Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia Sędziowie : Asesor WSA Andrzej Wieczorek (spr.) Protokolant: po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 marca 2005r. sprawy ze skargi T. S. na decyzję Prezesa Narodowego Banku Polskiego z dnia [...] marca 2004r. nr [...] w przedmiocie zezwolenia dewizowego oddala skargę
Prezes Narodowego Banku Polskiego decyzją z dnia [...] marca 2004r. Nr [...] po ponownym rozpatrzeniu sprawy ze skargi - T. S. skarżącego - reprezentowanego przez syna J. P. działając na podstawie art. 8 ust. 2 i 5 ustawy z dnia 27 lipca 2002 roku Prawo dewizowe (Dz. U. Nr 141, poz. 1178 oraz z 2003 r. Nr 228, poz. 2260) oraz art. 138 §1 pkt 2, w związku z art. 127 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego po ponownym rozpatrzeniu sprawy uchylił zaskarżoną decyzję z dnia [...] listopada 2003 roku Nr [...] w całości i odmówił wszczęcia postępowania w sprawie nieważności decyzji Prezesa Narodowego Banku Polskiego z 1979 roku.
Prezes Narodowego Banku Polskiego ustalił, że w dniu [...] listopada 2003 roku została wydana decyzja dewizowa Nr [...] odmawiająca wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Narodowego Banku Polskiego z dnia [...] czerwca 1981 roku. W uzasadnieniu wskazano, iż Pan J. P. nie jest właścicielem ani współwłaścicielem rachunku i nie posiada również stosownego pełnomocnictwa do zarządzania rachunkiem Pana T. S. Wnioskodawca nie wykazał w postępowaniu administracyjnym interesu prawnego, a zatem nie mógł być uznany jako strona postępowania administracyjnego.
Pan J. P. wystąpił z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy. W uzasadnieniu wniosku podniósł, iż nieuzasadnione jest stanowisko Narodowego Banku Polskiego odnośnie braku po jego stronie przymiotu strony postępowania administracyjnego. Dodatkowo oświadczył, iż jego zamiarem nie było stwierdzenie nieważności decyzji z dnia [...] czerwca 1981 roku, ale zdarzenia faktycznego polegającego na pozbawieniu Pana T. S. w nieustalonym dniu 1979 roku możliwości dysponowania pieniędzmi będącymi jego własnością. Pan J. P. przedstawił stosowne pełnomocnictwo od ojca - T. S. uprawniającego go do występowania w sprawie w postępowaniu administracyjnym.
Prezes Narodowego Banku Polskiego, biorąc pod uwagę sprecyzowany wniosek uchylił decyzję dewizową Nr [...] i ponownie rozpatrzył, sprawę zdarzenia faktycznego z 1979 roku. Prezes Narodowego Banku Polskiego wskazał, że w dacie zdarzenia tj. w 1979 roku obowiązywała Ustawa dewizowa z dnia 28 marca 1952 roku (Dz. U, Nr 21, poz. 133). Zgodnie z art. 6 ust. l pkt l ustawy cudzoziemcem dewizowym była osoba fizyczna zamieszkała za granicą.
Zdaniem Prezesa Narodowego Banku Polskiego Pan T. S., w roku 1979 wyjechał na stałe do Niemiec (byłej NRD). Tym samym zdaniem Prezesa Narodowego Banku Polskiego spełniał on przesłanki wynikające z art. 6 ustawy wskazanej wyżej. Warunki otwierania i prowadzenia rachunków dla cudzoziemców dewizowych oraz rodzaje tych rachunków ustalał Minister Finansów w drodze rozporządzenia (art. 27 Ustawy dewizowej). Zgodnie z § 18 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 kwietnia 1952 roku w sprawie wykonania Ustawy dewizowej (Dz. U. nr 21, poz. 137 z późn. zm.) cudzoziemcy dewizowi mogli posiadać rachunki bankowe w Narodowym Banku Polskim lub bankach uprawnionych. Rachunki te nosiły nazwę rachunków zagranicznych i mogły być wolne, zablokowane i specjalne. Zgodnie z § 20 w/w rozporządzenia rachunki zagraniczne zablokowane mogły być prowadzone tylko w walucie krajowej. Rachunki te mogły być zasilane wpłatami i przelewami bez zezwolenia. Dysponowanie sumami na tych rachunkach było bez zezwolenia zabronione.