Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Tomasz Zawiślak, Sędzia WSA - Jadwiga Smołucha (spr.), Sędzia WSA - Bożena Zwolenik, Protokolant st. specjalista - Sylwia Wojtkowska-Just, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 listopada 2017 r. sprawy ze skargi M. Ś. na decyzję Ministra Gospodarki Morskiej i Żeglugi Śródlądowej z dnia (...) listopada 2016 r. nr (...) w przedmiocie odmowy umorzenia należności przypadającej do zwrotu oddala skargę
Przedmiotem skargi złożonej przez M. Ś. (zwanego dalej skarżącym lub stroną) jest decyzja Ministra Gospodarki Morskiej i Żeglugi Śródlądowej (zwanego dalej Ministrem, organem II instancji, organem odwoławczym) z [...] listopada 2016 r., nr [...] utrzymująca w mocy decyzję Prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (zwanego dalej Prezesem Agencji, organem I instancji) z [...] sierpnia 2016 r., nr [...], odmawiającą stronie umorzenia należności stwierdzonej decyzją Marszałka Województwa [...] z [...] lutego 2016 r. nr [...].
Zaskarżona decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym:
Skarżący w pismach z 16 lutego 2016 i 7 marca 2016 r. zwrócił się z wnioskiem o umorzenie kwoty przypadającej do zwrotu z tytułu niewypełnienia zobowiązań wynikających z umowy o dofinansowanie nr [...] z [...] lipca 2012 r., w łącznej wysokości 107 617,39 zł., wraz z odsetkami. W uzasadnieniu wniosku strona wyjaśniła, że nie jest w stanie uregulować należności ze względu na trudną sytuację materialną, a spłata całości zadłużenia pociągnęłaby zbyt ciężkie skutki dla jej rodziny poprzez brak wystarczających środków na utrzymanie. Strona podała, że spłaca już pożyczkę w wysokości 223 000 zł, udzieloną przez P. w S., której końcowy termin spłaty przypada na 20 sierpnia 2017 r. i w regulowaniu tego zobowiązania pomaga jej rodzina. Skarżący wskazał, że jego żona pracuje, ale przebywa na zwolnieniu chorobowym ponieważ jest w ciąży. Skarżący ma też na utrzymaniu nieletniego syna. Skarżący oświadczył, że jego dochody wystarczają tylko na zaspokojenie podstawowych potrzeb rodziny oraz opłacenie bieżących rachunków. Wyjaśnił ponadto, że nie wypełnił zobowiązań wynikających z umowy o dofinansowanie na skutek swojej niewiedzy oraz oszustwa kontrahentów.
Decyzją z [...] lutego 2016 r. nr [...], w wyniku weryfikacji wypełniania przez beneficjenta zobowiązań wynikających z realizacji operacji określonej w umowie o dofinansowanie nr [...] z [...] lipca 2012 r., Marszałek Województwa [...] określił, że do zwrotu od M. Ś. przypada 107 617,39 zł wraz z odsetkami w wysokości jak dla zaległości podatkowych, liczonymi od dnia przekazania środków tj. od 26 lipca 2012 r. do dnia zwrotu tych środków.
W uzupełnieniu wniosku, złożonym 21 lipca 2016 r., na żądanie organu pierwszej instancji, strona podała, ze:
- środkiem utrzymania są dochody z prowadzonej działalności gospodarczej, przedstawiając ustalenie dochodu na koniec czerwca 2016 r. (strata w kwocie 12 553,80 zł) i za 2015 r. (strata w kwocie 71 843,35 zł) oraz dochody małżonki, które w 2015 r. wyniosły 26 365,65 zł;
- gospodarstwo domowe składa się z trzech osób - beneficjenta, małżonki (wówczas w ciąży) i nieletniego syna z orzeczoną niepełnosprawnością;
- nie posiada nieruchomości;
- posiada pojazdy: samochód ciężarowy R., rok prod. 2000, samochód osobowy R., rok prod. 2002, samochód osobowy D., rok prod. 2005;
- spłaca pożyczkę, której miesięczna rata kapitałowa wynosi 3 245 zł i ostateczny termin jej spłaty przypada na 20 sierpnia 2017 r.;