Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Barbara Kołodziejczak-Osetek Sędziowie Sędzia WSA Sławomir Kozik (spr.) Sędzia WSA Danuta Szydłowska po rozpoznaniu w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 20 kwietnia 2021 r. sprawy ze skargi A. S.A. z siedzibą w B. na postanowienie Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia [...] listopada 2020 r., nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania o przywrócenie terminu 1. uchyla zaskarżone postanowienie oraz utrzymane nim w mocy postanowienie Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia [...] października 2020 r.; 2. zasądza od Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji na rzecz skarżącej A. S.A. z siedzibą w B. kwotę 597 (pięćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Przedmiotem skargi wniesionej przez [...] S.A. z siedzibą w [...] (dalej: "Spółka", "Strona", "Skarżący") jest postanowienie Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji (dalej: "organ", "Przewodniczący KRRiT") z [...] listopada 2020 r. Nr [...], wydane na podstawie art. 144 w zw. z art. 127 § 3 oraz art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r. poz. 256, z późn. zm., dalej: "K.p.a."), utrzymujące w mocy postanowienie Nr [...] z [...] października 2020 r. odmawiające wszczęcia postępowania w przedmiocie przywrócenia terminu do złożenia wniosku o udzielenie koncesji na rozpowszechnianie programu telewizyjnego, na kolejny okres.
W uzasadnienie zaskarżonego postanowienia organ wyjaśnił, że Spółka na podstawie koncesji Nr [...] z [...] lutego 2011 r. rozpowszechnia program telewizyjny w sposób rozsiewczy naziemny i satelitarny pod nazwą "[...]". Jak wynika z ww. decyzji koncesja ta wygasa 24 lutego 2021 r. Organ wskazał, że zgodnie z art. 35a ust. 1 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (Dz. U. z 2020 r., poz. 805, dalej: "u.r.t.") Spółka, chcąc skorzystać z dobrodziejstwa art. 35a u.r.t., powinna była złożyć wniosek o udzielenie koncesji na kolejny okres nie później niż 12 miesięcy przed wygaśnięciem posiadanej koncesji, a więc nie później niż 24 lutego 2020 r.
Organ dodał, że pismem z [...] września 2020 r. Spółka złożyła wniosek o rozstrzygniecie przedmiotowej sprawy i do przedmiotowego pisma załączyła wniosek o udzielenie koncesji na kolejny okres oraz kopię tożsamego wniosku z [...] stycznia 2020 r. Podniesiono, iż wniosek ten został złożony "Mając na względzie, z jednej strony okoliczności niniejszej sprawy, z których wynika, że wniosek nadany został prawidłowo, zaś z drugiej strony, mając na względzie, że w aktach sprawy brak jest oryginału wniosku, co sugeruje, że wniosek ten został najprawdopodobniej zgubiony w biurze KRRiT po jego doręczeniu (...)". W ww. piśmie z [...] września 2020 r., z daleko posuniętej ostrożności, został również złożony wniosek ewentualny o przywrócenie terminu do wniesienia wniosku o przedłużenie koncesji na kolejny okres. Zdaniem Wnioskodawcy "Termin na złożenie powyższej prośby liczony jest od dnia zapoznania się z aktami Sprawy po ich udostępnieniu [...], tj. od dnia [...] września 2020 r."
Organ wskazał, że [...] października 2020 r. Przewodniczący KRRiT wydał ww. postanowienie Nr [...] o odmowie wszczęcia postępowania na podstawie wniosku z [...] września 2020 r. (sygn. [...]) Spółki o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o udzielenie koncesji na kolejny okres, po wygaśnięciu koncesji Nr [...] z [...] lutego 2011 r.
Rozpatrując wniosek Strony z [...] listopada 2020 r., o ponowne rozpatrzenie sprawy, Przewodniczący KRRiT zgodził się ze stanowiskiem wyrażonym w postanowieniu I instancji, że termin określony w art. 35a ust. 1 u.r.t., terminem materialnoprawnym. Organ odwołał się do orzecznictwa sądów administracyjnych powołując się na wyrok NSA z 11 grudnia 2014 r. sygn. akt I OSK 660/13 oraz wyrok NSA z 23 listopada 2012 r. sygn. akt II FSK 748/11, a także na komentarzu do art. 35a u.r.t. cytując że: "Wydaje się, że termin ten ma charakter materialnoprawny, gdyż odnosi się do prawa podmiotowego związanego z kontynuacją nadawania programu, a nie do kwestii procesowych (zob. uchw. SN z 7.10.2009 r., III CZP 71/09, Legalis)." (S. Piątek (red.), Ustawa o radiofonii i telewizji. Komentarz. Warszawa 2014, Legalis).