Sprawa ze skargi na decyzję Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej w przedmiocie odmowy wypłaty miesięcznego dofinansowania do wynagrodzenia pracownika niepełnosprawnego:
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Tomasz Zawiślak, Sędzia NSA - Ewa Wrzesińska-Jóźków, Sędzia WSA - Izabella Janson (spr.), Protokolant spec. - Anna Szaruch, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 31 stycznia 2018 r. sprawy ze skargi G. D. na decyzję Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia [...] lutego 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wypłaty miesięcznego dofinansowania do wynagrodzenia pracownika niepełnosprawnego: oddala skargę.

Inne orzeczenia o symbolu:
6539 Inne o symbolu podstawowym 653
Inne orzeczenia z hasłem:
Finanse publiczne
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Pracy i Polityki Społecznej
Uzasadnienie strona 1/11

Przedmiotem skargi G. D. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Kancelaria Prawnicza "L. A." D. G. (dalej: skarżący lub strona - patrz wydruk z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, karta 22 akt sądowych) jest decyzja Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej (dalej: Minister Pracy, organ odwoławczy lub II instancji) z (...) lutego 2017 r., nr (...) utrzymująca w mocy decyzję Prezesa Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (dalej: Prezes PFRON lub organ I instancji) z (...) października 2015 r. znak (...) ustalającą stronie wysokość dofinansowania do wynagrodzenia pracownika niepełnosprawnego za okres sprawozdawczy czerwiec 2015 r. w wysokości 0 zł. Zaskarżona decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym.

Strona zwróciła się do Prezesa PFRON z wnioskami o wypłatę miesięcznego dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych za miesiąc sprawozdawczy czerwiec 2015 r.

Decyzją z (...) października 2015 r. Prezes PFRON ustalił skarżącemu wysokość dofinansowania do wynagrodzenia pracownika niepełnosprawnego G. D. za okres sprawozdawczy czerwiec 2015 r. w kwocie 0 zł. Organ I instancji zauważył, ze w sprawie zachodzi sytuacja, gdzie G. D. wykonujący działalność gospodarczą pod nazwą Kancelaria Prawnicza "L. A." D. G. ubiega się o dofinansowanie do wynagrodzenia dla samego siebie. W ocenie Prezesa PFRON w sprawie strona nie jest pracownikiem, gdyż z analizy umowy o pracę z 3 stycznia 2004r. wynika, że została ona zawarta z samym sobą.

Organ I instancji wskazał, że umowa została zawarta pomiędzy pracownikiem G. D. oraz pracodawcą G. D. reprezentowanym przez pełnomocnika E. D. Z uwagi na powyższe, w ocenie organu, strona nie mogła być uznana za pracownika w okresie sprawozdawczym, którego dotyczą wnioski o wypłatę dofinansowania. Zatem nie zostały spełnione przesłanki określone w art 26a ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (tj. Dz.U. z 2016 r., poz. 2046 ze zm. dalej ustawa o rehabilitacji), które są niezbędne do udzielenia pomocy publicznej w formie dofinansowania.

Rozpoznając sprawę na skutek złożonego odwołania Minister Pracy zaskarżoną decyzją z (...) lutego 2017 r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji z (...) października 2015 r. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy przytoczył przepisy prawne mające zastosowanie w sprawie i stwierdził, że w sprawie istotne jest ustalenie, czy osobę, o której dofinansowanie wystąpiono można uznać za pracownika.

Organ II instancji wskazał, że strona nie jest pracownikiem w myśl art. 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodek pracy (tj. Dz.U. z 2016 r., poz. 1666 ze zm. "dalej: Kodeks pracy). Podkreślił, że Kodeks pracy nie zezwala, aby jednocześnie ktoś mógł być właścicielem firmy i jej pracownikiem. Prowadzenie działalności gospodarczej nie jest bowiem wykonywaniem pracy na podstawie stosunku pracy. Stosunek pracy jest stosunkiem zobowiązaniowym dwustronnie zobowiązującym, w którym pracodawca zobowiązuje się do zatrudnienia pracownika za wynagrodzeniem, a pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy. W tym zakresie powołał się na art. 22 § 1 Kodeksu pracy. Podkreślił, że osoba fizyczna nie może być pracownikiem własnej firmy. Zdaniem Ministra Pracy nie wystąpi wówczas jeden z niezbędnych elementów stosunku pracy: podporządkowanie. To dlatego, że ta sama osoba byłaby równocześnie pracodawcą i pracownikiem. Podkreślił, że pomiędzy osobą fizyczną wykonującą działalność gospodarczą (nawet reprezentowaną przez pełnomocnika - jak to ma miejsce w niniejszej sprawie), a tą samą osobą podpisującą się na stworzonej umowie jako pracownik nie powstaje stosunek pracy, gdyż nie można zawrzeć samemu ze sobą umowy o pracę.

Strona 1/11
Inne orzeczenia o symbolu:
6539 Inne o symbolu podstawowym 653
Inne orzeczenia z hasłem:
Finanse publiczne
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Pracy i Polityki Społecznej