Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Halina Emilia Święcicka (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Henryka Lewandowska-Kuraszkiewicz Sędzia WSA Dorota Wdowiak Protokolant ref. staż. Katarzyna Smaga po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 stycznia 2011 r. sprawy ze skargi T. M. na decyzję Ministra Środowiska z dnia [...] kwietnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania odwoławczego oddala skargę
Zaskarżoną decyzją z dnia [...] kwietnia 2010 r. Minister Środowiska, po rozpoznaniu odwołania A. D. oraz T. M. od decyzji Marszałka Województwa [...] z dnia [...] grudnia 2009 r. o udzieleniu I. N. i M. R. koncesji na wydobywanie dolomitów dewońskich ze złoża "[...]" położonego w miejscowości W., gm. [...], woj. [...] - umorzył postępowanie odwoławcze.
Podstawę prawną rozstrzygnięcia stanowił art. 138 § 1 pkt 3 k.p.a.
Podstawę faktyczną stanowiły następujące ustalenia:
Decyzją z dnia [...] grudnia 2009 r. Marszałek Województwa [...] udzielił koncesji I. N. i M. R., działających w ramach spółki cywilnej pod nazwą [...] - I. N. i M.R. na wydobywanie dolomitów dewońskich ze złoża "[...]" położonego w granicach działek ewidencyjnych nr [...],[...],[...],[...],[...],[...],[...] i [...] w miejscowości W., gm. [...], woj. [...]. W koncesji tej określono granice obszaru górniczego oraz terenu górniczego.
Od wyżej opisanej decyzji koncesyjnej odwołanie złożyli A. D., który wskazał, iż jest następcą prawnym H. G., któremu przysługiwało prawo własności do działki na [...] położonej w terenie górniczym oraz T. M., który zarzucił naruszenie przepisów k.p.a. poprzez pozbawienie go udziału w postępowaniu koncesyjnym.
Pismami z dnia [...] lutego 2010 r. organ drugiej instancji, wystąpił do A. D. oraz T. M. z prośbą o wykazanie interesu prawnego uzasadniającego złożenie przedmiotowego odwołania. W odpowiedzi na ww. pismo T. M., dalej zwany skarżącym, powołał się na swoje prawo własności do działki nr [...] położonej w granicach terenu górniczego utworzonego koncesją, co w jego ocenie daje mu tytuł prawny do wniesienia odwołania, natomiast A. D., w terminie wyznaczonym przez organ nie zajął żadnego stanowiska w opisywanej sprawie.
Minister Środowiska decyzją z dnia [...] kwietnia 2010 r. umorzył postępowanie odwoławcze. Wskazał w uzasadnieniu, że zgodnie z art. 127 k.p.a., postępowanie odwoławcze może być wszczęte wyłącznie wskutek wniesienia środka zaskarżenia przez podmiot posiadający legitymację procesową w danej sprawie. Organ administracji publicznej, do którego wpłynęło odwołanie, ma więc obowiązek ustalenia w pierwszej kolejności czy pochodzi ono od podmiotu będącego stroną postępowania. W sytuacji, gdy odwołanie zostało wniesione przez podmiot nie będący stroną, organ odwoławczy winien umorzyć postępowanie odwoławcze zgodnie z dyspozycją art. 138 § 1 pkt 3 k.p.a.
Stroną zaś w rozumieniu art. 28 k.p.a., jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Zarówno w literaturze, jak i w orzecznictwie sądowoadministracyjnym przyjmuje się, że wspomniany interes prawny musi znajdować swą podstawę w przepisach prawa, być konkretny i realny. Stwierdzenie interesu prawnego sprowadza się do ustalenia związku o charakterze materialnoprawnym między obowiązującą normą prawa administracyjnego, a sytuacją prawną konkretnego podmiotu prawa, polegającą na tym, że akt stosowania tej normy może mieć wpływ na sytuację prawną tego podmiotu w zakresie jego pozycji materialnoprawnej. Jeżeli natomiast akt stosowania danej normy prawnej nie wywiera bezpośredniego wpływu na sferę sytuacji prawnej danego podmiotu, to nie można mówić o interesie prawnym strony, a co za tym idzie o statusie strony w postępowaniu, w którym dochodzi do konkretyzacji danej normy prawnej (wyrok NSA w Warszawie z dnia 10 sierpnia 2001 r. sygn. akt I SA 72/00, LEX nr 54200). Od interesu prawnego należy odróżnić interes faktyczny. Podmiot posiadający interes faktyczny jest co prawda bezpośrednio zainteresowany rozstrzygnięciem sprawy administracyjnej, ale nie może swego interesu poprzeć żadnym przepisem prawa powszechnie obowiązującego, mogącego stanowić podstawę żądania w zakresie stosownych czynności przez organ administracji.