Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia Sędziowie : Asesor WSA Protokolant: po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 listopada 2005 r. sprawy ze skargi A.W., H. W. i J.W. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] maja 2005 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. stwierdza, że uchylona decyzja nie podlega wykonaniu; 3. zasądza od Głównego Inspektora Transportu Drogowego na rzecz A.W., H.W. i J.W. solidarnie kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Decyzją z dnia [...] maja 2005r. Główny Inspektor Transportu Drogowego utrzymał w mocy decyzję W. Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] lipca 2004r. nakładającą na Gospodarstwo Rolniczo-Ogrodnicze W. s.c. W.A., W.H., W.J. karę pieniężną w wysokości 2000 zł.
W uzasadnieniu decyzji wskazano, iż podstawę faktyczną rozstrzygnięcia stanowiło wykonywanie przewozu na potrzeby własne bez wymaganego zaświadczenia, co zostało stwierdzone podczas kontroli drogowej w dniu
[...] czerwca 2004r.
W odwołaniu od decyzji organu I instancji skarżący A.W. podnosił, iż jest wspólnikiem spółki cywilnej, która stanowi formę prowadzenia gospodarstwa rolnego. W związku z tym nie prowadzi on działalności gospodarczej i winien być traktowany jako rolnik, a nie przedsiębiorca.
Organ II instancji uznał, iż argumenty strony nie mogą być podstawą do zmiany zaskarżonej decyzji, albowiem wspólnicy spółki cywilnej W. Gospodarstwo Rolniczo-Ogrodnicze winni posługiwać się zaświadczeniem na przewozy na potrzeby własne. Powołując się na poglądy doktryny GITD przyjął, iż działalność rolnicza może być kwalifikowana jako działalność gospodarcza, jeśli jest działalnością zarobkową, a więc nie wykonywaną wyłącznie dla zaspokojenia własnych potrzeb. Rolnik prowadzący taką działalność zawodowo i we własnym imieniu może być traktowany jak przedsiębiorca. Następnie organ wskazał, iż wspólnik spółki cywilnej nie jest wprost traktowany jako przedsiębiorca, jedynie jest podmiotem uznanym za przedsiębiorcę i to w zakresie wykonywanej przez niego działalności gospodarczej.
W przedmiotowej sprawie wspólnicy spółki cywilnej zawarli umowę, poprzez którą zobowiązali się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego przez działanie w sposób oznaczony, w szczególności przez wniesienie wkładów, ale również osiągnie zysków, co nadaje spółce cechy działalności gospodarczej. Mając powyższe względy na uwadze Główny Inspektor Transportu Drogowego uznał, że kara za wykonywanie przewozu na potrzeby własne bez wymaganego zaświadczenia została na stronę nałożona słusznie i zgodnie z prawem.
W skardze na powyższą decyzję skarżący W.A., W.H i W.J. wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji zarzucili jej naruszenie art. 33 ust. 2 pkt 2 ustawy o transporcie drogowym, ustawy prawo działalności gospodarczej, ustawy o swobodzie działalności gospodarczej poprzez ich błędne zastosowanie oraz oparcie rozstrzygnięcia na stanowisku doktryny, której nie sposób uznać za podstawę prawną.
W uzasadnieniu skargi skarżący wskazali, iż w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji nie zostały powołane żadne przepisy uzasadniające prawidłowość stanowiska organu, zaś powoływanie się jedynie na poglądy doktryny stanowi naruszenie obowiązującego porządku prawnego. Następnie skarżący podali, iż strona postępowania została oznaczona w sposób wadliwy, albowiem spółka cywilna nie jest przedsiębiorcą i nie posiada tzw. ułomnej osobowości prawnej i nie mogła być podmiotem kontrolowanym. Skoro zatem skarżący nie prowadzą działalności gospodarczej, to nie można przypisać im statusu przedsiębiorców. Zdaniem skarżących powołanie się przez organ na ustawę o swobodzie działalności gospodarczej należy uznać za naruszenie prawa, albowiem ustawa ta weszła w życie 21 lipca 2005r., a więc nie obowiązywała w dacie kontroli.