Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Kozik (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Aneta Lemiesz Sędzia WSA Tomasz Sałek Protokolant st. spec. Łukasz Skóra po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 października 2019 r. sprawy ze skargi "(...)" Sp. z o.o. z siedzibą w "(...)" na decyzję Ministra Przedsiębiorczości i Technologii z dnia "(...)" września 2018 r. nr "(...)"w przedmiocie odmowy zmiany zezwolenia na prowadzenie działalności na terenie specjalnej strefy ekonomicznej 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Ministra Przedsiębiorczości i Technologii z "(...)" kwietnia 2018 r. 2. zasądza od Ministra Przedsiębiorczości i Technologii na rzecz "(...)" Sp. z o.o. z siedzibą w "(...)"kwotę 697 (sześćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Minister Przedsiębiorczości i Technologii (dalej również: "organ", "Minister") decyzją z "(...)" września 2018 r. nr "(...)", na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 127 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r. poz. 1257 z późn. zm., dalej: "K.p.a.") w związku z art. 16 ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2017 poz. 935) w związku z art. 19 ust. 4 pkt 2 ustawy z dnia 20 października 1994 r o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1010, z późn. zm., dalej: "u.s.s.e.") i art. 40 ust 1 ustawy z dnia 10 maja 2018 r. o wspieraniu nowych inwestycji (Dz. U. z 2018 r., poz. 1162), po ponownym rozpatrzeniu sprawy, utrzymał w mocy decyzję z "(...)"kwietnia 2018 r., nr "(...)"odmawiającą zmiany zezwolenia "(...)"marca 1999 r. na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie "(...)"Specjalnej Strefy Ekonomicznej w części dotyczącej terminu jego obowiązywania, udzielonego "(...)" sp. z o.o. z siedzibą w "(...)" (dalej: "Strona", "Spółka", "Skarżący").
Spółka 5 marca 1999 r. uzyskała zezwolenie Nr "(...)"na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie "(...)"Specjalnej Strefy Ekonomicznej. Zezwolenie zostało udzielone do 15 kwietnia 2017 r. Pismem z 13 kwietnia 2017 r. Strona zwróciła się do Ministra Rozwoju i Finansów z wnioskiem o zmianę zezwolenia w zakresie nadania pkt I ww. zezwolenia dotyczącego terminu obowiązywania zezwolenia następującego brzmienia: "Zezwolenia udziela się do każdorazowego dnia, na jaki ustanowiona jest "(...)"Specjalna Strefa Ekonomiczna".
Decyzją z "(...)" kwietnia 2018 r., nr "(...)", wydaną na podstawie art. 104 K.p.a. w związku z art. 16 ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw oraz art. 19 ust. 4 u.s.s.e., Ministra Przedsiębiorczości i Technologii odmówił zmiany zezwolenia we wnioskowanym zakresie uznając, że w przedmiotowym postępowaniu wystąpiła negatywna przesłanka określona w art. 19 ust. 4 pkt 2 u.s.s.e.
Pismem z 22 maja 2018 r. przedsiębiorca w ustawowym terminie zwrócił się do Ministra Przedsiębiorczości i Technologii z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy.
Minister utrzymując w mocy decyzję I instancji podtrzymał swoje stanowisko i argumentację zawartą w tej decyzji.
Odnosząc się do zarzutów zawartych we wniosku Strony, Minister uznał za bezprzedmiotowy zarzut naruszenia art. 11 ust. 9 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (dalej: "u.s.d.g."), i art. 35 § 3 w zw. z art. 36 K.p.a. Zdaniem organu, Strona błędnie przyjęła, że w postępowaniu w sprawie zmiany zezwolenia ma zastosowanie art. 11 ust. 9 u.s.d.g., zgodnie z którym, jeżeli organ nie rozpatrzy wniosku w terminie, uznaje się, że wydał rozstrzygnięcie zgodnie z wnioskiem przedsiębiorcy, chyba ze przepisy ustaw odrębnych ze względu na nadrzędny interes publiczny stanowią inaczej. Zdaniem organu, treść tego przepisu wskazuje, że ustawodawca przesądził, iż warunkiem sine qua non uruchomienia fikcji rozstrzygnięcia sprawy jest faktyczny brak tegoż rozstrzygnięcia. Minister powołał się na wyroki NSA z 5 grudnia 2013 r., sygn. akt II GSK 1167/12 oraz z 13 maja 2014 r., sygn. akt GSK 1936/12. Organ podniósł, że sformułowanie zarzutu skłania do konkluzji, iż badanie terminowości załatwiania spraw powinno odbywać się jednocześnie w oparciu o przepisy u.s.d.g. oraz K.p.a. Organ nie zgodził się z takim stanowiskiem uznając, że ewentualne przekroczenie terminu może być ocenianie tylko na gruncie u.s.d.g. lub tylko na gruncie K.p.a.