Sąd podzielił to stanowisko organu.
Zdaniem bowiem Sądu ustawodawca w art. 2 pkt 35b p.r.d. powiązał niewspółmiernie wysokie koszty lub ryzyko powstania szkody z podziałem ładunku, a nie z wykonaniem przewozu. Odwołał się więc w ww. zakresie do obiektywnych cech i właściwości ładunku, a nie subiektywnego kryterium opłacalności samego przewozu dla przedsiębiorcy. Przyjmując sposób wykładni spornych przepisów zaproponowany przez skarżącą należałoby zaakceptować fakt, że sens pojęciu niewspółmiernie wysokie koszty nadawałyby w stosunku obligacyjnym strony umowy, a organ nie miałby możliwości tych okoliczności - w ramach posiadanych kompetencji - zweryfikować i podważyć.
Tak więc w ocenie Sądu przesłanka podzielności/niepodzielności ładunku nie ma umownego charakteru, ale jest zdarzeniem ze sfery faktów, wiąże się bowiem z naturą przewożonego towaru.
Dlatego Sąd uznał, że organ dokonał w sprawie prawidłowej interpretacji art. art. 2 pkt 35b p.r.d., i w konsekwencji - prawidłowej kwalifikacji ładunku stalowych beczek, jako ładunku podzielnego.
Sąd nie podzielił także zastrzeżeń skarżącej co do dopuszczalności zmiany przez organ kwalifikacji prawnej naruszenia opisanego w protokole kontroli z [...] października 2013 r., tj. z wykonywania przewozu pojazdem nienormatywnym bez wymaganego zezwolenia kategorii VII na naruszenie z tytułu zakazu przewozu pojazdem nienormatywnym, dla którego wymagane jest pozwolenie kategorii III - VI ładunków innych niż ładunek niepodzielny.
W obu przypadkach podstawę ustaleń faktycznych stanowił ten sam protokół z kontroli.
Sąd wskazuje, że protokół jako dokument urzędowy w rozumieniu art. 76 § 1 k.p.a., sporządzony w przepisanej formie przez powołane do tego organy państwowe, w ich zakresie działania, stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo stwierdzone.
Protokół odzwierciedla fakty stwierdzone w toku przeprowadzonej kontroli drogowej. Prawna kwalifikacja tych faktów oraz ustalenie przez organ ich prawnych konsekwencji, co odnosi się przede wszystkim do wykładni i zakresu stosowania przepisów prawa materialnego, następuje zaś dopiero w decyzji, władczym akcie z zakresu administracji publicznej.
Dlatego w przedmiotowej sprawie możliwa była zmiana kwalifikacji prawnej stwierdzonego naruszenia, jako że pozwalały na to okoliczności faktyczne sprawy wynikające ze znajdującego się w aktach sprawy protokołu.
Organ uwzględnił w swoim działaniu w ww. zakresie obowiązek pogłębiania zaufania uczestników postępowania do władzy publicznej poprzez wszczęcie (po umorzeniu postępowania dotyczącego wykonywania przewozu pojazdem nienormatywnym bez wymaganego zezwolenia kategorii VII) postępowania w nowej sprawie, tj. o naruszenie z tytułu zakazu przewozu pojazdem nienormatywnym, dla którego wymagane jest pozwolenie kategorii III - VI ładunków innych niż ładunek niepodzielny. Nie ma przy tym znaczenia, że do umorzenia wcześniejszego postępowania doszło na skutek uchylenia decyzji organu I instancji przez organ odwoławczy. Temu przecież służy instancyjny tryb weryfikacji decyzji uruchamiany na skutek odwołania strony postępowania administracyjnego.
Sąd wskazuje, że wydane w sprawie zaskarżone orzeczenie ma pełne oparcie w materiale dowodowym sprawy, z którym skarżąca miała możliwość się zapoznać.
Należy również wyjaśnić, że Sąd oddalił wnioski dowodowe zgłoszone przez skarżącą w oparciu o art. 106 § 3 p.p.s.a. Przepis ten stanowi, że Sąd może z urzędu lub na wniosek stron przeprowadzić dowody uzupełniające z dokumentów, jeżeli jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania w sprawie. Tymczasem w niniejszej sprawie nie wystąpiły jakiekolwiek istotne wątpliwości, o których mowa w ww. przepisie, a wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności - omówione powyżej - zostały prawidłowo ustalone przez organ w postępowaniu administracyjnym.
W tym stanie rzeczy Sąd oddalił skargę na podstawie art. 151 p.p.s.a.