Jak wskazał Naczelny Sądu Administracyjnego w Warszawie w uzasadnieniu wyroku z dnia 5 listopada 2010 r., II FSK 1142/09, to właśnie wykładnia językowa (gramatyczna) norm prawa podatkowego dotyczących zwolnień od opodatkowania, zapewnia przede wszystkim realizację obowiązku respektowania norm konstytucyjnych, zasady równości wobec prawa wyrażonej w art. 32 ust. 1 Konstytucji RP. Takich możliwości nie zapewnia użycie reguł wykładni celowościowej w omawianym zakresie, gdyż przy ich zastosowaniu trudno jest całkowicie wyeliminować elementy ocen, a także czynników psychologicznych.
Jak słusznie podkreślił organ regulacja przewidziana w art. 5 ust. 6 ustawy o zapasach stanowi wyjątek od zasady przewidzianej w art. 216 ust. 2 tej ustawy i jako taki nie może być interpretowana rozszerzająco.
W niniejszej sprawie na podstawie art. 216 ust. 13 ustawy o zapasach w zakresie nieuregulowanym w tej ustawie do należności z tytułu opłaty zapasowej stosuje się odpowiednio przepisy Działu III Ordynacji podatkowej. Analiza powyższych przepisów Ordynacji, a w szczególności art. 21, 47, 60, 63 prowadzi do wniosku, że powstanie zobowiązania w opłacie zapasowej związane jest wyłącznie z zaistnieniem zdarzenia, którym jest dokonanie przywozu lub produkcja paliw w rozumieniu ustawy o zapasach, a jej wysokość oblicza sam przedsiębiorca, z zastosowaniem wzoru wskazanego w ustawie o zapasach. Powyższe oznacza, że jest on obowiązany do zapłaty opłaty zapasowej bez złożenia deklaracji w rozumieniu przepisów Ordynacji podatkowej. Na mocy art. 47 § 3 Ordynacji podatkowej w związku z art. 21b ust. 12 ustawy o zapasach terminem płatności opłaty zapasowej jest ostatni dzień miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła produkcja lub przywóz paliw. Na mocy art. 60 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej za termin dokonania zapłaty opłaty zapasowej w obrocie bezgotówkowym uważa się dzień obciążenia rachunku bankowego producenta lub handlowca zobowiązanego do zapłaty, jego rachunku w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej lub jego rachunku płatniczego w instytucji płatniczej lub instytucji pieniądza elektronicznego na podstawie polecenia przelewu lub zapłaty za pomocą innego niż polecenie przelewu instrumentu płatniczego.
Reasumując w ocenie Sądu organy w sposób prawidłowy wyliczyły należną od skarżącej opłatę zapasową uznając, że w zaistniałym stanie faktycznym nie ma zastosowania art. 5 ust. 6 pkt 1 ustawy o zapasach.
Odnosząc się do pozostałych zarzutów skargi należy wskazać, że zgodnie z przywołanymi powyżej przepisami Ordynacji podatkowej obowiązek opłaty zapasowej powstaje z chwilą zaistnienia zdarzenia (przywozu paliwa), czyli powstaje z mocy prawa i strona skarżąca jest zobowiązana do jej wynoszenia.
W niniejszej sprawie Sąd nie dopatrzył się także naruszenia art. 7, 77 k.p.a., gdyż postępowanie było prowadzone zgodnie z zasadami zawartymi we wskazanych przepisach.
Z uwagi na interpretowaną normę prawną - art. 5 ust. 6 pkt 1 ustawy o zapasach, Sąd nie dopatrzył się też naruszenia konstytucyjnej zasady równości wobec prawa, gdyż polega na tym, że wszystkie podmioty prawa (adresaci norm prawnych), charakteryzujące się daną cechą istotną (relewantną) w równym stopniu, mają być traktowane równo. A więc według jednakowej miary, bez zróżnicowań zarówno dyskryminujących, jak i faworyzujących.
W niniejszej sprawie ustawodawca w art. 5 ust. 6 pkt 1 ustawy o zapasach wyraźnie wskazał, że do pomniejszenia podstawy do obliczenia opłaty zapasowej uprawnieni są tylko ci handlowcy i producenci, którzy uprzednio przywiezione w ramach dostawy wewnątrzwspólnotowej ropę naftową lub paliwa wywiozą w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy poza terytorium RP.
Biorąc wszystkie powyższe względy pod uwagę, Sąd stanął na stanowisku, że organ wydając zaskarżoną decyzję nie dopuścił się naruszeń prawa materialnego, które miałyby wpływ na wynik sprawy, ani uchybień formalnoprawnych w stopniu, w jakim mogłoby to mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji wyroku.