Przewoźnikowi kolejowemu nie przysługuje prawo strony w postępowaniu administracyjnym prowadzonym z wniosku zarządcy infrastrukturą kolejową o zatwierdzenie stawek jednostkowych opłaty podstawowej oraz dodatkowej na podstawie artykułu 33 ust 8 ustawy o transporcie kolejowym. Przewoźnik kolejowy z uwagi na fakt, iż jego prawa i obowiązki związane z korzystaniem z infrastruktury kolejowej kształtuje umowa cywilnoprawna zawarta z zarządcą nie ma również legitymacji procesowej w postępowaniu o stwierdzenie nieważności takiej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Wieczorek Sędziowie Sędzia WSA Maria Jagielska (spr.) Asesor WSA Piotr Borowiecki Protokolant Katarzyna Grzelak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 listopada 2007 r. sprawy ze skargi C. S.A. z siedzibą w W. na decyzję Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego z dnia [...] czerwca 2007 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego oddala skargę
C. S.A. w W., zwana dalej skarżącą, wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję nr [...] Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego (Prezes UTK) z dnia [...] czerwca 2007 r. którą organ utrzymał w mocy swoją poprzednią decyzję z dnia [...] maja 2007 r. o odmowie wszczęcia postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji nr [...] Prezesa UTK z dnia [...] października 2006 r. w sprawie zatwierdzenia stawek jednostkowych opłaty podstawowej oraz opłaty dodatkowej, ustalonych przez spółkę P. S.A. za korzystanie przez przewoźników kolejowych z infrastruktury kolejowej.
Do wydania decyzji doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym.
Skarżąca pismem z dnia 18 grudnia 2006 r. wystąpiła do Prezesa UTK o stwierdzenie nieważności decyzji tego organu z dnia [...] października 2006 r. w sprawie zatwierdzenia stawek (...). Rozstrzygnięciu zarzuciła:
- rażące naruszenie prawa, w szczególności art. 33 ust. 8 w związku z art. 33 ust. 6, ust. 9 i ust. 9a pkt 2, art. 30 ust. 1 i art. 32 ust. 2, jak też art. 29 ust. 2 i art. 35 ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym (Dz. U. z 2003 r., Nr 86, poz. 789 ze zm.) - dalej utk.
- naruszenie § 7 ust. 1, § 9 ust. 4 i ust. 5 rozporządzenia Ministra Transportu z dnia 30 maja 2006 r. w sprawie warunków dostępu i korzystania z infrastruktury kolejowej (Dz. U. z 2006 r., Nr 107, poz. 737) - dalej rozporządzenie Ministra Transportu oraz
- art. 5, art. 6. 7 i art. 12 oraz załącznika nr 11 do Dyrektywy 2001/14/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 lutego 2001 r. w sprawie alokacji zdolności przepustowej infrastruktury kolejowej i pobierania opłat za użytkowanie infrastruktury kolejowej oraz przyznawania świadectw bezpieczeństwa (Dz. U.UE z dnia 15 marca 2001 r.) - dalej Dyrektywa.
Uzasadniając swój interes prawny w żądaniu stwierdzenia nieważności decyzji Prezesa UTK skarżąca wskazała, że wynika on bezpośrednio z rażącego naruszenia określonych, a wyszczególnionych wyżej przepisów prawa materialnego; pozostają one w bezpośrednim związku z interesem prawnym skarżącej. Stwierdziła, iż jako licencjonowany przewoźnik kolejowy wykonujący na podstawie licencji przewozy kolejowe towarów, jest czynnie legitymowana do złożenia wniosku. Z racji wykonywanej działalności skarżąca zmuszona jest do korzystania z infrastruktury kolejowej udostępnianej przez P. S.A. którego monopolistyczna pozycja nie pozwala na wybór innego zarządcy infrastruktury kolejowej. Interes prawny skarżącej wynika przede wszystkim z art. 33 ust. 8 w związku z art. 33 ust. 2, ust. 6, ust. 9 i ust. 9a pkt 2 utk. Wskazane przepisy pełnią bowiem funkcję gwarancyjną dla przewoźników kolejowych korzystających z infrastruktury kolejowej, zapewniając, iż opłaty za usługi świadczone przez zarządcę infrastruktury będą mogły zostać zmienione tylko w określonych przez prawo okolicznościach. Terminy przewidziane w art. 33 ust. 9 w związku z art. 32 ust. 2 utk. oraz w § 15 rozporządzenia Ministra Transportu stanowią gwarancję dla przewoźnika, że będzie on mógł dostosować rozmiar i zakres prowadzonej działalności do opłat pobieranych przez P. S.A., a rażące naruszenie wskazanych przepisów powoduje, że skarżąca jest całkowicie pozbawiona tych praw i nie może racjonalnie zaplanować swojej działalności i podjąć rzetelnej współpracy z kontrahentami. Interes prawny skarżącej naruszono również poprzez zaakceptowanie przez Prezesa UTK rażąco wygórowanych stawek rezerwacyjnych (art. 12 Dyrektywy) i naruszenia zasady równego traktowania wszystkich licencjonowanych przewoźników kolejowych wynikającej z art. 29 ust. 2 utk. Wreszcie interes prawny skarżącej naruszony został przez pominięcie przez Prezesa UTK zasad wynikających z § 7 ust. 1 i § 9 ust. 4 i ust. 5 rozporządzenia Ministra Transportu tj. obciążania przewoźników opłatami według rzeczywistej ilości przewiezionej masy towaru, a nie według ilości zaplanowanej oraz według prędkości maksymalnej, a nie rzeczywistej. Te same zarzuty dotyczą naruszenia art. 5 i art. 7 Dyrektywy oraz załącznika nr 11 do tego aktu.