Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Agnieszka Łąpieś-Rosińska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Piotr Borowiecki Sędzia WSA Marzena Milewska-Karczewska Protokolant sekr. sąd. Katarzyna Zielińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 stycznia 2017 r. sprawy ze skargi "D." Sp. z o.o. z siedzibą w S. na decyzję Ministra Finansów z dnia [...] maja 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę
Minister Finansów na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 156 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, z późn. zm.), decyzją z dnia [...] maja 2016 r.
nr [...] utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Izby Celnej w [...] z dnia [...] marca 2016 r. nr [...] odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Naczelnika Urzędu Celnego w [...] nr [...] z dnia [...] maja 2013 r., nakładającą na spółkę z o. o. "D." (zwaną dalej "skarżącą") karę pieniężną w kwocie 8000 zł w związku z wykonywaniem międzynarodowego przewozu drogowego niezgodnie z przepisami ustawy, umową międzynarodową lub warunkami określonymi w zezwoleniu.
Do wydania niniejszych decyzji doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym: decyzją z dnia [...] marca 2015 r., Dyrektor Izby Celnej w [...] odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Naczelnika Urzędu Celnego w [...] nr [...] z dnia [...] maja 2013 r., którą to decyzją Naczelnik Urzędu Celnego nałożył na skarżącą karę pieniężną w kwocie 8000 zł.
Skarżąca złożyła odwołanie od ww. decyzji Dyrektora Izby Celnej w [...], w którym wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i zarzuciła jej:
1) naruszenie z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. i art. 158 k.p.a. poprzez odmowę stwierdzenia nieważności decyzji Naczelnika Urzędu Celnego w [...]jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa tj. art. 2 umowy o międzynarodowych przewozach szybko psujących się artykułów żywnościowych i o specjalnych środkach transportu przeznaczonych do tych przewozów z dnia 1 września 1970 r. (ATP), poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że dokument [...] wystawiony w dniu 16 sierpnia 2007 r. przez G. ważny w dacie kontroli nie został wystawiony przez właściwą władzę (innej) umawiającej się strony,
2) art. 93 ust. 1 w zw. z art. 87 ust. 1 pkt 3 lit. c oraz art. 92a ust. 1 ustawy o transporcie drogowym poprzez nałożenie kary pieniężnej w wysokości 8 000 zł z tytułu wykonywania międzynarodowego przewozu drogowego niezgodnie z przepisami ustawy, umową międzynarodową lub warunkami określonymi w zezwoleniu, mimo braku podstaw do nałożenia ww. kary.
Ponadto skarżąca wniosła o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentu tj. odpisu wyroku NSA z dnia 19 marca 2015 r. sygn. akt II GSK 151/14.
Minister Finansów stwierdził, iż tryb stwierdzenia nieważności decyzji, o zastosowanie którego wnosiła skarżąca, jest trybem nadzwyczajnym odrębnym od postępowania zwyczajnego (odwoławczego), w którym to trybie nie przeprowadza się kolejnej oceny zasadności dokonanych rozstrzygnięć merytorycznych. Postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji może dotyczyć tylko ustalenia, czy decyzja, której wniosek dotyczy, dotknięta jest wadami określonymi w art. 156 § 1 k.p.a., czy też te wady nie występują. Organ odwoławczy uznał za słuszne stanowisko organu I instancji w zakresie rozumienia przepisów regulujących ten tryb i podkreślił, że wyeliminowanie decyzji ostatecznej z obrotu prawnego może mieć miejsce tylko w sytuacjach wyjątkowych i tylko przy spełnieniu bardzo konkretnie wskazanych przesłanek ustawowych. Przedmiot postępowania nadzwyczajnego nie jest tożsamy z przedmiotem postępowania zwykłego. Postępowanie dotyczące stwierdzenia nieważności decyzji jest postępowaniem, w którym organ administracji orzeka nie co do istoty sprawy rozstrzygniętej w przedmiotowej decyzji, lecz orzeka jako organ kasacyjny. Istota postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji sprowadza się zatem do oceny, czy ostateczne rozstrzygnięcie nie zostało dotknięte jedną z wad wymienionych w art. 156 § 1 k.p.a. W postępowaniu tym nie bada się na nowo wszystkich okoliczności sprawy. Organ w związku z tym tylko w takim zakresie powinien sprawować kontrolę w toku instancji. W tej sytuacji rozstrzygnięcie sprawy na podstawie art. 156 k.p.a. wymaga od organu innego podejścia do sprawy niż w innych postępowaniach - tu organ powinien rozstrzygnąć kwestie czysto prawne według zasad stosowania kasacji.