Uczestnik w piśmie z dnia [...] lipca 2006 r., przedstawiając swoje stanowisko w sprawie, powtórnie zakwestionował istnienie interesu prawnego po stronie skarżącego, podając, że przywołane przez skarżącego pisma, z których uczestnik wywodził swój interes, nie zawierają ani informacji o naruszeniu praw wyłącznych uprawnionego, ani też ostrzeżeń o możliwości dochodzenia roszczeń z tego tytułu. Zdaniem uczestnika, skarżący nie może wiązać tych okoliczności ze swoją sytuacją prawną, aby uzasadniać istnienie interesu prawnego. Uczestnik załączył dowody na używanie spornego znaku 3 IN 1, pochodzące z okresu pięciu lat poprzedzających datę złożenia przedmiotowego wniosku. Jednocześnie nie zgodził się on z opinią skarżącego o braku realizacji obowiązku używania spornego znaku, bowiem sporny znak jest używany i zawiera wszelkie znamiona odróżniające znaku zarejestrowanego. Na poparcie takiego stanowiska uczestnik przytoczył przepis art. 5 C ust. 2 Konwencji Paryskiej o ochronie własności przemysłowej z dnia 20 marca 1883 r. (tekst sztokholmski konwencji, Dz. U. z 1975 r., Nr 9, poz. 51).
Na rozprawie w dniu [...] października 2006 r. skarżący, uzasadniając istnienie interesu prawnego, powołał przepis art. 20 Konstytucji RP, gwarantujący podmiotom wolność działalności gospodarczej. Podkreślił, że zgodnie z przepisami wspólnotowymi nie ma obowiązku wykazania konkretnej normy materialnoprawnej świadczącej o istnieniu interesu prawnego we wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa wyłącznego. Zatem wymóg wykazania interesu prawnego jest sprzeczny z prawem wspólnotowym, ale pomimo tego, zdaniem wnioskodawcy interes prawny został prawidłowo wykazany.
Z kolei uczestnik podał, że odwołanie się do zapisów konstytucyjnych byłoby jednoznaczne z faktem przyznania swoistej actio popularis w odniesieniu do przedsiębiorców, ponieważ każdy z nich mógłby twierdzić, że jakiś znak ogranicza jego swobodę działalności gospodarczej i wystąpić z odpowiednim wnioskiem do UP. Z pism, na które powołał się skarżący - zdaniem uczestnika - wynika, iż skarżący nie wiedział, iż sporny znak był objęty rejestracją. Natomiast w toku postępowania przed organem skarżący zmienił koncepcję i powołał odpowiednie przepisy Konstytucji RP z jednoczesnym zastrzeżeniem o sprzeczności przepisów P.w.p. z prawem wspólnotowym w zakresie wymogu wykazania interesu prawnego. Uczestnik wyjaśnił, że taka sprzeczność nie zachodzi, bowiem przepisy dyrektywy harmonizują pewną grupę zagadnień związanych ze znakami towarowymi w ustawodawstwie państw członkowskich. Z istoty dyrektywy wynika, że państwom członkowskim pozostawiono możliwość pewnego luzu legislacyjnego przy implementacji prawa, przy czym jest to uzależnione od rodzaju dyrektywy, konkretnego przepisu i preambuły. Problem ten jednak - w opinii uczestnika - nie ma znaczenia w niniejszej sprawie, ponieważ dyrektywa nie wskazuje na wyeliminowanie instytucji interesu prawnego, jako przesłanki w postępowaniu o stwierdzenie wygaśnięcia lub unieważnienia prawa z rejestracji znaku towarowego. Odpowiednie przepisy dyrektywy stanowią o możliwości, a nie nakazie dostosowania ustawodawstwa w zakresie znaków towarowych, stąd też - według uczestnika - nie jest uzasadniony zarzut sprzeczności przepisów ustawy P.w.p. z dyrektywą. Jak podkreślił uczestnik, dyrektywa znakowa pozostawia państwom członkowskim swobodę w uregulowaniu zagadnień procesowych i kwestii interesu prawnego, jako przesłanki łączącej przepisy materialnoprawne i procesowe. Wedle ogólnej zasady prawo wspólnotowe należy rozumieć wąsko, stąd też rozszerzająca interpretacja prawa wspólnotowego byłaby sprzeczna z zasadą umów międzynarodowych z jednej strony, z drugiej zaś zawężałaby suwerenność państwa.