Unieważnienie patentu, stosownie do art. 89 ust. 1 p.w.p., następuje na wniosek każdej osoby, która ma w tym interes prawny, jeżeli wykaże, że nie zostały spełnione ustawowe warunki wymagane do uzyskania patentu. Zatem, co wymaga podkreślenia, z wnioskiem o unieważnienie patentu w całości lub w części może wystąpić przeciwko uprawnionemu z patentu tylko osoba, która posiada w tym względzie interes prawny. Interes prawny, na którym oparta jest legitymacja procesowa w postępowaniu administracyjnym, w tym także w trybie postępowania spornego przed Urzędem Patentowym RP, podlega ocenie według kryteriów wskazanych w art. 28 K.p.a. Wspomniany interes należy do szeroko rozumianego prawa materialnego i musi być oparty na konkretnym przepisie prawa. W świetle utrwalonego orzecznictwa art. 28 K.p.a. nie stanowi w tym względzie samoistnej normy prawnej, a to z tego względu, że ustalenie interesu prawnego lub obowiązku prawnego, o którym mowa w art. 28 K.p.a., może nastąpić tylko w związku z normą prawa materialnego (por. wyrok NSA z dnia 29 maja 2008 roku I OSK 826/07; Lex 424659). Może to być norma należąca do każdej gałęzi prawa (nie tylko do prawa administracyjnego), na podstawie której w postępowaniu administracyjnym określony podmiot, w określonym stanie faktycznym, może domagać się konkretyzacji jego uprawnień lub obowiązków bądź żądać przeprowadzenia kontroli określonego aktu lub czynności w celu ochrony jego sfery praw i obowiązków przed naruszeniami dokonanymi tym aktem i doprowadzenia tego aktu do stanu zgodnego z prawem. Dla stwierdzenia więc interesu prawnego wymagane jest ustalenie owego związku o charakterze materialnoprawnym między obowiązującą normą prawa a sytuacją prawną konkretnego podmiotu prawa, związku polegającego na tym, że akt stosowania tej normy ma bezpośredni wpływ na sytuację prawną tego podmiotu w zakresie prawa materialnego (wyrok NSA z dnia 11 grudnia 2002 roku sygn. akt II SA 4000/01, niepublikowany). Ponadto w świetle orzecznictwa, interes prawny powinien być indywidualny, konkretny, realny i znajdować potwierdzenie w okolicznościach faktycznych, które uzasadniały zastosowanie normy prawa materialnego (por. wyrok NSA z 20 kwietnia 2005 roku II GSK 37/05; Lex nr 165962 i wyrok NSA z dnia 23 maja 1994 roku , I SA 979/93; ONSA 1995, nr 1, poz. 50). Podobne stanowisko prezentuje w tej mierze piśmiennictwo, w świetle którego akt