stosownie natomiast do treści art. 16 ust. 1 Rozporządzenia: właściwe Państwa Członkowskie, w których przewoźnik ma swoją siedzibę, odbierają licencję wspólnotową przewidzianą w art. 3a, jeżeli posiadacz licencji:
- nie spełnia już warunków określonych w art. 3 ust. 1,
- podał niedokładne informacje dotyczące danych wymaganych do wydania licencji wspólnotowej.
Zgodnie z przepisami obowiązującymi w Polsce tj. ustawą z 6 września 2001 roku o transporcie drogowym, podjęcie i wykonywanie transportu drogowego wymaga licencji. Uzyskanie licencji uzależnione jest od warunków określonych w art. 5 ust. 3 ustawy o transporcie drogowym. Stosownie do treści art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 roku o transporcie drogowym (Dz. U z 2004r., Nr 204. poz. 2088, w brzmieniu z daty decyzji ostatecznej) stanowi, iż przedsiębiorcy udziela się licencji, jeżeli członkowie organu zarządzającego osoby prawnej, osoby zarządzające spółką jawną lub komandytową, a w przypadku innego przedsiębiorcy - osoby prowadzące działalność gospodarczą, spełniają wymogi dobrej reputacji; wymóg dobrej reputacji nie jest spełniony lub przestał być spełniany przez te osoby, jeżeli:
a) zostały skazane prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwa umyślne: karne skarbowe, przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, mieniu, obrotowi gospodarczemu, wiarygodności dokumentów, ochronie środowiska lub warunkom pracy i płacy albo innym przepisom dotyczącym wykonywania zawodu,
b) wydano w stosunku do tych osób prawomocne orzeczenie zakazujące wykonywania działalności gospodarczej w zakresie transportu drogowego;
Jest faktem bezspornym w tej sprawie, że skarżący został skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w [...] z dnia [...] listopada 2005 r. sygn. akt [...] za umyślne popełnienie przestępstwa przeciwko wiarygodności dokumentów. Sąd Rejonowy w [...] skazał skarżącego na podstawie art. 270 Kodeksu karnego, to jest za czyn zakwalifikowany do grupy przestępstw przeciwko wiarygodności dokumentów. Zarówno Kodeks karny jak i ustawa o transporcie drogowym nie rozróżniają popełnienia przestępstw przeciwko wiarygodności dokumentów związanych z transportem i z nim niezwiązanych. Nie ma tu znaczenia fakt fałszowania, jakich dokumentów i w jakich okolicznościach dopuścił się skarżący. Organ administracji był związany ustaleniami prawomocnego wyroku skazującego sądu, co do faktu popełnienia przestępstwa przez skarżącego i nie mógł czynić w toku postępowania administracyjnego własnych ustaleń w tym zakresie. Konsekwencją tego związania jest brak możliwości spełnienia oczekiwań skarżącego i podjęcia polemiki przez organ z prawomocnym wyrokiem karnym skazującym.
Zatem podjęty przez Sąd Rejonowy w [...] prawomocny wyrok skazujący skarżącego za przestępstwo przeciwko wiarygodności dokumentów, spowodował, że skarżący prowadzący działalność gospodarczą przestał w związku z tym spełniać wymóg dobrej reputacji, o którym mowa w art. 5 ust. 3 ustawy o transporcie drogowym, a więc tym samym przestał spełniać wymagania uprawniające do wykonywania działalności w zakresie transportu drogowego.
Mając powyższe na uwadze Sąd, na podstawie art. 151 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji wyroku.