Sprawa ze skargi na decyzję Komisji Nadzoru Finansowego w przedmiocie kary pieniężnej w związku ze stwierdzeniem naruszenia wykonania obowiązku informacyjnego
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Danuta Szydłowska Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Grzelak (spr.) Sędzia WSA Aneta Lemiesz Protokolant spec. Iwona Sumikowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 stycznia 2019 r. sprawy ze skargi U. z siedzibą w L. na decyzję Komisji Nadzoru Finansowego z dnia [...] marca 2018 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej w związku ze stwierdzeniem naruszenia wykonania obowiązku informacyjnego oddala skargę

Inne orzeczenia o symbolu:
6379 Inne o symbolu podstawowym 637
Inne orzeczenia z hasłem:
Działalność gospodarcza
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Komisja Nadzoru Finansowego
Uzasadnienie strona 1/13

U. z siedzibą w L. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie (WSA) skargę na decyzję Komisji Nadzoru Finansowego z dnia [...] marca 2018 r. o utrzymaniu w mocy poprzedzającej ją decyzji Komisji Nadzoru Finansowego z [...] lutego 2017 r. sygn. [...], o nałożeniu na U. z siedzibą w L. karę pieniężną w wysokości 100 000 zł w związku ze stwierdzeniem, że spółka ta nie wykonała obowiązku informacyjnego określonego w art. 56 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o ofercie publicznej i warunkach wprowadzania instrumentów finansowych do zorganizowanego systemu obrotu oraz o spółkach publicznych (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 1639 ze zm.. dalej: "ustawa o ofercie") w brzmieniu obowiązującym przed wejściem w życie ustawy z dnia 31 marca 2016 r. o zmianie ustawy o funduszach inwestycyjnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2016 r. poz. 615, dalej "ustawa zmieniająca"), ponieważ skarżąca spółka nie przekazała Komisji Nadzoru Finansowego, spółce prowadzącej rynek regulowany i do publicznej wiadomości informacji poufnej w przedmiocie negocjacji, które rozpoczęły się w dniu [...] września 2013 r. i doprowadziły do zawarcia umowy, o której mowa w raporcie bieżącym U. z siedzibą w L. nr [...] z dnia [...] września 2013 r.

Zaskarżona decyzja została wydana na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1257 ze zm., dalej: "k.p.a"), art. 11 ust. 1 i 5 ustawy z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad tynkiem finansowym (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 196 ze zm.; dalej: "ustawa o nadzorze nad rynkiem finansowym) oraz art. 96 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 56 ust. 1 pkt 1 ustawy o ofercie w brzmieniu obowiązującym przed wejściem w życie ustawy z dnia 31 marca 2016 r. o zmianie ustawy o funduszach inwestycyjnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2016 r. poz. 615, dalej "ustawa zmieniająca")

Do wydania powyższej decyzji doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Komisja Nadzoru Finansowego (dalej: KNF, organ nadzoru) stwierdziła, że w niniejszej sprawie zastosowanie znajdą przepisy k.p.a. w brzmieniu przed wejściem w życie ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017 r., poz. 935, dalej:..ustawa zmieniająca k.p.a.), która weszła w życie 1 czerwca 2017r., ze względu na art. 16 ustawy zmieniającej k.p.a., do postępowań administracyjnych wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia niniejszej ustawy ostateczną decyzją lub postanowieniem stosuje się przepisy ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu dotychczasowym, z tym że do tych postępowań stosuje się przepisy art. 96a-96n ustawy zmienianej w art. 1.

Komisja wskazała, iż po naruszeniu obowiązków informacyjnych przez Spółkę, a przed wydaniem zaskarżonej decyzji, nastąpiły zmiany regulacji prawnych dotyczących definicji informacji poufnych oraz obowiązków informacyjnych dotyczących ich ujawniania. W dniu 3 lipca 2016 r. weszło bowiem w życie Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego ) Nr 596/2014 z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie nadużyć na rynku (rozporządzenie w sprawie nadużyć na rynku) oraz uchylające dyrektywę 2003/6/WE Parlamentu Europejskiego i Rady i dyrektywy Komisji 2003/124/WE, 2003/125/WE i 2004/72/WE (dalej: Rozporządzenie MAR), które reguluje definicję informacji poufnej (art. 7 Rozporządzenia MAR) oraz obowiązki informacyjne związane z informacjami poufnymi (art. 17 Rozporządzenia MAR). Zgodnie z art. 288 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej rozporządzenia mają zasięg ogólny, wiążą w całości i są bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Oznacza to zatem konieczność stosowania przepisów- Rozporządzenia MAR od dnia 3 lipca 2016 r. w polskim porządku prawnym, a pominięcie regulacji ustawowych konkretnych przepisów i wydanych w ich oparciu aktów wykonawczych, które z tymże rozporządzeniem byłyby sprzeczne. KNF zaakcentowała, że Rozporządzenie MAR nie zawiera regulacji w zakresie przepisów przejściowych regulujących kwestię stosowania nowych regulacji do naruszeń obowiązków informacyjnych popełnionych przed wejściem w życie Rozporządzenia MAR oraz do już toczących się postępowań administracyjnych. Komisja stoi jednak na stanowisku, opierając się na dorobku orzecznictwa sądów oraz doktryny, iż w niniejszej sprawie nie znajdą zastosowania przepisy Rozporządzenia MAR (zarówno sankcjonujące jak i sankcjonowane). W przypadku przepisów sankcjonujących nie dojdzie do ich zastosowania, gdyż Rozporządzenia MAR ich nie zawiera (pozostawiając te kwestie ustawodawstwom krajowym państw członkowskich), natomiast w przypadku przepisów sankcjonowanych (pomimo ich istnienia w Rozporządzeniu MAR), tj. przepisów odpowiadających art. 56 ust. 1 pkt 1 ustawy o ofercie i art. 154 ust. 1 ustawy o obrocie w postaci odpowiednio art. 17 ust. 1 i art. 7 Rozporządzenia MAR również nie będą miały one zastosowania z uwagi na zasadę, zgodnie z którą stosowany powinien być przepis z daty w jakiej zaistniał dany stan faktyczny (tutaj z daty naruszenia, przy jednoczesnym rozważeniu kwestii wpływu zmiany prawa na regulacje tego stanu faktycznego "in concreto"'- wzięcie pod uwagę możliwości deregulacji). Podobnie wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 13 maja 2008 r., sygn. II GSK 104/08, w którym stwierdził, iż w postępowaniu administracyjnym obowiązuje ogólna zasada stosowania prawa obowiązującego w chwili wydawania decyzji ostatecznej. Reguła ta doznaje jednak wyjątków w" przypadkach, gdy przedmiotem rozstrzygnięcia jest nałożenie na stronę sankcji za naruszenie prawa. W różnych bowiem dziedzinach prawa, zwłaszcza w prawie daninowym czy budowlanym, przyjmuje się, że sankcje można nałożyć jedynie za naruszenie prawa obowiązującego w chwili, w- której zaistniał stan faktyczny oceniany jako ewentualne naruszenie prawa.

Strona 1/13
Inne orzeczenia o symbolu:
6379 Inne o symbolu podstawowym 637
Inne orzeczenia z hasłem:
Działalność gospodarcza
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Komisja Nadzoru Finansowego