W orzecznictwie przyjmuje się, że zarejestrowany znak towarowy nie jest aktualną i rzeczywistą przeszkodą w używaniu znaku podobnego. Dla wykazania interesu prawnego w żądaniu stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy nie wystarczy powoływanie się na fakt wprowadzenia do obrotu produktów tego samego rodzaju, co produkty oznaczone spornym znakiem. Prawo do prowadzenia działalności gospodarczej nie koliduje z prawem ochronnym na znak towarowy, przysługującym innemu podmiotowi (por. wyrok NSA z dnia 25 października 2006 r., sygn. akt II GSK 163/06).
W świetle powyższego uznać należy za zasadne stanowisko organu, odmawiające uznania istnienia po stronie skarżącej interesu prawnego, uprawniającego do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego do znaku towarowego 3 IN 1.
Po dojściu do takich konkluzji organ nie powinien przystępować do badania merytorycznej zasadności wniosku, albowiem jest to możliwe jedynie wówczas - na co wskazano wcześniej - gdy stosowny wniosek składa legitymowany podmiot. Poczynione w tym zakresie ustalenia organu i przyjęcie, że uprawniony używał spornego znaku w rozumieniu art. 169 ust. 1 pkt 1 P.w.p. pozostaje jednak bez wpływu na wynik sprawy, wobec treści podjętego w niej rozstrzygnięcia. W tym stanie rzeczy nie zachodzi konieczność odnoszenia się do zarzutów skargi dotyczących naruszenia przepisów postępowania, w tym zarzutu błędnych ustaleń faktycznych, albowiem nawet w sytuacji, gdyby doszło do naruszenia przepisów postępowania podanych w skardze, to uchybienia te pozostają bez wpływu na wynik sprawy.
Ustosunkowując się do zarzutu naruszenia art. 8 kpa należy wskazać, że Sąd ocenia legalność decyzji administracyjnej w postaci, która pozwala na dokonanie takiej oceny. Jest nią decyzja wraz z uzasadnieniem sporządzona na piśmie.
Decyzje Urzędu Patentowego zgodnie z art. 2559 P.w.p. podlegają wprawdzie co do zasady bezpośrednio po przeprowadzeniu rozprawy ogłoszeniu, lecz ta forma decyzji z oczywistych względów nie może być przez Sąd oceniana. W tym stanie rzeczy niemożliwe jest odniesienie się do zarzutu sprzeczności pomiędzy ustnym a pisemnym uzasadnieniem decyzji.
W nawiązaniu do stanowiska skarżącego, że organ wobec uznania braku po jego stronie interesu prawnego, nie powinien oddalać wniosku, zasadnym jest wskazanie, że zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie istnieje rozbieżność w zakresie formy rozstrzygnięcia przy stwierdzeniu braku interesu prawnego. Część przedstawicieli doktryny i praktyki uważa, że w takiej sytuacji należy wydać decyzję odmowną z przyczyn formalnych, część natomiast stoi na stanowisku, że organ powinien wówczas wydać decyzję o umorzeniu postępowania.
Należy jednak wyraźnie podkreślić, że niezależnie od treści rozstrzygnięcia organu w niniejszej sprawie (decyzja oddalająca wniosek, czy też decyzja o umorzeniu postępowania), wywoływałoby ono tożsame skutki prawne dla strony skarżącej.
Mając wszystkie powyższe względy na uwadze Sąd na zasadzie art. 151 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji wyroku.